Πέτρος Παπαγιώργης
Η Ομόνοια έχασε χθες στο ΓΣΠ από το ΑΠΟΕΛ με σκορ 2-1 στον αγώνα για την προημιτελική φάση του Κυπέλλου και οι αντίπαλοι έχουν πλέον το πάνω χέρι ενόψει και του επαναληπτικού κατά την 1η Μαρτίου. Εχει πολύ δύσκολο έργο η Ομόνοια, σε ένα ματς δίχως αύριο.
Ελάχιστα είναι τα φετινά παιχνίδια της Ομόνοιας που οι ποδοσφαιριστές της κουβάλησαν την ομάδα στις πλάτες τους και την οδήγησαν σε αποτέλεσμα. Τις περισσότερες φορές η Ομόνοια παίρνει τα πράγματα εκεί που… δεν το περιμένει. Αυτό έγινε και χθες.
Πραγμαποιήσασα ένα εξαιρετικό πρώτο μέρος – κυριαρχικό ποδόσφαιρο, συνοχή, αγωνιστικότητα, επιβολή στις μονομαχίες, επιτυχής πίεση στον αντίπαλο, κερδισμένες μπάλες , υπέροχο γκολ - παρουσιάστηκε στο δεύτερο μέρος εντελώς διαφορετική. Το χαμηλό επίπεδο ανταπόκρισης των παικτών ξαναπροβλημάτισε και ξαναστοίχισε στην ομάδα καθώς δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν τον υπέρ τους ρουν του αγώνα. Δεν μπήκαν σχεδόν καθόλου στο ματς και υποχώρησαν στον αντίπαλο που μπήκε δυνατά για να ισοφαρίσει, πράγμα που κατάφερε, χωρίς πάντως να δημιουργήσει προυποθέσεις μέσα από συνδυαστικό ποδόσφαιρο και φάσεις. Και δεν έφθανε αυτό δέχθηκαν και το δεύτερο γκολ τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη. Έπαιξαν για άλλη μια φορά σε ματς με το ΑΠΟΕΛ τον ρόλο του «καλού Σαμαρείτη».
Ήταν φοβική η εμφάνιση του δεύτερου μέρους. Εμφάνιση μιας ομάδας με περιορισμένη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της και ποδοσφαιριστές που ανέπνεαν τον φόβο πιθανής ισοφάρισης. Τελικώς, ήρθε το χειρότερο σενάριο, αυτό της ανατροπής. Μαλιστα ο αντίπαλος έμεινε με10 παίκτες από το 69’ αλλά οι παίκτες της Ομόνοιας δεν κατάφεραν να γίνουν επικίνδυνοι. Βρήκαν μια ευκαιρία στις καθυστερήσεις με το Χαραλάμπους.
Είναι εύκολο οι πολλοί να συμφωνήσουν ότι η Ομόνοια χθες δικαιούταν να μη χάσει ή ακόμη και να κερδίσει. Έπρεπε όμως να συντρέξουν και κάποια πράγματα, για να χαμογελάσουν οι «πράσινοι». Οπως για παράδειγμα να αποφύγουν τα συνεχόμενα λάθη στις αντιδράσεις τους στα στημένα από τα οποία δέχτηκαν τα γκολ ( είτε μέτρησαν είτε δεν μέτρησαν).
