Η στιγμή που όλοι οι απανταχού φίλοι της Ευρωλίγκας περίμεναν, έφτασε. Σε λίγες ώρες, γίνεται το πρώτο τζάμπολ της μεγάλης γιορτής του Final Four στο Βερολίνο, με τους «αιώνιους» να δίνουν ξανά το παρών μετά από δώδεκα χρόνια, γεγονός που, όπως και να το κάνουμε, αυξάνει το ενδιαφέρον, μεγαλώνει την αγωνία και γιγαντώνει την ίντριγκα. Με φόντο την προοπτική του πρώτου ελληνικού τελικού στην ιστορία, ο Ολυμπιακός δίνει παρουσία στο μεγάλο ραντεβού για τρίτη συνεχόμενη χρονιά για πρώτη φορά στην ιστορία του, μοιάζει και δείχνει να είναι η πιο… χαλαρή αποστολή από τις τέσσερις. Κατά ένα περίεργο τρόπο όμως, αν αναλύσει καλά κανείς τα πρόσωπα και διαβάσει πίσω από τις… λέξεις, μοιάζει παράλληλα και η πιο πεινασμένη.
Ίσως να φταίει το γεγονός πως πέρυσι έφτασε στην πηγή και μόλις άρχισε να πίνει τις πρώτες στάλες νερού εκείνη στέρεψε. Μπορεί άπαντες να έχουν πεισμώσει και παράλληλα απελευθερωθεί από το «πρέπει», λόγω του ότι οι περισσότεροι δεν τους δίνουν καμία τύχη στον ημιτελικό με την κάτοχο του τίτλου, Ρεάλ Μαδρίτης ή και γενικότερα για την κατάκτηση του τροπαίου. Όσοι έχουν εμπειρία από Final Four όμως, γνωρίζουν καλά πως όλα αυτά πάνε… περίπατο όταν αρχίσουν οι αγώνες του ομορφότερου διημέρου της σεζόν για την διοργάνωση. Έπειτα από μια χρονιά που είχε τόσα προβλήματα και άσχημα αποτελέσματα στην αρχή της, το ότι οι «ερυθρόλευκοι» βρίσκονται και πάλι στην γιορτή των κορυφαίων, δείχνει πολλά για το μέταλλό τους, τις δυνατότητες και τις φιλοδοξείς τους. Πλέον όλα αυτά πέρασαν και έφτασαν στο τέλος της διαδρομής χωρίς την παραμικρή απουσία, με γεμάτο ρόστερ, εμπειρία και γνώση-διαχείρισης των καταστάσεων.
Σίγουρα, ο Ολυμπιακός δεν έχει την ορμή, τα τρόπαια και την λάμψη της Ρεάλ, όμως η… καρδούλα της το ξέρει που τον έχει αντίπαλο. Σίγουρα ο Παναθηναϊκός μετά από δώδεκα στείρα χρόνια απουσίας, έχει μεγάλες προσωπικότητες στον πάγκο και στο παρκέ για να πάρει το τρόπαιο. Το ίδιο σε μεγάλο βαθμό ισχύει και για την Φενέρ, που όποιος την υποτιμήσει θα βρεθεί προ εκπλήξεων. Όμως το να πει με σιγουριά κάποιος πως η καλοκουρδισμένη και κυρίως, με όλα τα εξαρτήματά της διαθέσιμα πλέον, μηχανή του Γιώργου Μπαρτζώκα, δεν μπορεί να τερματίσει πρώτη, εμπεριέχει εκτός από ρίσκο και έλλειψη σεβασμού σε όσα μεγάλα και υπερβατικά έχει κάνει. Το ερώτημα τώρα είναι πως θα… ξεκλειδώσει το βράδυ της Παρασκευής η πίστα της «βασίλισσας», και ο Ολυμπιακός από απόλυτο αουτσάιντερ, θα μετατραπεί σε αυτή την περίπτωση σε πρώτο φαβορί, είτε παίξει με τον Παναθηναϊκό, είτε παίξει με την Φενέρ στον τελικό.
