Σε μια εξομολόγηση ψυχής προχω΄ρησε το πρωί της Τρίτης (15/02) η Θέα Νικολάου.
Η γνωστή πολιτικός, η οποία είναι μια δραστήρια γυναίκα και μητέρα τεσσάρων αγοριών μίλησε για ακόμα μια φορά για την απώλεια που τη σημάδεψε. Γενικά, είναι γνωστές οι ευαισθησίες της όσον αφορά το θέμα των παιδιών, ωστόσο η σημερινή της ανάρτηση, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου άγγιξε τις καρδιές όλων.
Η Θέα Νικολάου με ένα κείμενό της μίλησε για την πληγή που παραμένει ανοιχτή εδώ και 21 χρόνια, από το 1999, τότε που έχασε την μόλις 3 χρονών «αγγέλισσά» της από το «θεριό». Ο λόγος για την ανιψιά της, Μαρία, η απώλεια της οποίας έχει σημαδέψει όλη την οικογένεια και όσα χρόνια κι αν περάσουν, ο πόνος δεν περνά.. Συγκεκριμένα έγραψε:
«Αφιερωμένο στην αγγέλισσα μου ...
"Αγαπημένο μου ημερολόγιο . . .
Τρέμουν τα χέρια μου γι’ αυτό και τα γράμματα μου δεν είναι τόσο όμορφα, αν τα έβλεπε η κ. Ελένη, η δασκάλα μου, θα μου έλεγε με τη γλυκιά της φωνή «Γραμματάκια. . .»
Δεν ξέρω τι έγινε, μέχρι να ανοίξω και να κλείσω τα βλέφαρα μου, βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με τέσσερις άσπρους τοίχους. Δεν ήξερα, δεν μπορούσα να καταλάβω πως βρέθηκα εκεί. Άκουγα τη λέξη καρκίνος και όλα γύρω μου έπαιρναν μαύρη μορφή. Τι είναι ο καρκίνος, ρώταγα βουβά;
Πού να ‘ξερα αγαπημένο μου ημερολόγιο; Πού να ‘ξερα ότι είναι ένα θεριό που μπήκε στο κορμάκι μου μέσα και έπρεπε να το πολεμάω κάθε μέρα! Κάθε ευλογημένη μέρα να το παλεύω.
Θα σε νικήσω καρκίνε, θα σταθώ απέναντι σου σαν αμαζόνα κι ας είσαι η Λερναία Ύδρα, είμαι πεισματάρα, όλοι το λεν αυτό!.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο .. . δεν αντέχει άλλο το κορμάκι μου άλλες ενέσεις, δεν αντέχει άλλα χάπια και ζαλάδες. Δεν αντέχω άλλο αυτούς τους τοίχους που με πλακώνουν και με κρατούν , εδώ! Θέλω το σχολείο μου, τους φίλους μου, τα παιδικά μου πάρτυ, τις εξορμήσεις στο πάρκο με τη μαμά και το μπαμπά.
Πονάει η ψυχούλα μου, πονά το σώμα μου όλο! Ραγίζει η καρδιά μου να βλέπω τη μαμά και τον μπαμπά να κλαίνε στα κρυφά.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο . . . .κάνε τον καρκίνο να φύγει, να φύγει μακριά από όλα τα παιδάκια! Λυγίζουν τα γόνατα μου , βουρκώνουν τα μάτια μου κάθε φορά που ακούω τη νοσοκόμα να λέει πώς δεν βρίσκει πάλι φλέβα, χιλιοτρυπημένα τα χέρια μου όπως και η ψυχούλα μου!»
15 Φεβρουαρίου, Παγκόσμια Μέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου.
Το πιο πάνω κείμενο, όπως και όλες οι δραστηριότητες μου, είναι αφιερωμένες στην δικιά μας Μαρία, που αυτό το «θεριό» την πήρε μαζί του, μόλις στην ηλικία των τριών ετών και εδώ και 21 χρόνια μας άφησε μία πληγή ανοικτή.
Δεν περνά ο πόνο με το χρόνο, απλά στο πέρασμα του χρόνου μαθαίνεις να ζεις μαζί με τον πόνο.
Συγγνώμη ψυχούλα μου που τότε ήμουν πολύ μικρή και αδαής για να το παλέψουμε μαζί!
Ας στηρίξουμε όλοι τα παιδάκια με καρκίνο και τις οικογένειες τους … μέχρι να μην υπάρχει πια»
Ακολουθεί η σχετική ανάρτηση:
