Το «Supersex», η σειρά του Netflix εμπνευσμένη από τη ζωή του Σιφρέντι που ξεκίνησε να προβάλεται από τις 6 Μαρτίου, ξεκινά με τον Rocco να ανακοινώνει: «Το πορνό για μένα τελείωσε. Αποσύρομαι», σε ένα συνέδριο της βιομηχανίας πορνό στο Παρίσι το 2004. Αυτό συνέβη πραγματικά για να ξανακυλίσει το 2009.
Αλλά σε μια μυθιστορηματική ανατροπή που έγραψε η δημιουργός της σειράς, Φρανσέσκα Μανιέρι, ο Ρόκο, τον οποίο υποδύεται ο Ιταλός αστέρας Αλεσάντρο Μπόργκι, προχωρά στη συνέχεια σε άγριο σεξ μπροστά σε ένα πλήθος από δημοσιογράφους και θαυμαστές που τον επευφημούν, έχοντας δελεαστεί από μια από τις οικοδέσποινες του συνεδρίου, μια επίδοξη πορνοστάρ που αναζητά τη μεγάλη της ευκαιρία. Το έχουν κάνει άλλοι καλύτερα.
Η Μανιέρι, η οποία είναι μαχητική φεμινίστρια, λέει ότι όταν την πλησίασε ο παραγωγός Λορένζο Μιέλι για να κάνει ένα σόου καταγωγής του Ρόκο Σιφρέντι στο πλατό της γκέι τηλεοπτικής σειράς ενηλικίωσης του Λούκα Γκουαντατζνίνο «We Are Who We Are» νόμιζε ότι ο Μιέλι αστειευόταν. Εκείνος της ζήτησε να το σκεφτεί σοβαρά. «Είπα στον εαυτό μου ότι αν όταν δίνεται στις γυναίκες η ευκαιρία να εμβαθύνουν στην καρδιά της αρρενωπότητας -με όλη τη δυσλειτουργία και την πιθανή τοξικότητα ή ακόμα και τη δύναμή της- την απορρίπτουμε, τότε δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν πια», λέει.
Το Supersex στερείται αισθητικής και στερείται «αλήθειας»
Οι περισσότεροι στέκονται στην πληθώρα των ερωτικών σκηνών (40) σε εφτά επεισόδια και δεν έχουν άδικο όταν μιλάμε για μια βιογραφία-αγιογραφία. Εντάξει, εθισμένος στο σεξ ήταν ο άνθρωπος, ο προγραμματισμός του κάπου στράβωσε, λογικό είναι ένας σεξομανής να παρουσιάζεται σε πολλές ερωτικές σκηνές. Παρότι το Netflix έχει κάνει και άλλες απόπειρες να πιάσει τον χώρο του πορνό σοβαρά (το έχει κάνει με μηδενικές σκηνές σεξ πολλές φορές), το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι το κανάλι «έγινε 18».
Ο Italian Stallion ή Ιταλός Επιβήτορας έχει ένα φανατικό κοινό στις ηλικίες των 40-65,. Δηλαδή τη μεγάλη μερίδα του κοινού που από την μια δεν εξοικειώθηκε με την ιδέα του σεξ από μικρή ηλικία όπως οι γενιές του ίντερνετ, όμως μεγάλωσαν σε εποχές προ #Metoo. Το κοινό αυτό ήταν «μπολιασμένο» σε μια λογική πλήρους αντικειμενοποίησης της γυναίκας, όπου ειδικά η ιταλική σκηνή ήταν περισσότερο βίαιη παρά φαντασιωτική.
Εντάξει, ακόμα και ο Μίλο Μανάρα παρουσιάζει ακραίες σεξουαλικές φαντασιώσεις, αλλά το έκανε πάντα με εναλλαγές στα φύλα και τους ρόλους του αδύναμου και του κυρίαρχου, με σεβασμό και ίσως θαυμασμό για το γυναικείο φύλο και κατανόηση του κόσμου. Τουλάχιστον για τα στάνταρ της εποχής. Στον αντίποδα οι ταινίες του Ρόκο Σιφρέντι ήταν ως επί το πλείστον αυτές που κανονικοποιούσαν, όπως η πλειονότητα της πλήρη αντικειμενοποίηση της γυναίκας. Όχι την γυναίκα που απολαμβάνει ένα ρόλο, αλλά αυτήν που που είναι αποκλειστικά «υπό». Ουσιαστικά ωραιοποιείται ένας αναχρονισμός, για τις θεάσεις όσων είναι θύματα των αναμνήσεών τους και νομίζουν πως θα νιώσουν όπως στα 17 που έβλεπαν μια βιντεοκασέτα ή πολύ αργότερα DVD του Σιφρέντι.
