Στο επίκεντρο νέων καταγγελιών για περιστατικά bullying είναι ο χώρος της γυμναστικής με την αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής Αναστασία Σταυρακάκη να εξομολογείται σκηνικά που σοκάρουν.
«Πήγα από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και όταν έφτασα στο ΟΑΚΑ τα πράγματα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που ήξερα. Bullying 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Μου έλεγαν ότι είμαι ένα τίποτα και με αποκαλούσαν βλάχα». Όλα αυτά για να τσακίσουν την ψυχολογία των παιδιών από την επαρχία. Οι προπονητές όπως λέει έδωσαν εντολή να μην τους μιλάει κανείς με την ίδια να ανέχεται αυτή την κατάσταση και να παίζει θέατρο στους γονείς της.
«Έλεγα στη μαμά μου ότι με τραβάνε από τα μαλλιά. Πού να ήξερε η καημένη ότι με έσερναν από αυτά. Έχω πλέον δύο κορίτσια αλλά και δέκα να είχα δεν θα τα έστελνα ποτέ σε αυτό τον χώρο».
Μιλώντας στο MEGA και στην εκπομπή LIVE NEWS, η Αναστασία Σταυρακάκη μίλησε για τα δικά της βιώματα.
Όπως τόνισε, η κακοποίηση ξεκίνησε από όταν ήταν 5 ετών. «Όταν ήμουν εγώ πέντε χρονών και επειδή με είχε ζυγίσει τότε η προπονήτρια που είχα, είχα βάλει 100 γραμμάρια γιατί τότε η ζυγαριά ακριβείας ήταν λες και ήμασταν κομμάτια από κρέας, 50 γραμμάρια, 100, 70 γραμμάρια. Και επειδή είχα παχύνει μου είχε στραμπουλήξει το χέρι. Η πρώτη φορά που έγινε που ακόμα ήμουν σε ατομικό σύλλογο δεν ήμουνα Εθνική Ελλάδος ή επίλεκτο στα πέντε. Επειδή είχα παχύνει και είχα βάλει 100 γραμμάρια. Αργότερα άλλαξα προπονητή…»
«Δεν το λες έτσι γιατί όταν είσαι τόσο μικρή ηλικία νομίζεις ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν ξέρεις ότι όχι, αυτό είναι κακοποίηση και ότι δεν κάνει η προπονήτρια να σου γυρίσει το χέρι, δεν κάνει η προπονήτρια να σε τραβήξει από τα μαλλιά και να σε σύρει, δεν το ξέρεις όμως εσύ. Εσύ πας σε ένα άθλημα που το αγαπάς και θεωρείς ότι έτσι είναι, ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αυτό το θεωρείς πια μέχρι που αποσύρεται δηλαδή εγώ το θεωρούσα ότι ήταν φυσιολογικά τα πράγματα έτσι μέχρι το 2014 που σταμάτησα από την Εθνική Ελλάδος».
Η κ. Σταυρακάκη, αναφέρθηκε και στα όσα έγιναν μετέπειτα στην πορεία της, στα επίλεκτα τμήματα. «Εκεί πέρα ήταν τα πράγματα που είδα και άλλες συναθλήτριες μου που μας πατούσαν κάτω και κάθονταν πάνω μας, για να ανοίξουν τα πόδια και αυτό τότε το θεωρούσαμε ότι είναι ένα άθλημα ευλυγισίας, οπότε λέγαμε ότι πως θα είμαστε ευλύγιστες αν δεν μας πατήσουν. Θυμάμαι ξεκινήσαμε τότε δώδεκα παιδιά από τα 12 ουσιαστικά από αυτά μπήκαν Εθνική Ελλάδος τα τρία, γιατί τα περισσότερα πριν τα διώξουν έφευγαν από μόνα τους.
Μας βάζανε σε στάση σπαγκάτ και η προπονήτρια καθόταν από πάνω μας και εμείς που ήμασταν παιδάκια ουρλιάζαμε και κλαίγαμε και έλεγε θα μετρήσουμε ως το 50.Το ίδιο γινόταν και με τους ώμους, μας γυρνούσαν μπρούμυτα και μας πίεζαν τους ώμους να ακουμπήσουν στο πάτωμα. Το ίδιο γινόταν με τη μέση. Με όλο το σώμα μας γινόταν αυτό. Γι' αυτό και η ρυθμική είναι ένα άθλημα που έχουν οι αθλήτριες πάρα πολύ μεγάλη ελαστικότητα.
«Στην Αθήνα τα πράγματα ήταν τραγικά γιατί εγώ φεύγοντας από δω από τη Θεσσαλονίκη ήμουν με την τότε προπονήτρια της Θεσσαλονίκης ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένη, οπότε θεωρούσα πηγαίνοντας στην Αθήνα ότι πάω να συμμετάσχω σε αγώνες και από εκεί και πέρα ότι καταφέρω. Όλες οι προπονήτριες το έκαναν με το πάτημα. Ήταν κανόνας. Πηγαίνοντας στην Αθήνα συνειδητοποίησα ότι ουσιαστικά με φώναξαν εκεί όχι για να συμμετάσχω στο ελληνικό ανσάμπλ αλλά για να με αναγκάσουν να σταματήσω.
Και μάλιστα δεν το κατάλαβα αυτό. Μου το είπε η προπονήτρια μου της Αθήνας τόσο σε μένα όσο και στη μητέρα μου που, όταν της είπε ότι για ποιο λόγο υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές, γύρισε και είπε πως «αν δεν της αρέσει μπορεί πάρα πολύ εύκολα να γυρίσει σπίτι και να φύγει».
Δεν μου μιλούσε κανένα παιδί. Αυτές ήταν οι εντολές της προπονήτριας. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν κανένα λόγο να μη μιλιούνται μεταξύ τους. Είμαστε όλη μέρα με προπονήσεις, μοιραζόμαστε τα ίδια, απλά προσπαθούσαν να μου σπάσουν το τσαμπουκά και να προσπαθήσουν να με κάνουν να φύγω από εκεί πέρα».
ΠΗΓΗ: reader.gr
