Συγκλονισμένος παρακολουθεί όλος ο κόσμος τα νεότερα σχετικά με την τραγωδία που συνέβη στα Τέμπη, τα ξημερώματα της Τετάρτης (1/03) όταν δύο τρένα συγκρούστηκαν. Η άνοιξη μπήκε με τον χειρότερο τρόπο για την Ελλάδα, σπέρνοντας τη θλίψη και το θάνατο.
Στο βαγόνι 3 της αμαξοστοιχίας IC62 ταξίδευε και η Ευδοκία Τσαγκλή. Η πρώην παίχτρια του Big Brother ήταν από τους τυχερούς επιβάτες, που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί.. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε μιλώντας στο Πρώτο Θέμα και τον δημοσιογράφο Φρίξο Δρακοντίδη: «Ήμουν στο βαγόνι τρία, μέσα στο οποίο ήταν και μια άλλη κοπέλα μαζί με την γάτα της. Την πηγαίναμε βόλτα πάνω, κάτω και παίζαμε μαζί της. Γελάγαμε. Πού να φανταστούμε, τι θα γινόταν μερικά λεπτά μετά.. Όσοι ήταν στο διάδρομο εκσφενδονίστηκαν και είτε έχασαν τη ζωή τους, είτε τραυματίστηκαν πολύ σοβαρά... Είχα μόλις προλάβει να καθίσω. Νοιώθω το βαγόνι να γυρνάει και εγώ να χτυπάω δυνατά το μέτωπο μου και τη μύτη μου σε σκληρή επιφάνεια. Ενστικτωδώς γίνομαι “μπάλα” για να προστατέψω το σώμα μου. Παντού ακούγονται ουρλιαχτά, φωνές και ελάχιστοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους. Πιάνει αμέσως φωτιά και νοιώθω τις φλόγες πάνω μου. Καίγονται τα μαλλιά μου».
Στη συνέχεια η Ευδοκία Τσαγκλή συνεχίζει την περιγραφή των όσων έζησε λέγοντας: «Ψάχναμε να βρούμε τρόπο να εγκαταλείψουμε το βαγόνι. Ξαφνικά βρίσκουμε μια διέξοδο μέσα από τα συντρίμμια και τότε συνειδητοποιούμε ότι η απόσταση που μας χωρίζει από το έδαφος ήταν ίση με δυο ορόφους πολυκατοικίας. Τί είχε συμβεί; Ένα άλλο βαγόνι βρισκόταν κάτω από το δικό μας. Πήδαγαν και μετά δεν ακούγαμε φωνές. Δεν ξέρω τι απέγιναν αυτοί οι άνθρωποι. Επέζησαν; Τραυματίστηκαν και έχασαν τις αισθήσεις τους; Ειλικρινά δεν ξέρω. Έπρεπε να αποφασίσω, αν θα καώ ή αν θα σπάσω τα κόκαλα μου πέφτοντας κι εγώ στο κενό, για να σωθώ. Επιλέγω να πηδήξω, προσπαθώντας ωστόσο να μειώσω το ύψος. Γαντζώθηκα κυριολεκτικά από τις εξωτερικές επιφάνειες του βαγονιού, όσο μπορούσα τουλάχιστον να κρατηθώ και μετά πέταξα το μπουφάν μου κάτω ώστε να πέσω πάνω του μήπως και μειώσω το ρίσκο της πτώσης. Δυστυχώς, όμως έπεσα πάνω σε μια πέτρα και έτσι έσπασα τη λεκάνη μου. Σηκωθήκαμε κι αρχίσαμε να τρέχουμε, χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Απλά τρέχαμε και δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, ευχαριστώντας τον Θεό που είμαστε ζωντανοί..»