Όποιος δει και τα εφτά επεισόδια, έχει συνδέσει τα εφηβικά του χρόνια με τον Ρόκο. Δεν εξηγείται αλλιώς.
Τα παιδικά χρόνια και το μεροκάματο
Ας ξεκινήσει το μελόδραμα. Το 1974 Ρόκο ένα δεκάχρονο παιδάκι, με ανάπηρο αδερφό που όλη η φροντίδα της μητέρας έπεφτε σε αυτόν, βρίσκει ένα πορνοπεριοδικό της εποχής και αρκετά κοντά με την ανακάλυψή του αρχίζει ο προγραμματισμός του εγκεφάλου του. Πολύ γρήγορα το σεξ γίνεται η κινητήριος δύναμή του (η εμμονή του στην περίπτωσή μας) και μεγαλώνοντας, αποφασίζει να το κάνει επάγγελμα.
Βέβαια, η Μανιέρι το παρουσιάζει με τον τρόπο που πλασάρονταν ο ίδιος ο Σιφρέντι: Ως ο Ιταλός γόης που αγαπά τις γυναίκες. Πιο ιταλικό από το σόου Tutti Frutti της δεκαετίας του ’90. Αποσιωπώντας κάθε άλλη πτυχή μιας προσωπικότητας, το εθισμό στο σεξ και δη το σκληρό σεξ. Σε μια προβληματική επιλογή καριέρας, σε μια απόλυτα προβληματική εποχή. Όπου η εκμετάλλευση δεν διέφερε πολύ από την σημερινή. Οι πιο πολλές πορνοστάρ στις ΗΠΑ που έχουμε στατιστικά, από διαλυμένα και κακοποιητικά περιβάλλοντα προέρχονται και το σεξ ήταν μηχανισμός επιβίωσης.
Με το supersex στο χέρι. Μπορεί αν είστε άντρας να χαμογελάσετε ενθυμούμενος τα πρώτα περιοδικά που έπεσαν στα χέρια σας. Και το ταξίδι στην λεωφόρο της μνήμης ξεκινά. Για λίγο.
Πρέπει να θυμάστε στις βιομηχανοποιημένες σειρές στις ΗΠΑ, αν δεν έχεις ένα μελοδραματικό back story, θα πρέπει να το εφεύρουν οι σεναριογράφοι. Στα πάντα. Από την πολιτική, μέχρι την Reality TV. Φθηνή κλάψα χωρίς ανάλυση. Το Netflix πέρα από το καλό της ορατότητας και της συμπερίληψης, έχει το πρόβλημα πως πρέπει να βάλει κάποια συστατικά του μάρκετινγκ σε όλες τις σειρές ανεξαιρέτως για να βελτιώσει τις πιθανότητες θέασης.
Το κάνουν όλοι, αλλά το Netflix το έχει αναγάγει σε επιστήμη. Στην περίπτωσή μας, θα μπορούσε να το πάει παραπέρα, να εμβαθύνει στα πρόσωπα και την προσωπικότητα, αλλά δεν το κάνει.
Αν έχεις Netflix, δες όσα επεισόδια μπορείς μέχρι να βαρεθείς την ύπαρξή σου. Αν δεν έχεις δεν θα σου λείψει καθόλου. Το Netflix στις βιογραφίες δεν έχει την τόλμη να θίξει κανέναν και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Δεν θέλει αντιήρωες. Ίσως να είναι από τις πιο αδύναμες κατηγορίες της πλατφόρμας. Ελάχιστη τόλμη, αρκετό μάρκετιγνκ, δεν λέμε αλήθειες, δεν θίγουμε, δεν προσβάλουμε. Το καστ εμφανισιακά τουλάχιστον πέτυχε. Χωρίς βαθύ σενάριο, τι να αποδείξουν και αυτοί;
Πηγή: in.gr
