24news team
Της Μελίνας Αλεξοπούλου
Μερικές φορές κάτι σύντομο σε χρονική διάρκεια μπορεί να σε σημαδέψει τόσο πολύ που να το θυμάσαι για όλη σου την ζωή.
Ο Μάριος δεν θα ξεχάσει ποτέ τα μεσημέρια που πέρασε με την νοσοκόμα, τα οποία, όπως λέει, θα κρατά στο μυαλό του ως μια όμορφη ανάμνηση.
Μάριε, πες μας λίγα πράγματα για σένα.
«Είμαι 35 ετών, μεγάλωσα, ζω στην Πάφο. Εργάζομαι στον χώρο της εστίασης, σε μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα της πόλης, μου αρέσει αυτό που κάνω, το ότι είμαι με βάρδιες δεν είναι κάτι που με χαλάει, αντίθετα μου αρέσει, αλλάζω παραστάσεις. Αυτό! Αν πρέπει να πω ένα πράγμα για τον χαρακτήρα μου είναι αυτό, με σκοτώνει η ρουτίνα, δεν μπορώ να κάνω κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Κατά τα άλλα είμαι αρκετά κουλ τύπος, εξωστρεφής και κοινωνικός».
Η νοσοκόμα πότε ήρθε στην ζωή σου; Ήσουν σε σχέση;
«Ναι, ήμουν σε σχέση! Δεν μπόρεσα όμως με τίποτα να αντισταθώ στα καταπράσινά της μάτια…», πήρε βαθιά ανάσα και χαμογέλασε νοσταλγικά.
«Σοβαρά, δεν ξέρω αν υπάρχει άντρας που θα μπορούσε να αντισταθεί σε τέτοια γυναίκα. Την γνώρισα στο ξενοδοχείο όπου δουλεύω, ήρθε με την δουλειά της για σεμινάριο. Δεν θα ξεχάσω την μέρα εκείνη ΠΟΤΕ. Μπήκε μέσα και ήταν κυριολεκτικά σαν άγγελος με την άσπρη στολή που φορούσε. Μου ήταν αδύνατον να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Κόλλησα εκεί, καρφωμένος πάνω της».
Την περιγράφει με έναν τρόπο που μαγνητίζει τον συνομιλητή του δημιουργώντας του την επιθυμία να θέλει να την δει.
«Εννοείται πως δεν έχασα χρόνο. Σωστός ‘’γύπας’’ με το που βγήκε από την αίθουσα για διάλειμμα, την πλησίασα, της την έπεσα κανονικά και χωρίς κανένα δισταγμό. Ανταποκρίθηκε αμέσως, ήταν σαν να με περίμενε. Πριν φύγει, είχαμε ήδη κανονίσει να βρεθούμε και ο σκοπός της συνάντησής μας ήταν εξ αρχής ξεκάθαρος».
Πώς προχώρησε;
«Ήρθε στο διαμέρισμά μου το επόμενο μεσημέρι, μου είπε πως ήταν παντρεμένη, κάναμε ό,τι κάναμε, το οποίο ήταν υπέροχο και μου ξεκαθάρισε ότι δεν επρόκειτο να έχει διάρκεια κάτι μεταξύ μας, ούτε θα ήταν κάτι περισσότερο από σαρκικό. Δεν θα κρύψω πώς αυτό με ικανοποιούσε. Μια φαντασίωση που έπαιρνε σάρκα και οστά. Ένα πλάσμα μοναδικό και χωρίς καμία δέσμευση. Έτσι συνέχισε να είναι. Ερχόταν τρία μεσημέρια την βδομάδα. Χαμός! Ξεχνούσα τα πάντα, το απολάμβανα στο φουλ…»
Και πόσο κράτησαν τα ‘’μεσημέρια’’ με την νοσοκόμα;
«Έξι μήνες, έξι απίστευτα τέλειους μήνες που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω ποτέ μου. Όλα τελείωσαν με μια μικροπαρεξήγηση, αστεία, σχεδόν παιδική. Αφού πέρασε καιρός συνειδητοποίησα ότι ήταν απλώς η αφορμή. Αρχίσαμε να συνδεόμαστε επικίνδυνα και για τους δυο. Τα αισθήματα ερχόντουσαν και θα έφερναν μαζί τους και μοιραία προβλήματα. Το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο. Με ενόχλησε, με πόνεσε, μπορώ να πω. Τα κολασμένα μεσημέρια μου με την νοσοκόμα ήταν ό,τι πιο όμορφο έζησα».
Ο Μάριος μιλούσε για την εμπειρία του με τόσο πάθος και με τόση αφοπλιστική ειλικρίνεια που δεν άφηνε περιθώρια ερωτήσεων…
Πάθος… σίγουρα ένα συναίσθημα που δεν γνωρίζουν όλοι!
Αν θέλεις να μοιραστείς μαζί μας την δική σου ιστορία επικοινώνησε με το
alexopouloumelina@gmail.com
