Θα το θεωρούσε κάποιος αυτονόητο και ανούσιο να είναι τίτλος σε ένα θέμα τρεις μέρες πριν την Καραμπάχ, αλλά αφού μπροστά μπαίνει η λέξη «ΑΠΟΕΛ» τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Δεν υπονοούμε πως συζητήθηκε το θέμα και λήφθηκε απόφαση να μη φύγει ο Γερμανός, αλλά προσπαθούμε να αναδείξουμε πως όλες οι συζητήσεις που αφορούν στα γύρω –γύρω πρέπει να μπουν στην άκρη αφού έρχεται το ματς της χρονιάς.
Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί απέναντι στην ιστορία, ένα ακόμα πρωτάθλημα είναι σημαντικό επίτευγμα αφού επεκτείνει το ρεκόρ όλων των εποχών όμως δεν ανταλλάζεται με μια πρόκριση να παίξεις Φλεβάρη μήνα στην Ευρώπη. Μόλις δυο φορές το έχει καταφέρει και ποτέ δεν ξέρεις, αν μας αλλάξουν τον τρόπο διεξαγωγής των κυπέλλων Ευρώπης, αν θα το ξαναζήσεις.
Τα όσα, κακώς, δεν έγιναν με τη Ντουντελάντζ έφεραν τον ΑΠΟΕΛ να πηγαίνει με την πλάτη στον τοίχο και κατάφερε το ελάχιστο που ζητούσε: να παραμείνει στα σχοινιά. Υπήρχε και το κακό σενάριο που θα ήθελε τον ΑΠΟΕΛ απλωμένο φαρδύ πλατύ στο καναβάτσο. Όμως το έσωσε και τώρα έχει τη ζαριά του. Με νίκη πιάνει τους πρωταθλητές Αζερμπαϊτζάν στους τέσσερις βαθμούς και θα έχει την ισοβαθμία υπέρ του. Πάει μετά στο Λουξεμβούργο πάλι με την πλάτη στον τοίχο αλλά την ίδια ώρα αν κάνει όσα δεν έκανε στο ΓΣΠ μπορεί και να βγάλει τη σέλφι της πρόκρισης στα αποδυτήρια.
Ίσως μέσα στις πολλές επιτυχίες να έχει χαθεί το μέτρο σε βαθμό που κανείς δε τις χαίρεται όσο τους πρέπουν, όμως χωρίς πόνο και αίμα τίποτα δεν πετυχαίνεις. Αυτή δεν είναι η εβδομάδα Ντολ, Χατζηλούκα, Τάμαρι, Βινγιτκάλ, Εφραίμ ή Πετρίδη. Είναι η εβδομάδα Καραμπάχ και η ευκαιρία του ΑΠΟΕΛ να γράψει άλλη μια σελίδα στην ευρωπαϊκή του ιστορία.
Πάντα, όταν πλησιάζει η στιγμή να μιλήσει το γήπεδο, πρέπει να το αφήνεις να μιλάει και μετά να κρίνεις. Αυτή η Πέμπτη είναι ακριβώς αυτό: ο ΑΠΟΕΛ παίζει τη σεζόν του στην Ευρώπη και είναι η νύχτα που όλοι θα αποδείξουν τις αντοχές τους. Προπονητής, παίκτες, διοίκηση και κόσμος.
Την ιστορία τη γράφει αυτός που αποδεικνύει πως το θέλει παραπάνω. Ήρθε η ώρα των αποδείξεων.