Χρήστος Ζαβός
Αρχικά ν’ αναφέρουμε ότι η ερώτηση που ξεκίνησε η συνέντευξη ήταν αυτή που θέσαμε μια μέρα νωρίτερα σε τούτο το κείμενο (δες εδώ). Επί τούτου, το κείμενο μοιάζει έως και προφητικό εν μέρει, αφού κανείς εξ ημών δεν προέβλεψε ότι η απάντηση στην συγκεκριμένη ερώτηση θα ήταν αρνητική.
Ο Παπασταύρου επέλεξε να φύγει. Και πριν το επιχειρήσει, άφησε στην άκρη τον κυνισμό για τον οποίο επίσης κάναμε λόγο στο κείμενο και μίλησε κατευθείαν στην καρδιά του Ομονοιάτη.
Ζήτησε επανειλημμένα συγγνώμη στον κόσμο που ταλαιπωρήθηκε 18 μήνες από την αβεβαιότητα και ανασφάλεια που προκαλούσαν οι διαπραγματεύσεις, ενώ πολλάκις ανέφερε ότι το δικό του όραμα συμπορεύεται πλήρως με το κοινό όραμα των Ομονοιατών.
Άφησε στην άκρη λοιπόν το κυνισμό, επιλέγοντας να παρουσιαστεί ενώπιον του κόσμου ως Ομονοιάτης κερδίζοντας την συντριπτική πλειοψηφία. Με λίγα λόγια show με την θετική έννοια.
Πέραν αυτού ο Παπασταύρου πριν αποχωρήσει, επιχείρησε να προβεί σε δύο σημαντικές κινήσεις που μοιάζουν με check όχι όμως checkmate, γιατί το σωματείο δεν έχει πει την τελευταία του λέξη .
Η πρώτη κίνηση έχει να κάνει με τ’ ότι έριξε στην αντίπαλη μεριά των διαπραγματεύσεων μια χειροβομβίδα χωρίς περόνη, καλώντας του ν’ αναλάβουν. Η δεύτερη σχετίζεται με την δαιμονοποίηση τους. Και τι δεν τους καταλόγισε.
Κάρφωσε το σωματείο ότι έκαναν μυστικά επαφές με υποψήφιο επενδυτή πριν από 18 μήνες προσφέροντας μάλιστα συμφωνία με πιο ευνοϊκούς όρους ( οι του σωματείου αρνούνται κατηγορηματικά ότι συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο, το ίδιο και ο Τζον Χριστοδούλου).
Ότι το καλοκαίρι του 22’ άλλαξαν και πάλι τη συμφωνία κάτι που επίσης αρνούνται. Ότι μέχρι χθες το πρωί ζητούσαν αλλαγές σε σχέση με αυτά που συμφώνησαν. Στο 52ο λεπτό δε της συνέντευξης άφησε σαφείς αιχμές προς το παλιό καθεστώς της Ομόνοιας (μάλλον υπονοώντας τους ανθρώπους του ΑΚΕΛ) ότι επειδή τους έκοψε τις προσβάσεις τους στην ομάδα δεν ήθελαν τον Παπασταύρου για προσωπικούς λόγους. Η στάση πάντως του πρώην Γενικού του κόμματος αμέσως μετά τη συνέντευξη δεν υποστηρίζει αυτό το σενάριο.
Γενικώς οι μπουνιές προς την αντίπαλη μεριά ήταν συνεχείς και ουρανοκατέβατες εκ μέρους του Παπασταύρου που εμφανίστηκε πειστικός παραθέτοντας στοιχεία και συγκεκριμένες ημερομηνίες. Συγκεκριμένα αναφέρθηκε στην 18η του Απρίλη που έστειλε επιστολή στην Επιτροπή εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια του, και την 11η του Μάη που μέσω email ζήτησε από τα μέλη της Επιτροπής να ορίσουν κάποιον για την προεδρία της εταιρείας και να επιληφθεί των χειρισμών του προγραμματισμού.
