Είναι και αυτοί οι αθλητές που δεν χρειάζεται να κατακτήσουν τα πάντα για να είναι αγαπητοί είναι αυτά τα μεγάλα what ifs του παγκοσμίου αθλητισμού που είτε λόγο συμπεριφορών, ατυχιών ή τραυματισμών δεν εκπλήρωσαν τις προσδοκίες που άφηνε το ταλέντο ή η παρουσία τους στα πρώτα στάδια της καριέρας τους .
Ένας από αυτούς είναι ασυζήτητη ο Πύργος του Ταντίλ Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο. Με τον πολύ καλό του φίλο Νόβακ Τζόκοβιτς να κάνει το μακρινό ταξίδι στην Αργεντινή για ένα τελευταίο τανγκό. Σε ένα παιχνίδι που θα ήταν και το τελευταίο του Αργεντίνου. Ο αγώνας και του μονού και του διπλού ήταν πραγματικά πολύ ωραίος με τον Σέρβο πρωταθλητή να το κάνει από την καρδία του και αυτό βγήκε και στο γήπεδο. Είναι πραγματικά άξιο αναφοράς πως ο Σέρβος είναι τόσο αγαπητός μέσα στα αποδυτήρια. Άλλα αυτό είναι για μία άλλη κουβέντα που θα κάνουμε αργότερα.
Ο Ντέλπο ξεκίνησε την καριέρα του στα πέντε του χρόνια έχοντας σαν είδωλο τον κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών μέχρι τότε Πίτ Σάμπρας. Ο πρώτος του τίτλος έρχεται στο χώμα εκεί που κέρδισε άλλον ένα σπουδαίο της γενιάς τους που κρεμάει την ρακέτα, ο Ρισάρντ Γκασκέ τα έδωσε όλα αλλά δεν κατάφερε να σταματήσει τον Ντελπο από τον πρώτο του τίτλο. Ακολούθησαν άλλοι 21 τίτλοι με σημείο αναφοράς το us open του 2009.
Στο αμερικανικό όπεν ο Αργεντίνος ξεκίνησε με δύο νίκες χωρίς να χάσει σετ απέναντι στους Μονακό(Αργεντινή) και Μέλτζερ (Αυστρία). Το πρώτο του σέτ στην διοργάνωση χάθηκε από τον Κέλλερερ αλλά η νίκη ήταν και πάλι άνετη. Η πρώτη νίκη που ήταν και δήλωση ότι ο Ντέλπο πήγαινε για κάτι μεγάλο ήρθε απέναντι στο πρώην νούμερο ένα του κόσμου και τώρα προπονητή του Κάρλος Αλκαράζ, Χουάν Κάρλος Φερέρο που ήρθε με πολύ εμφατικό τρόπο 6-3 6-3 6-3. Στα προημιτελικά συνέχισε με μία εξίσου άνετη νίκη απέναντι στον σε μεταγενέστερο στάδιο κάτοχο του τίτλου Μάριν Τσίλιτς ( Κροατία). Η συνέχεια γνώστη και χιλιοειπωμένη νίκες απέναντι στο δίπολο Ναδάλ και Φέντερερ αντίστοιχα. Ήταν εκεί που οι φαν τον Φεντάλ άρχισαν να ανησυχούν για πρώτη φορά . Βεβαία δεν ήξεραν ότι το πρόβλημα τους ήταν ο χαμένος του άλλου ημιτελικού Νόβακ Τζόκοβιτς.
Μέσα σε όλες της επιτυχίες στην Atp υπάρχει και ένα παλικαρίσιο αργυρό μετάλλιο στο Ρίο σε ένα τελικό που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον τότε κορυφαίο στον κόσμο Άντι Μάρεϊ. Βέβαια προηγήθηκε το χάλκινο στο Λονδίνο σε ένα ημιτελικό που έχει καταγραφεί στην ιστορία σαν ένα από τους σπουδαιότερους αγώνες σε Ολυμπιάδα και όχι μόνο. Ντελπό και Φέντερε χρειάστηκαν 36 γκέιμς στο τρίτο σετ ( 19-17) για να βγάλουν νικητη σε μια θρυλική μάχη με τον Ελβετό να περνά στον τελικό και να χάνει με κατεβασμένα τα χέρια από τον Αντι Μάρει που έκανε το μπάκ του μπάκ σε Ολυμπιάδες. Ενώ ο Ντελ Πότρο κέρδισε στον τελικό του χάλκινου τον Νόβακ Τζόκοβις.
Την τροπαιοθήκη του Ντέλπο στολίζουν 22 τίτλοι με δεύτερο σημαντικότερο τον τελευταίο που κατέκτησε στην έρημο της Καλιφόρνια στο μάστερς του Ίντιαν Γουέλς το 2018. Την ίδια χρονιά που ήρθε και ο τραυματισμός που δεν τον άφησε ποτέ να επιστρέψει. Ένα γλίστρημα στο χορτάρι του Κουίνς ήταν αρκετό και το πλήγμα ανεπανόρθωτο όχι μονό για τον Ντέλπο αλλά και για όλους εμάς τους φίλους του τένις. Οι προσπάθειές επιστροφής αμέτρητες όπως και οι ατυχίες που ακολούθησαν. Ο πύργος του Ταντίλ δεν μπορούσε να συνεχίσει, σταμάτησε. Με κοιλίτσα απραξίας έκλεισε την παρουσία του στα κόρτς με ένα ακόμη forehand winner. «Δεν ξέρω κανέναν που να μην αγαπάει τον Χουάν Μαρτιν» δήλωνε ο Τζόκοβιτς. Ούτε εμείς Νόλε ούτε εμείς.
ΥΓ: Γράφοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα για τον Χουάν Μαρτιν Ντελ Πότρο αντιλήφθηκα πόσους παίκτες χάσαμε φέτος από τουρ. Ναδάλ, Μάρεϊ , Γκασκέ και τόσους άλλους σε αυτό το τέλος εποχής για την Atp. Σε μια γενία γεμάτη ταλέντο και προσωπικότητες που είχαν την τύχη ή και την ατυχία όπως θέλετε πείτε το . Να ζήσουν στον αστερισμό τον Τζόκοβιτς, Φένρτερε και Ναδάλ.
Λούης Νικολάου
