24news team
Της Μελίνας Αλεξοπούλου
Όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν, όπως λέει και ο σοφός λαός. Δεδομένο είναι πως πολλές εκ των περιπτώσεων δεν είναι και τόσο ευχάριστες, ωστόσο, εν τέλει μπορεί και να αποδειχτούν σωτήριες, αφού γλυτώνουν από μελλοντικούς μπελάδες.
Τα πιο πάνω ίσως φαντάζουν μπερδεμένα και ακαταλαβίστικα, είναι όμως μια περίληψη της ιστορίας που μας εξομολογείται η Μύρια, η οποία εν μέσω πανδημίας έπιασε τον άνδρα της να την απατά.
Μύρια, πες μας λίγα λόγια για σένα.
Είμαι 42 ετών. Κατάγομαι και διαμένω στην πανέμορφη Λεμεσό. Είμαι εκπαιδευτικός. Όσον αφορά τα ενδιαφέροντά μου, έχουν να κάνουν κυρίως με σωματική άθληση. Γυμναστήριο, κολύμβηση, χορός…
Η οικογενειακή σου κατάσταση;
Είμαι… ήμουν τελοσπάντων παντρεμένη περίπου 4 χρόνια. Παιδιά καλώς ή κακώς δεν προέκυψαν από την περί ης ο λόγος σχέση. Το όνομα του πρώην θα μου επιτρέψετε για καθαρά προσωπικούς μου λόγους να μην το αναφέρω. Όπως και να έχει, γνωριζόμασταν από παιδιά, από το σχολείο. Τότε δεν υπήρχε κάτι πέραν του φιλικού. Για κάποια χρόνια χαθήκαμε, με τις σπουδές και όλα τα συναφή. Συναντηθήκαμε ξανά σε μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών και εκεί έδεσε το γλυκό. Συνολικά ήμασταν μαζί περίπου 10 χρόνια.
Πώς περνούσατε;
Πολύ ωραία, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, γενικότερα κοινό τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης της ζωής, αν μπορείτε να με καταλάβετε. Υπήρχε αλληλοκατανόηση και αλληλοσεβασμός, ως προς το δεύτερο αυτό ήταν που πίστευα! Για να είμαι και απολύτως ειλικρινής, δεν ήθελα να παντρευτώ, δεν είμαι υπέρμαχος του θεσμού, αυτός επέμενε. Επιχειρήματα, γλυκόλογα, ένας σωρός υποσχέσεις…
Ήρθες αντιμέτωπη με μια σκληρή αλήθεια, μια απιστία.
Ακριβώς! Μια σκληρή πραγματικότητα που προσπαθώ να αντιμετωπίσω. Δεν είναι εύκολο και δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια… Αν κάποιος δεν το βίωσε, δύσκολα το κατανοεί.
Με το που ξέσπασε όλο αυτό με τον ιό και μείναμε στο σπίτι, άρχισαν να γίνονται τρελά πράγματα. Τι εννοώ; Άρχισε να θέλει να αναλαμβάνει ευθύνες που αφορούσαν τα του σπιτιού, τις οποίες προηγουμένως απέφευγε σαν ο ‘’έξω από εδώ’’ το λιβάνι. Η αλήθεια, δεν ξέρω πώς και γιατί, μου καρφώθηκε από την πρώτη στιγμή ότι κάτι δεν πάει καλά. Πες το ένστικτο, πες το προαίσθηση, στο μυαλό μου στριφογύριζε η σκέψη πως κάτι συμβαίνει. Σκεφτόμουν πολλά αλλά όχι αυτό!
Πώς το έμαθες;
Ένα πρωί γύρω στις 9:30, μου είπε ότι θα πήγαινε στην υπεραγορά, μάλιστα τσακωθήκαμε γιατί ρώτησα -η αφελής- ‘’Πάλι θα πας; Προχθές δεν πήγες;’’. Όπως και να έχει, αυτός βρόντηξε την πόρτα και έφυγε! Έπειτα περίπου από μια ώρα με πήρε τηλέφωνο η ξαδέρφη μου. Από τον τόνο της φωνής της κατάλαβα πως ήταν αναστατωμένη. Με ρωτούσε διάφορα, αν είμαι μόνη, αν μπορώ να μιλήσω, ερωτήσεις που όλο και οδηγούσαν στην αλήθεια. Στα πολλά την ρώτησα ευθέως με έντονο ύφος τι θέλει να μου πει. Τα έχασε η καημένη. Μου απάντησε πως όντως θέλει να μου πει και… μπαμ! Σκάει η πρώτη κανονιά. ‘’Μου έστειλαν σε βίντεο τον άντρα σου να το κάνει με μια κοκκινομάλλα μέσα στο αυτοκίνητο έξω από την υπεραγορά’’. Άρχισα να γελάω!
‘’Έλα τώρα, αποκλείεται, έξω από την υπεραγορά; Στημένο είναι; Δεν βρήκαν αλλού να πάνε;’’ ρώτησα, θέλοντας να μου επιβεβαιώσει την σκέψη μου. Μπα! ‘’Μύρια, είναι αυτός, και όταν λέω έξω από την υπεραγορά εννοώ πίσω από τα δέντρα, στην πίσω πλευρά, μην κολλάς σε λεπτομέρειες, είναι αυτός!’’
Τα πόδια μου κόπηκαν, ένιωθα την γη να χάνεται, τον αέρα να λιγοστεύει, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Το μόνο που είπα ήταν ‘’Θέλω να δω το βίντεο’’.
Και μετά; Αφού το είδες;
Σοκαρίστηκα! Ένιωσα πράγματα που δεν μπορώ με λέξεις να περιγράψω. Προδομένη, χαζή, σαν κάποιος να με σκότωσε. Έβαλα σε μια τσάντα κάποια ρούχα, άφησα ένα μήνυμα το οποίο έγραφε: ‘’Τέλος! Ξέρεις γιατί… Καλή συνέχεια’’, πέρασα και το βίντεο στον υπολογιστή, τοποθέτησα το μήνυμα πάνω και έφυγα.
Με το που βγήκα από το σπίτι πέταξα στα σκουπίδια την τηλεφωνική μου κάρτα, δεν ήθελα ποτέ και για κανένα λόγο να του ξαναμιλήσω. Ούτε θέλω. Οι πληγές μου δεν θα κλείσουν με δικαιολογίες της δεκάρας.
Κάπου εδώ η Μύρια σταμάτησε να μιλάει, άρχισε να κλαίει με λυγμούς, λύγισε. Η δυναμική γυναίκα που είχα μπροστά μου στην αρχή της κουβέντας , έσπασε σε χίλια κομμάτια…
Λένε πως ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και αυτό το έβλεπα μπροστά μου…
