ΠΙΣΤΟΛΕΡΟ: Αναδύεται μια μπόχα που συνθλίβει την γλυκιά ευωδία της ενημέρωσης

*Το δις εξαμαρτείν σε διάστημα λιγότερο από ένα μήνα, δεν έχει σχέση μόνο με την μη σώφρονα στάση του άντρα αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση και με τον ψυχισμό του. Γιατί δεν είναι δυνατό να γίνεται τόση βαβούρα για την στάση των καναλιών στο θέμα της διαχείρισης της πανδημίας με την τρομολαγνεία και τον φόβο που ενέσπειραν και να επιδεικνύουν την ίδια ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ και στο θέμα των διαδηλώσεων στην Λευκωσία με την παρουσίαση διογκωμένων ειδήσεων και αναλόγως του χρωματισμού των γυαλιών των δημοσιογράφων.

• Μιλάμε ότι ξεπέρασαν κάθε όριο οι άνθρωποι μέχρι σημείου που να διερωτάσαι αν συνειδητοποιούν τι λένε και τι πράττουν. Αν είναι δυνατό δηλαδή να επιμένουν στα περί μηνυμάτων για 300 μεταλλάξεις του ιού, με τα απαραίτητα σιόου επιδημιολόγων, χωρίς να σκέφτονται τους ψυχικά καταπονημένους τηλεθεατές.

• Χωρίς να βάζει την θέση της, η κουνιστή και λυγιστή τηλεπαρουσιάστρια που προσπαθεί να εκμαιεύσει από τους βουλευτές ότι οι πολίτες ήταν απείθαρχοι, και δικαίως πυροβολούνται από τα Μ.Μ.Ε. Ούτε τους ανθρώπους που ζουν κλειδωμένοι εδώ και ένα χρόνο στα σπίτια τους έχουν αίσθηση ότι ταλαιπωρούν.

• Ναι είμαι σίγουρος, ότι αυτό λέγεται αναλγησία. Στην προκειμένη περίπτωση και προσβολή του λειτουργήματος που επιτελούν. Οι μαρκουτζοφόροι, όπως ονόμασε η στήλη προ αμνημονεύτων ετών και από άλλες επάλξεις, τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους, δεν μαθαίνουν, δεν τους ενδιαφέρει, δεν νοιάζονται. Έχουν έγνοια μόνο την τηλεθέαση και την δική τους αυτοπροβολή. Και το δικό μας συμπέρασμα είναι ότι δεν φταίνε μόνο οι καναλάρχες για ότι συμβαίνει στα κανάλια.

• Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι δημοσιογράφοι που στην προσπάθεια τους να επιδείξουν ότι κάνουν καλά την δουλειά τους προσελκύοντας ποσοστά τηλεθέασης αποδεικνύονται «καναλαρχότεροι των καναλαρχών» (αδόκιμος ο όρος αλλά τον παρουσιάζουμε για να συνάδει με τον αντίστοιχο όρο που αναφέρεται στο βασιλιά).

• Δεν θ’ αναφερθούμε ξεχωριστά στο κάθε κανάλι γιατί καταντάει και μονότονο και πληκτικό. Για να μην χαρακτηρισθούμε γραφικοί , μονότονοι και μονόχνωτοι. Αφού οι ίδιοι δεν μαθαίνουν από τα παθήματα τους και δεν προσπαθούν να διορθώσουν τα λάθη τους, εμείς απλά σηκώνουμε ψηλά τα χέρια. Ας επωμισθούν οι ίδιοι το βάρος της αμέλειας τους.

• Αν είναι ήσυχοι με την συνείδηση τους με όσα λένε, εμείς δεν είμαστε οι ειδικοί για να τους υποδεικνύουμε τι θα πράξουν…Ας αναλογισθούν όμως ότι ως μέλη της κοινωνίας κάπου επιτέλους πρέπει να λογοδοτούν. Και να μην παθαίνουν αμόκ όταν δέχονται αυστηρή κριτική. Ο ΠΙΣΤΟΛΕΡΟ νοιώθει για κάτι δικαιωμένος. Αυτά που για χρόνια κατέγραφε στις στήλες του από τα έντυπα που εργαζόταν για την ανεπάρκεια αρκετών από τους εργαζόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια ήταν απλά καλόπιστη κριτική. Και κάνει την αυτοκριτική του, γιατί θα έπρεπε να ήταν πιο σκληρός με όλους, γιατί ίσως κάτι θα διασωζόταν από το κύρος της δημοσιογραφίας. Τώρα πια αργήσαμε όλοι…

• Η ανεπάρκεια πλημμύρισε την δημοσιογραφία σε σημείο που να αναδύεται μια μπόχα που συνθλίβει την γλυκιά ευωδία του λειτουργήματος της ενημέρωσης. Κρίμα και πάλι κρίμα. Ας είναι όμως. Τώρα που η δημοσιογραφία ξεπέρασε το πάτο και έφθασε στον απόπατο, ας είναι…Μπορεί να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Αφού δεν έχει πιο κάτω τότε σιγά- σιγά θ’ ανέβει περισσότερο.

• Θα δώσει την αναγκαία ώθηση για να ξεπεράσει τα στεγανά που περιπλέχθηκε. Και κυρίως θ’ αποβάλει όσους δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος τους και να τους στείλει να κάνουν κάτι διαφορετικό. Η κατακραυγή του κόσμου είναι δεδομένη και η εμπιστοσύνη του προς τους δημοσιογράφους εξέλειπε. Για ν’ ανακτηθεί η εμπιστοσύνη, αν είναι εφικτό φυσικά, του τηλεοπτικού κοινού χρειάζεται πολλή και συστηματική δουλειά.

• Κυρίως να προσγειωθούν συνειδητοποιώντας ότι απλά κάνουν μια δουλειά και δεν είναι υπεράνω όλων των άλλων ανθρώπων. Επιτέλους! Να πατήσουν στη γη. Να προσγειωθούν και να νοιώσουν άνθρωποι. Να βγουν από το κλουβί τους και αν συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα πέραν από τα τηλεοπτικά πλατό …