Κωνσταντίνος Νικολάου
Είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί του κόσμου με 28 εκατομμύρια κατοίκους και το οποίο απέκτησε την ανεξαρτησία του από τους Γάλλους το 1960. Παρότι μιλάμε για μια χώρα πολύ μεγαλύτερη απ’ την Κύπρο η φτώχεια που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της αφρικανικής ηπείρου δεν θα μπορούσε να την αφήσει ανεπηρέαστη. Αυτά είναι μερικά απ' τα βασικά χαρακτηριστικά της Μαδαγασκάρης, που στους περισσότερους έγινε γνωστή για τη διάσημη ταινία κινουμένων σχεδίων… και σίγουρα όχι γιατί το ποδόσφαιρο της!
Κι όμως, η εν λόγω χώρα (κι άλλες 109) αυτή τη στιγμή είναι πάνω απ’ τη δική μας μετά και τη νέα βαθμολογία που δημοσίευσε η FIFA. Όπως έγινε γνωστό, οι Αφρικανοί είναι στη θέση 110 παγκοσμίως κι ενώ εμείς βρισκόμαστε στη θέση 111.
Aν και στο ρόστερ της βρίσκονται ορισμένοι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην πρώτη κατηγορία της Γαλλίας ή του Βελγίου, ποδοσφαιρομάνα ποτέ δεν ήταν η Μαδαγασκάρη! Μεγαλύτερη της επιτυχία θεωρείται η μοναδική της πρόκριση στα τελικά του Κόπα Άφρικα το 2019, όταν έφτασε μέχρι τα προημιτελικά.
Το μόνο ελαφρυντικό που έχει το ομοσπονδιακό μας συγκρότημα έναντι χωρών που δεν φημίζονται για το ποδόσφαιρο τους… και αγωνίζονται στις διοργανώσεις της Αφρικής ή της Ασίας (εξαιρούνται δηλαδή μεγάλες δυνάμεις αυτών των ηπείρων) είναι το γεγονός πως δεδομένα το επίπεδο εκεί είναι χαμηλότερο από εκείνο στην Ευρώπη. Χωρίς αμφιβολία πιο δύσκολους αντιπάλους θα έχει η Κύπρος σε κάθε κλήρωση της UEFA, σε σχέση με το συνολικό επίπεδο των χωρών που θα κληθεί να αντιμετωπίσει για παράδειγμα η Μαδαγασκάρη σε μια προκριματική φάση.
Από εκεί και πέρα, το θέμα μας εννοείται πως δεν είναι η ομάδα του Νικολά Ντουπουά, που στο τέλος της ημέρας έχει κάνει και ορισμένα βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια! Σε αντίθεση δηλαδή με μας που βρισκόμαστε σε ελεύθερη πτώση και κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσουμε. Ποτέ δεν ήμασταν ούτε η Βραζιλία… ούτε η Αργεντινή, ωστόσο μόλις πριν από 13 χρόνια καταφέραμε να ανέβουμε μέχρι και τη θέση 43 της παγκόσμιας κατάταξης.
Όλα αυτά πρέπει να προβληματίσουν τους υπεύθυνους στην ομοσπονδία, οι οποίοι καλούνται επιτέλους να παραδειγματιστούν από χώρες ανώτερες μας, ούτως ώστε να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε επίπεδο. Βλέποντας λοιπόν τι γίνεται στο εξωτερικό, φτάνουμε στο συμπέρασμα πως εκ πρώτης χρειάζεται να εκπονηθεί ένα μακροχρόνιο πλάνο, που θα έχει ως βάση του σημαντικές αλλαγές σε επίπεδο ακαδημιών. Άλλωστε από εκεί αρχίζουν όλα και καθόλου τυχαία δεν βλέπουμε πολλούς συμπατριώτες μας να φεύγουν για ακαδημίες του εξωτερικού πριν καν γίνουν 18 χρονών (και πολλά λέμε).
Σίγουρα το ότι είμαστε μια χώρα με πληθυσμό που δεν ξεπερνά το ένα εκατομμύριο μειώνει τις επιλογές των ομοσπονδιακών προπονητών, αλλά όπως είπαμε ξανά… οι Αγγλοκύπριοι ποδοσφαιριστές μεγαλώνουν τη δεξαμενή επιλογών και είναι σημαντικό να το εκμεταλλευτούμε αυτό.
Μεγάλο κεφάλαιο είναι επίσης το ότι η ομοσπονδία δεν δείχνει να ασχολείται ιδιαίτερα με τη χρησιμοποίηση ή όχι του Κύπριου ποδοσφαιριστή στο εγχώριο πρωτάθλημα, με τελευταίο παράδειγμα να αποτελεί ότι το περασμένο καλοκαίρι αυξήθηκε ο αριθμός ξένων παικτών καταλόγου Α. Την ίδια ώρα που οι κυπριακοί σύλλογοι μπορούν να πάρουν όσους ξένους κάτω των 22 ετών επιθυμούν!
Τα πιο πάνω είναι μόνο μερικές από τις βασικές ενέργειες που χρειάζεται να γίνουν, όμως βλέποντας τα όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια… οι πιθανότητες για δραστικές αλλαγές δεν φαίνεται να είναι με το μέρος μας. Έχουμε μάθει να αρκούμαστε στην κριτική στον εκάστοτε προπονητή και να προχωρούμε. Σαφώς και είναι σημαντικό ο ομοσπονδιακός μας να εμπνέει εμπιστοσύνη, ωστόσο αυτό ενδέχεται να είναι το λιγότερο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως λύσεις υπάρχουν, το ζήτημα είναι κατά πόσο υπάρχει και η απαιτούμενη θέληση, με το μπαλάκι να είναι βεβαίως στην πλευρά των όσων λαμβάνουν τις αποφάσεις για την Εθνική Κύπρου.
