«Ήταν γύρω στις οκτώ το βράδυ όταν ακούσαμε κάτι σαν πυροβολισμούς κι ύστερα είδαμε λάμψεις από σφαίρες. Ήμουν με ένα φίλο μου Ιταλό, σε μπυραρία στην περιοχή Ίνερε Στατ. Καθόμασταν σε τραπεζάκι έξω από το μαγαζί όπου κάθονταν άλλα 150 άτομα περίπου», λέει ο Γιώργος Δημητρίου από τον Αστρομερίτη Λευκωσιας, μεταπτυχιακός φοιτητής μουσικής στη Βιέννη.
«Και είδες κάποιους ένοπλους;», ρωτήσαμε.
-Ξαφνικά τον είδα μπροστά μου με το όπλο στα χέρια.
-Τον 20χρονο δράστη;
-Εκείνη την ώρα δεν ξέραμε ποιος ήταν και ποιας ηλικίας. Ήταν ένας ένοπλος και ήταν απέναντι μας, γύρω στα 30-40 μέτρα απόσταση. Αν έριχνε στην κατεύθυνση μας, σίγουρα θα είχαμε πολλά θύματα.
-Και πως αντιδράσατε;
Εκείνες τις στιγμές επικράτησε πανικός κι ένα πανδαιμόνιο. Τρέχαμε, ο καθένας όπου τον έσπρωχνε ο τρόμος. Εγώ κινήθηκα προς την πόρτα της μπυραρίας, μαζί μου και πολλοί άλλοι, όμως δεν μπορούσαμε όλοι μεμιάς να χωρέσουμε από την πόρτα του μαγαζιού. Κάτι τέτοιες στιγμές αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά είναι ο πανικός.
Η άτυχη σερβιτόρα
«Είδα τον φίλο μου τον Ιταλό να τρέχει προς άλλη κατεύθυνση που ήταν ένα διπλανό εστιατόριο», συνεχίζει ο Γιώργος. «Άγνωστο γιατί, ο δράστης έστρεψε το όπλο προς το εστιατόριο, την ώρα που περνούσε ο φίλος μου από εκεί. Οι σφαίρες έριξαν νεκρή δίπλα κυριολεκτικά στον Ιταλό μια σερβιτόρα. Εμείς μπήκαμε στην μπυραρία κι έβλεπα έξω από ένα μικρό παράθυρο. Είχα δει τον δράστη να κάνει μεταβολή από το σημείο που πυροβόλησε την γυναίκα να καλύπτει μια μικρή απόσταση και να επιστρέφει. Σε κάποια φάση είδα στο τραπέζι όπως καθόμασταν το κινητό του φίλου μου και εντελώς παρορμητικά έτρεξα έξω, το άρπαξα κι επέστρεψα μέσα. Μη φανταστείτε πως είχε περάσει πολλή ώρα. Φυσικά μέσα σε τέτοιο χαμό και με τον τρόμο να μας έχει καταβάλει όχι μόνο δεν μπορούσαμε να είχαμε συναίσθηση του χρόνου αλλά ούτε και να βάλουμε σε μια σειρά στις σκέψεις μας ήταν δυνατό. Οι πυροβολισμοί συνεχίζονταν, γινόταν πανδαιμόνιο έξω, με την αστυνομία να κατακλύζει την περιοχή. Η αστυνομία ήταν εκείνη, που με την παρέλευση δύο περίπου ωρών, ήρθε να βάλει τα πράγματα -κι εμάς μαζί, σε μια σειρά. Μας κατέγραψαν και μας πήρα καταθέσεις. Πήραν και όσα βίντεο από όσους από μας είχαν την ψυχραιμία να βιντεογραφήσουν με τα κινητά. Στο μεταξύ είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε, διότι νοιώθαμε εκεί ισχυρή την παρουσία της αστυνομίας και επίσης επειδή η μπυραρία είχε ανοίξει τις κάνουλες και η μπύρα έρεε άφθονή και δωρεάν!
Αφού είχαν ήδη περάσει τέσσερις ώρες από την επίθεση, αστυνομικοί, μας συνόδευαν κατά ομάδες και μας έβγαζαν από τον κέντρο της πόλης, για να πάμε ο καθένας στα σπίτια μας».
Πηγή: Η Καθημερινή / Του Ανδρέα Παράσχου