Αξίζει ν' αναφερθεί όμως ότι όλα αυτά ξεπεράστηκαν αφού στις 28 Μαίου οι δύο μεριές τα βρήκαν υπογράφοντας από κοινού το Μνημόνιο Συναντίληψης.
Γενικώς το show Παπασταύρου και το check που προέβη τον καθιστούν απόλυτο νικητή στην «κόντρα» τους με τους σωματειακούς, τους οποίους μάλιστα προκάλεσε να βγουν στο προσκήνιο.
Επί της ουσίας όμως με την στάση του προκαλεί μεγαλύτερο χάος ανάμεσα στον κόσμο και δη στην ομάδα, ενώ πολλά ερωτήματα συνοδεύουν πολλές από τις τοποθετήσεις του.
Η μεγαλύτερη αντίφαση στο λόγο του είναι ότι ισχυρίστηκε πως η συμφωνία κατέρρευσε για τους λάθος λόγους, ενώ λίγο αργότερα τόνισε την βαθιά του εκτίμηση ότι η συμφωνία τελικώς δεν μπορεί να επιτευχθεί γιατί υπάρχουν κόκκινες γραμμές; Τι από τα δύο ισχύει; Οι λάθος λόγοι ή ότι δεν συμφωνούν στις κόκκινες γραμμές;
Επίσης είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν όντως η συμφωνία όπως είπε δεν ολοκληρώθηκε λόγω του «βέτο» ή ότι δεν έχει καμία εμπιστοσύνη προς τους ανθρώπους του σωματείου όπως ο ίδιος ομολόγησε;
Ο Παπασταύρου στην προσπάθεια του να αποδείξει ότι οι σωματειακοί δεν χαίρουν καμίας εμπιστοσύνης, επικαλέστηκε τις τοποθετήσεις στη Γενική Συνέλευση του σωματείου δύο με τριών γραφικών που καταφέρθηκαν όντως ενάντια του και όχι την δήλωση του προέδρου του σωματείου που ευχαρίστησε τον ίδιο πολλάκις για την προσφορά του στην ομάδα και το σωματείο.
Παραδέχθηκε μεν ότι το «βέτο» για την έγκριση του επομένου είναι ένα μεγάλο αγκάθι στις διαπραγματεύσεις, μα δεν φαίνεται ν’ αναγνωρίζει ότι μέσα από τη συμφωνία οι του σωματείου έκαναν σημαντικές υποχωρήσεις με σημαντικότερη την παραχώρηση της Ομόνοιας σε αορίστου χρόνου συνθήκες και ότι το όποιο νέο γήπεδο δεν είναι δεσμευτικό καθότι μπορεί να πουληθεί εάν και εφόσον το επιθυμεί ο μεγαλομέτοχος.
Όπως και να έχει, η ανασφάλεια που δημιουργείται μετά και την απόφαση αποχώρησης του Παπασταύρου έχει άμεση επίδραση τόσο στους οπαδούς όσο και στην ομάδα. Η «χειροβομβίδα χωρίς περόνη» βρίσκεται όντως στα χέρια των ανθρώπων του σωματείου, άμα όμως με ρωτάς δεν πρόκειται μήτε να την επιστρέψουν στον Παπασταύρου, ούτε όμως και να εισακούσουν στο αίτημα του ν’ αναλάβουν την διαχείριση της ομάδας. Ενδεχομένως κιόλας κάτι τέτοιο να παραβαίνει την υφιστάμενη συμφωνία η οποία βρίσκεται σε ισχύ κάτι που δεν τους συμφέρει.
Η αβεβαιότητα όντως διευρύνεται και θα εξαφανιστεί μόνο αν οι δύο μεριές αποδεχθούν ειλικρινά ότι η συνύπαρξη τους είναι επιβεβλημένη. Εκτός και αν οι του σωματείου αποδεχθούν τελικώς ότι ιδιοκτήτης της Ομόνοιας είναι ο Παπασταύρου. Άλλη λύση με τον «Αμερικανό» δεν υπάρχει…
