Όση οργή προκάλεσε στον κόσμο η πρωτοφανής για την Κύπρο απαγωγή δύο μαθητών από το σχολείο τους, το πρωί της Τρίτης (25/09/2018), άλλο τόσος ήταν και ο συγκλονισμός της κοινωνίας που έζησε τις εφτά ώρες της απουσίας των δύο παιδιών ως να ήταν παιδιά της κάθε οικογένειας ξεχωριστά. Την αγωνία των ανθρώπων για την έκβαση της περιπέτειας των εντεκάχρονων Θεμιστοκλή Ντόγκλη και Φίλιππου Σταματάκη, την έκοβες με το μαχαίρι.
Το προφίλ και ο τρόπος δράσης του 35χρονου (pics,vid)
Τόσο που την έπιανες στις κινήσεις, στα λόγια και κυρίως στα πρόσωπα. Ήταν μεν παρήγορο να βλέπεις ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις να σπεύδουν στο δημοτικό σχολείο των Καμάρων και να αρχίζουν να χτενίζουν την περιοχή. Ήταν ελπιδοφόρο να παρατηρείς ότι πάνω από τη Λάρνακα πετούσαν ελικόπτερα. Ήταν ακόμα πρωτόγνωρη και η κινητοποίηση συνεργείων καθαριότητας του Δήμου Λάρνακας που πραγματοποιούσαν περιπολίες. Εκείνο όμως που συγκλόνισε ήταν ότι ξαφνικά γύρω στις οκτώμισι το πρωί, όταν μαθεύτηκαν τα μαντάτα, όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα στοιχεία για τον απαγωγέα και τον ύπουλο τρόπο που χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τα δύο απονήρευτα παιδιά, στην Κύπρο ξαφνικά συννέφιασε. Κατέβηκαν τα βλέμματα, έσφιξαν οι καρδιές και το φιλότιμο κήρυξε γενική επιστράτευση! Εκείνο το πρωτόγονο αλλά τόσο δυνατό συναίσθημα, που μέσα στον ορυμαγδό της καθημερινής σκοτούρας και της ρουτίνας νομίσαμε ότι εκφυλίστηκε και πάει να χαθεί διά παντός, αίφνης κατέκλυσε τον κόσμο της Κύπρου και τον μετέτρεψε στον μεγαλύτερο στρατό καταδίωξης του απαγωγέα. Γιατί ο ανώνυμος πολίτης, ο φιλόπονος και κατά κανόνα νομοταγής, μπορεί και να αντιληφθεί την εγκληματική αντίδραση ενός ενήλικα έναντι σε άλλο ενήλικα και να αναζητήσει ακόμα και ελαφρυντικά, ωστόσο δεν μπορεί να κατανοήσει και κυρίως να συγχωρήσει εγκληματική δράση ενήλικα έναντι ανηλίκου.
Η απαγωγή στη Λάρνακα κορύφωσε την αγανάκτηση της κοινωνίας, που μόλις πριν λίγες μέρες αντέδρασε σφόδρα στην απονομή προεδρικής χάριτος και την αποφυλάκιση παιδεραστή, ενώ τον περασμένο Μάρτη είχε συγκλονιστεί από την αυτοκτονία της 29χρονης Ελένης Φραντζή, θύματος των αγιάτρευτων τραυμάτων που της προκάλεσαν οι βιασμοί από τεσσάρων ετών που υπέστη από τον ιερέα θετό της πατέρα με συνεργό την παπαδιά. Έτσι αυτή τη φορά, παρά την μεγάλη κινητοποίηση των δυνάμεων των αρχών ασφαλείας, η δύναμη που έδρασε καταλυτικά ήταν αυτή της κοινωνίας. Ο πολίτης που με τις πληροφορίες του έπλεξε το νήμα που οδήγησε στο δράστη και στα δύο παιδιά αποδεικνύοντας ότι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για συνοχή, νομιμότητα και ασφάλεια στην πολιτεία. Το κράτος πρέπει να φροντίσει να αποκαταστήσει στη συνείδηση του πολίτη την τρωθείσα εμπιστοσύνη του και το πρώτο βήμα είναι να καταστήσει τους σχολικούς χώρους απόλυτα ασφαλείς.
