Κύπριος νοσηλευτής συγκλονίζει με τα όσα καταθέτει δημόσια για τη μάχη που δίνει ο ίδιος και οι συναδέλφοι του με την πανδημία.
Ο Αλέξανδρος Ερωτοκρίτου αναφέρεται στις δύσκολες στιγμές που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης με τον κορωνοϊό, εκφράζοντας τα συναισθήματα του αλλά και τον θαυμασμό του προς τους συναδέλφους του.
Όλα όσα αναφέρει:
«Δύσκολη κατάσταση, με διαφορά ότι πιο δύσκολο με έχει καλέσει το καθήκον φέρω εις πέρας. Δύο δεκαετίες στο λειτούργημα του Νοσηλευτή, πάντα στα δύσκολα, αρχικά στο ογκολογικό τμήμα με όλο το ψυχολογικό αντίκτυπο για μια πενταετία ζυμώνεσαι σαν άνθρωπος. Έπειτα στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας μαθαίνεις δουλεία όπως μας έλεγαν οι ‘’παλίοι’’, μετά στα Χειρουργεία περνώντας από τις πλήστες ειδικότητες ήταν πραγματικό σχολείο. Ύστερα από χρόνια κατάληξα στην πραγματική μου αγάπη, τα Επείγοντα όπου στην πορεία έλαβα την εκπαίδευση για την προνοσοκομειακή φροντίδα υγείας σαν νοσηλευτής πλήρωμα ασθενοφόρου. Το καθήκον και η υπηρεσία με έφερε αντιμέτωπο με πολλές δύσκολες καταστάσεις όπως αναπόφευκτες απώλειες ασθενών, διασώσεις με ελικόπτερα της Αστυνομίας, με πλοία της Λιμενικής και της Εθνικής Φρουράς, ορινές διασώσεις σε δύσβατα σημεία, καθώς και δύσκολους απεγκλωβισμούς απο συντρίμια οχημάτων και πολλά άλλα. Πάντα όμως, πάντα γυρνούσα στην δική μου όαση, στην δική μου οικογένεια, στο σπίτι μου πέρνοντας δύναμη από μια αγκαλία, ένα χάδι, μια κουβέντα από την γυναίκα μου και τα παιδία μου. Όσο δύσκολη και αν είναι η αποστολή σου γυρνόντας στο σπίτι σου με τους αγαπημένους σου όλα εξαφανίζονται, ξαποστένει η ψυχή σου.
Δύσκολη κατάσταση, αρχικά με τον φόβο συνέχισα να μένω στο σπίτι για να κλέβω λίγη δύναμη από τους υπόλοιπους με την πρόφαση ότι με είχαν ανάγκη. Έντεκα χρόνια πατέρας πρώτη φορά νοιώθω τέρας, ερχόμενος στο σπίτι από την δουλεία, τα μωρά με όλη τους την αγάπη να τρέχουν να με αγκαλίασουν να με φιλήσουν και γω να φωνάζω για να μείνουν μακρύα. Μακρύα από τον μπαμπά έχει μικρόβια λέει και ο ‘’μεγάλος’’ μου γίος. Συγχάθηκα τον εαυτό μου, σκέψεις συνέχεια και ερωτήματα. Μήπως το κόλλησα εγώ; μα αφού λαμβάνω τα μέτρα που μας λένε οι ειδικοί. Μήπως δεν είναι επαρκή; Μήπως το έχει αυτός; Πονάνε λίγο οι μύεις, από τις πολλές ώρες στη δουλεία, Μυαλγία, Ωχ σύμτωμα, τι έγινε; Πονάει λίγο ο λαιμός από τις πολλές ώρες με την μάσκα, Ωχ σύμπτωμα, λες; Κι αν κολλήσω και το φέρω στα παίδια μου, κι αν πάθει κάτι το παιδί μου από μένα. Πολλά τα Αν... και τελικά κατάληξα σε ένα άδειο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Δύσκολη κατάσταση.Τις πρώτες εφτά ημέρες δεν με ενόχλησε γίατι από την μέρα που ‘’έπιασα’’ το δωμάτιο, λόγω της ‘’εξαιρετικής’’ δίοικησης του νοσοκομείου μας, το προσωπικό αποδεκατίστηκε μεταξύ ύποπτων και επιβεβαιωμένων κρουσμάτων και έτσι ήμουν καθημερινά επιπλέον βάρδιες νυχτερινές στο νοσοκομείο και σταθμούς και το ξενοδοχείο με περίμενε μόνο του. Αργότερα με την επιστροφή κάποιων συναδέλφων το πρόγραμμα χαλάρωσε ως ένα σημείο για κάποιες ώρες ξεκούρασης. Γυρνόντας σε ένα ψυχρό δωμάτιο ξενοδοχείου συνειδητοποίησα πόσο σου λείπουν τα άπλα πράγματα, αυτά που θεωρούμε δεδομένα και δεν απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή. Η οικογένεια μας, η ‘’επαφή’’ όπως την χαρακτηρίζουν και οι επιδημιολόγοι μας, εμείς τόσο καιρό την ξέραμε σαν αγκαλία, χάδι, φιλί, χειραψία, συνομιλία και πολλά πολλά άλλα. Το μόνο που μας κρατάει είναι βιντεοκλήσεις και οι ζωγραφιές των παιδίων μας.
Δύσκολη κατάσταση είναι που βλέπω τους συνάδελφους μου να ασκούν το λειτούργημα που τάχθηκαν να υπηρετήσουν με κίνδυνο την ίδια τους την ζωή για να πάρουν επιτέλους την εκτίμηση που τους αξίζει. Ενα μεγάλο Μπράβο και Ευχαριστώ, είμαι περίφανος που είμαι συνάδελφος σας, πάντα ήμουν.
Υ.Γ 1 Είναι αστείο και οξύμωρο να ζητάμε από κάποιους να απολάυσουν αυτά που στερούμαστε συνειδητά εγώ και οι συναδέλφοι μου στη πρώτη γραμμή και αυτοί με την ανευθυνότητα τους να κάνουν ακόμα πιο μακρυνό αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Υ.Γ 2 Μωρό μου, και μωρά μου, μου λείπετε κάθε λεπτό !!! Μολις τελείωσει όλο αυτό ΔΙΑΚΟΠΕΣ !!!»
