24news team
Της Έλενας Αποστόλου
Η Χριστίνα Στεφάνου, είναι μια μάνα που κάθε μέρα αποδεικνύει πως είναι ικανή για τα πάντα, είναι ικανή να πατήσει κάθε όριο, να το ξεπεράσει ούτως ώστε να μην λείψει τίποτα στην οικογένεια και στα τρία της αγόρια.
Από μικρή, είχε μια δυναμική που την χαρακτήριζε, πνεύμα οξυδερκή και αεικίνητο αναζητούσε στιγμές που θα τις δώσουν δύναμη να συνεχίσει. Στην γ’ γυμνασίου το επαναστατικό της πνεύμα την σπρώχνει να εγκαταλείψει το σχολείο. Παρακολουθεί μαθήματα κομμωτικής και στα 16 αρραβωνιάζεται. 20 γίνεται μανούλα. Αποκτά τρία υπέροχα αγόρια με τον Μάριο, τον εφηβικό έρωτα που παντρεύτηκε και έκτισε γερές βάσεις. Σύντροφος και καλύτερος φίλος, όπως λέει η ίδια σήμερα στα 45 της, μιας και όπως εξομολογείται στο βιβλίο της «Αντέχω, η ιστορία της ζωής μου» είχε προδοθεί πολλές φορές στη ζωή της αλλά πάντα κατάφερνε να σταθεί στα πόδια της χάρη στην αγάπη του Μάριου και στη δύναμη που έκρυβε μέσα της.
Στις 11 Απριλίου 2021, η ζωή της αλλάζει οριστικά. Ο μικρός της γιος Στέφανος, θύμα τροχαίου με μοτοσικλέτα. Ο φίλος του Νικόλας, οδηγός της μοιραίας μοτοσικλέτας χάνει τη ζωή του. Οι σκέψεις της, πάντοτε τριγυρνούν, στην μάνα του Νικόλα που θρηνεί το χαμό του παιδιού της. Νιώθει ευλογία που έχει τον Στέφανό της και ας είναι στην εντατική. Αντλεί δύναμη από κάπου που δεν μπορεί να εξηγήσει. Στέκεται στα πόδια της, προσεύχεται και είναι σίγουρη ότι ο γιος της θα τα καταφέρει.
Κυλάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες. Δεν χάνει το κουράγιο της, ούτε τη δύναμή της. Μηνύματα φθάνουν από παντού για τον Άγιο Εφραίμ, τον Άγιο που έσωσε το παιδί της, όπως λέει συνεχώς. Δεν γνώριζε την παρουσία του πριν από το θλιβερό περιστατικό, ούτε τα θαύματά του, όμως τώρα έχει την ανάγκη να μοιραστεί με όλο τον κόσμο το θαύμα που έχει κάνει στον Στέφανό της, για αυτό προχώρησε στην συγγραφή του πρώτου της βιβλίου.
Στην αναπαράσταση του ατυχήματος, τα μέλη της αστυνομίας μίλησαν πρώτοι για θαύμα, όπως περιγράφει η ίδια στο βιβλίο της. «Πως μπόρεσε και κρατούσε από το πλάι τη μηχανή μ’ ένα τροχό; Η μηχανή μοιράστηκε για αρκετή απόσταση και το παιδί έφερε αντίσταση μόνο με ένα τροχό, για να μην χτυπήσει το κεφάλι» της είπαν.
Περιγράφει το θαύμα που έγινε στο παιδί της, ευχαριστώντας τον Κύριο για τον απεσταλμένο του που ήταν στο προσκέφαλο του 19χρονου, όπως τον περιέγραψε άλλωστε η καθαρίστρια στο θάλαμό του, τον Άγιο που της ανέφεραν γνωστοί και φίλοι όταν συνέβη το τροχαίο ότι «προσέχει τον γιο της», το μύρο που μοσχοβολούσε στην κάλτσα του γιου της που φορούσε το μοιραίο βράδυ και στο δωμάτιό του.
Αναφέρεται στις στιγμές που λύγισε αλλά έπρεπε να παραμείνει δυνατή για τον άντρα και τους γιους της που την χρειάζονταν. «Αν είμαι εγώ δυνατή και με βλέπει (ο Στέφανος) θα είναι και εκείνος» γράφει.
*Ο Στέφανος πήγε να εκπληρώσει το τάμα του
Αυτή είναι η ιστορία μιας γυναίκας, που έχει στο μυαλό της τη μάνα που έχασε το παιδί της, τη μάνα που αντεύχεται να «φορέσει τα παπούτσια της», τη μάνα που δίνει τη ψυχή της για να δει τα παιδιά της ευτυχισμένα, τη μάνα που αγωνίζεται καθημερινά να επιβιώσει και να ανταπεξέλθει τις προκλήσεις. Το βιβλίο της που είναι μια κατάθεση ψυχής, το αφιερώνει στην μνήμη του Νικόλα που «πέταξε» νωρίς και στον Αγιο Εφραίμ με την πίστη ότι θα δει τον γιο της να περπατά και πάλι όπως παλιά.
