«Οι Κύπριοι πωλούνται πιο φτηνά από ό,τι οι παίκτες στο εξωτερικό. Δεν γίνεται να πωλήσουμε τον Λοΐζου ένα “X” ποσό και αν ήταν στην Ελλάδα να πωληθεί διπλάσια. Αυτό δεν το δέχομαι. Δεν είναι λογικό αυτό, το επίπεδο μας δεν είναι πιο κάτω. Ήταν αρκετά τα λεφτά (σ.σ.: που ζητούσε η Ομόνοια), άξιζαν στον Λοΐζο και του αξίζουν παραπάνω».
Αυτή ήταν η απάντηση του προέδρου της Ομόνοιας Σταύρου Παπασταύρου σε εκείνη την πολυσυζητημένη συνέντευξη Τύπου στις αρχές του περασμένου Νοέμβριου όταν ρωτήθηκε γιατί δεν αποδέχθηκε την πρόταση της βελγικής Κλαμπ Μπριζ. Τού βρίσκει κανείς άδικο; Συμφωνεί κανείς μαζί του ή όχι; Λίγη σημασία έχει, ωστόσο, αν θέλετε την άποψή μας, το επιχείρημά του μας βρίσκει σύμφωνους. Ο πρόεδρος του «τριφυλλιού» απέδειξε πολλές φορές ότι έχει έναν αλλιώτικο τρόπο στο πως προσεγγίζει κάποια δεδομένα και στις πλείστες περιπτώσεις δικαιώθηκε.
Το θέμα μας, όμως, είναι ο Μαρίνος Τζιωνής και οι πιο πάνω υπενθυμίσεις έγιναν με αφορμή τις πληροφορίες που κάνουν λόγο πως ο 20χρονος άσος των πρασίνων βρίσκεται στο στόχαστρο ομάδας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής που συμμετέχει στο MLS που είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση (στις ΗΠΑ). Το όνομα της οποίας μέχρι στιγμής παραμένει μυστικό «επτασφράγιστο».
Μετά από αυτό, ήταν αναμενόμενο να «πάρουν» φωτιά τα πληκτρολόγια και να δοθεί συνέχεια με αναφορές τύπου «από πολλές ομάδες παρακολουθείται ο ποδοσφαιριστής», «δεν έχει υποβληθεί καμία πρόταση στην Ομόνοια», «θα παραχωρηθεί μόνο αν ικανοποιηθεί οικονομικά ο σύλλογος». Λες και υπάρχουν άξια ταλέντα που δεν αξιολογούνται από σκάουτερ διαφόρων ομάδων, λες και η Ομόνοια δεν θα απαιτήσει κάποια εκατομμύρια (ευρώ ή δολάρια μιας και έχει συμβόλαιο ο παίκτης για άλλα δυόμισι χρόνια) για να τον παραχωρήσει αν τελικώς τής υποβληθεί επίσημη πρόταση, κάτι που αν γίνει αποκλείεται να μην διαρρεύσει.
Επί της ουσίας, κάτι χειροπιαστό που να οδηγεί στο συμπέρασμα πως υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πωληθεί ο Τζιωνής, δεν υπάρχει και εννοείται πως δεν είναι απίθανο να προκύψει στο άμεσο μέλλον. Στην ηλικία του, δυσκολεύεται κανείς αφάνταστα να βρει ποδοσφαιριστές οι οποίοι κατέγραψαν 86 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις, να πέτυχαν 15 γκολ (τέσσερις ασίστ) και να συμμετείχαν σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ, ομίλους Γιουρόπα Λιγκ και Γιουρόπα Κόνφερενς Λιγκ. Και κυρίως με τέτοια εξέλιξη και τόσο μεγάλη προοπτική. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για Κύπριους.
Ο Τζιωνής, βλέπετε, με όσα πέτυχε από τότε που άρχισε να καταγράφει «ανδρικές» συμμετοχές μέχρι σήμερα, εξέθεσε πολλούς συναδέλφους του ξένους/κοινοτικούς που αμείβονται με πολύ μεγαλύτερες απολαβές, αλλά και ολάκερες ομάδες που επιμένουν στον κυπριακό 21ο αιώνα να μην ξέρουν πως να προάγουν και να αξιοποιήσουν ντόπια «προϊόντα». Ομάδες που εργοδοτούν μη τεχνοκράτες ανθρώπους οι οποίοι έχουν άμεσο ρόλο στις αποφάσεις (sic) για στελέχωση έμψυχου δυναμικού και τεχνικού επιτελείου και αντί να κοιτάξουν στην εφηβική ή παιδική τους ομάδα, ψάχνουν στο εξωτερικό για «παικταράδες» ώστε αν πετύχουν να θελήσουν στο πιάτο τους και τη… μερίδα του λέοντος της δόξας και της προβολής.
Εν κατακλείδι: Η Ομόνοια άμα ικανοποιηθεί οικονομικά, κανενός παίκτη δεν θα θελήσει να «κόψει τα φτερά». Ωστόσο η όλη φιλοσοφία της όσον αφορά στα περιουσιακά έμψυχα στοιχεία της, γίνεται αντιληπτή μέσα από την αναφορά του Σταύρου Παπασταύρου με την οποία άρχισε το κείμενο τούτο. Και ο Τζιωνής δεν αποτελεί εξαίρεση.
