Μετά τον επαναληπτικό της Τετάρτης (13/4), το καλεντάρι των υποχρεώσεων της ΑΕΛ μέχρι το τέλος της χρονιάς περιλαμβάνει πλέον πέντε παιχνίδια-αγγαρεία για το δεύτερο γκρουπ των πλέι οφ και μόνο. Ο αποκλεισμός από το κύπελλο δεν της αφήνει πια διέξοδο για να σωθεί η χρονιά. Καλείται πια λοιπόν να αναλύσει τα αίτια της φετινής αποτυχίας, προετοιμάζοντας συνάμα το έδαφος για την επόμενη σεζόν.
Όχι πως το προηγούμενο διάστημα είχαν «παγώσει» αυτής της φύσης οι διεργασίες. Τουναντίον. Καθώς διεκδικούσε τη διάκριση στο κύπελλο, η ομάδα ανανέωνε ή/και επέκτεινε συμβόλαια παικτών του υφιστάμενου ρόστερ (ως γνωστόν οι Παπαφώτης, Σάντος και Μεντόγεβιτς έχουν ήδη υπογράψει, ενώ σύντομα πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν κι άλλοι) και παράλληλα έριχνε δίχτυα προς παίκτες άλλων ομάδων που την ενδιαφέρουν.
Το πλέον κεφαλαιώδες ζήτημα σε σχέση με τον προγραμματισμό, βεβαίως, έχει να κάνει με το θέμα προπονητή. Χωρίς ευρωπαϊκό εισιτήριο, στο τέλος της χρονιάς το συμβόλαιο του Σάββα Παντελίδη τελειώνει. Η διοίκηση, λοιπόν, καλείται να βάλει όλα τα δεδομένα στο ζύγι και να αποφασίσει αν θα του προτείνει νέο, ή αν θα αναθέσει σε άλλον τα ηνία την επόμενη χρονιά.
Το δείγμα μέσα από το οποίο θα αξιολογήσει τη δουλειά του είναι, αν μη τι άλλο, σεβαστό. Ο Ελλαδίτης είναι τέσσερις μήνες τώρα στη Λεμεσό και μετρά ήδη 20 ματς στον πάγκο της ομάδας. Σ’ αυτά έχει μετρήσει συνολικά οκτώ νίκες, δύο ισοπαλίες και έξι ήττες στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο την πρόκριση επί του Απόλλωνα και τον αποκλεισμό από την Ομόνοια.
Παίρνοντας πιο αναλυτικά τα αποτελέσματα στο πρωτάθλημα, διαπιστώνεις ότι μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου, όταν και τέθηκε μαθηματικά εκτός πρώτου γκρουπ (έχοντας παραλάβει την ομάδα στο -4 από την έκτη Ανόρθωση παρεμπιπτόντως), νίκησε Ολυμπιακό, Εθνικό και Άρη κι έχασε από Πάφο, Ομόνοια, Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ και Απόλλωνα. Απ’ εκείνο το σημείο και μετά ηττήθηκε μόνο από την ΑΕΚ, κέρδισε Δόξα (μία φορά στην πρώτη και μια στη δεύτερη φάση του πρωταθλήματος), ΠΑΕΕΚ, Ολυμπιακό και Εθνικό (όλους στη β’ φάση) και εξήλθε ισόπαλος με την ομάδα της Κερύνειας (στην κανονική διάρκεια) και με την Ομόνοια στα πλέι οφ.
Βλέποντας τα πράγματα εντελώς ψυχρά, λοιπόν, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι παρά τη βελτίωση που όντως είχε στην απόδοσή της σε συνάρτηση και με τη βοήθεια που της έδωσαν οι μεταγραφές του Γενάρη (κυρίως ο Μέγερι που ήταν τεράστια αναβάθμιση στον άσο σε σχέση με τον Βοζίνια, μιας και οι Μαρόσα και Μιλιντσεάνου αν και ξεκίνησαν καλά δεν είχαν διάρκεια ενώ ο Ρομάριο εδώ και ένα μήνα αγνοείται), επί της ουσίας η ΑΕΛ του Παντελίδη πήρε ένα πραγματικά μεγάλο αποτέλεσμα. Τη νίκη επί του Απόλλωνα στη ρεβάνς του κυπέλλου. Άντε δύο το πολύ, άμα συνυπολογίσει και το τρίποντο με τον (δεύτερο τότε και στο +15 από την ίδια) Άρη.
Το γεγονός ότι ανέλαβε μια ομάδα που δεν έστησε αυτός σαφώς και αποτελεί ελαφρυντικό για τον 57χρονο τεχνικό. Δίκαια θα κριθεί μόνο αν έχει την ευκαιρία να τη χτίσει όπως τη θέλει ο ίδιος και να την κοουτσάρει από το ξεκίνημα, παράγοντες που θεωρητικά θα του επιτρέψουν να παρουσιάσει ένα σύνολο που και καλύτερα θα παίξει και καλύτερα αποτελέσματα να φέρει.
Το θέμα είναι αν με αυτά που πήρε φέτος και το έργο που έχει (και θα) επιδείξει γενικότερα, θα κερδίσει την εμπιστοσύνη (νέο συμβόλαιο δηλαδή) που θα του δώσει τη δυνατότητα να ετοιμάσει και να καθοδηγήσει την ΑΕΛ της νέας περιόδου. Μέσα στις εβδομάδες που έρχονται θα το μάθουμε.