Αρχικά, ολόσωστα ο οργανισμός έχει αποσυνδέσει τον περυσινό τελικό με την φετινό ημιτελικό. Δεν έχουν καμία απολύτως σχέση, σε πρόσωπα, σε timing, σε ιδιαιτερότητες και κυρίως σε ημέρες προετοιμασίας. «Δεν υπερασπιζόμαστε κανέναν τίτλο. Ο περυσινός ο,τι και να γίνει στον ημιτελικό είναι δικός μας. Ήρθαμε να πάρουμε έναν ακόμα», ήταν τα πολύ εύστοχα λόγια του Τσους Ματέο, για να αποποιηθεί το κλισέ του defending champion. Αν λοιπόν προκριθεί στον τελικό του 2024 απέναντι στην Ρεάλ θα αλλάξει το γεγονός ότι δεν πήρε πέρυσι το τέταρτο τρόπαιο του; Από την στιγμή λοιπόν που για τους λόγου που αναφέραμε στο εσωτερικό του ο Ολυμπιακός μοιάζει απελευθερωμένος και αποφασισμένος να τα δώσει όλα για να κάνει μία ακόμα υπέρβαση, τα πρώτα βήματα έχουν γίνει. Θέλει όμως ακόμα πιο πολλά και αρκετό κόπο μέσα στο σαραντάλεπτο. Και οκ, οι περισσότεροι θα απαντήσουν πρέπει να περιοριστεί-φθαρεί ο Ταβάρες, να μην δημιουργήσει ο Καμπάτσο, να μην σκοράρουν οι παικταράδες Μούσα-Χεζόνια και να μην περάσουν άλλη μία θηλιά στον λαιμό ελληνικής ομάδας οι… γέροντες Γιουλ, Ροντρίγκεθ και Φερνάντεθ.
Γνωστά όλα αυτά και απαραίτητα. Ο Ολυμπιακός δεδομένα θα προσπαθήσει να χαλάσει το παιχνίδι της Ρεάλ, να το πάει σε λιγότερες κατοχές, να εστιάσει στην άμυνα, αλλά για να έχει ακόμα περισσότερη τύχη, θα πρέπει να έχει όσο το δυνατόν περισσότερα διαστήματα μπάσκετ στο στυλ της «βασίλισσας». Το 2013, ο Βασίλης Σπανούλης ερωτηθείς για το αν ο τελικός με την Ρεάλ θα έχει ίδιο στυλ μπάσκετ με τον ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, είχε απαντήσει αφοπλιστικά: «Όχι, δεν θα έχουμε τύχη έτσι. Αν δεν σκοράρουμε πολύ, όσο καλή άμυνα και αν παίξουμε, δεν θα τα καταφέρουμε». Ίσως έντεκα χρόνια μετά να μην άλλαζε ούτε λέξη. Ασφαλώς και ο κόουτς Μπαρτζώκας και οι παίκτες του γνωρίζουν πως πρέπει να μείνει κάτω από τους 80-85 πόντους η «βασίλισσα», όμως αν και αυτοί δεν εκμεταλλευτούν τα ατού τους, και δεν έχουν ένα καλό ποσοστό από τα τρίποντα για να «ανοίξει» η αντίπαλη άμυνα, οι ελπίδες λιγοστεύουν.
Ατομικά, όλοι όσοι αγωνιστούν θα πρέπει να μείνουν στο πλάνο και να βάλουν έστω και ένα μικρό λιθαράκι. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα του ενός ή των δύο αλλά συνόλου, αλλά υπάρχουν παίκτες που… απαγορεύεται να είναι κακοί σε αυτό το ματς. Γουόκαπ, ΜακΚίσικ, Παπανικολάου, Φαλ και Μιλουτίνοφ για αρχή, την ώρα που οι Γουίλιαμς-Γκος, Πετρούσεφ και γιατί όχι, Ράιτ, μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικοί παράγοντες. Δεν περισσεύει όμως κανείς, αφού ο Λαρεντζάκης θα έχει σίγουρα ρόλο απέναντι στα αντίπαλο φόργουορντ, ενώ ακόμα και ένα-δύο φάουλ και μερικές ανάσες από τον Μήτρου-Λονγκ θα είναι αναγκαίες. Σε αντίθεση με τις δύο ήττες μεσούσης της σεζόν όπου οι «ερυθρόλευκοι» ήταν με πολλές απουσίες, ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει αυτή τη δυνατότητα για πολλά σχήματα και τακτικές, να δοκιμάσει διαφορετικές πεντάδες και γιατί όχι να… αιφνιδιάσει. Το έχει κάνει πολλές φορές σε Final Four, γιατί όχι και τώρα; Έχει καταφέρει να φτάσει ξανά πολύ κοντά στην πηγή και μάλιστα με τον δικό του τρόπο, όντας ο μπροστάρης της πεινασμένης... αγέλης σκύλων. Για όλα είναι ικανοί…
Sport-fm.gr/ Νίκος Ζέρβας
