Ας το παραδεχτούμε… Όλοι μας, του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου, κοιτάζαμε την εκπληκτική ως τώρα πορεία της Παρί σαν τον ελέφαντα που στέκεται σε ένα… κλαδί, προεξοφλώντας πως είναι θέμα χρόνου να σπάσει και να γκρεμοτσακιστεί. Κι αντί να τη θαμάσουμε, να προσπαθήσουμε να την εξηγήσουμε, απλώς «προβλέπαμε» πως… φούσκα είναι και θα σκάσει αργά ή γρήγορα. Αμ δε! Η μεγαλύτερη αποκάλυψη στην ιστορία της Ευρωλίγκας μόνο από σύμπτωση δεν είναι στην πρώτη μετά από ένα επαρκέστατο πλέον δείγμα 14 αγωνιστικών.
Με ένα μπάτζετ που δεν ξεπερνά τα 7 εκατ. ευρώ, η πρωτάρα Παρί δεν αποδεικνύεται απλώς μια πολύ καλή ομάδα, αλλά αποτελεί και μια μπασκετική πρόταση. Μια ομάδα με elite αθλητικότητα που όμως ξέρει να καμουφλάρει την έλλειψη μεγέθους, που παίζει γρήγορα αλλά όχι βιαστικά, που δεν φυλακίζει το ένστικτο στην σκέψη αλλά τρέχει ακατάπαυστα με δομή και αρχές, που βγάζει ένταση στην άμυνα, που μπορεί να κερδίσει τόσο σε χαμηλά όσο και υψηλά σκορ, αλλά και να δείχνει χαρακτήρα ακόμη κι όταν ένα παιχνίδι της στραβώνει.
Θυμίζει κάτι από την Ζαλγκίρις του 1999 που είχε θαμπώσει την Ευρώπη απέναντι στα πλούσια φαβορί παίζοντας ένα μπάσκετ μπροστά από την εποχή. Για όλα αυτά η Παρί αξίζει τον σεβασμό και την αναγνώριση όλων κι όχι την αλαζονική αντιμετώπιση του «έλα μωρέ, πόσο θα αντέξουν;». Γιατί βάσει εικόνας και αποτελεσμάτων εκείνη αξίζει να θεωρείται φαβορί και όχι ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός των υπερδιπλάσιων μπάτζετ που βλέπουν την πλάτη της και αποχώρησαν δικαιότατα με σκυμμένο κεφάλι από την αντιπαράθεση μαζί της.
Ο Αταμάν πρέπει να κάνει τομές, όχι… «τρικ»
Ο Παναθηναϊκός έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο στη διαβολοβδομάδα πως είναι σε πρόβλημα. Μολονότι ο απολογισμός (1-1) δεν είναι ο… χειρότερος, η εικόνα είναι προβληματική κι όσο οι «πράσινοι» μένουν στα αποτελέσματα και όχι στην ουσία, θα έρθουν και άλλες δύσκολες βραδιές. Το «παραμύθι» της κακής νοοτροπίας αρχίζει να ξεθυμαίνει, αφού δεν κανείς πραγματικός πρωταθλητής-και ο Παναθηναϊκός έχει πολλούς τέτοιους-δεν χορταίνει τόσο εύκολα.
Η ομάδα έχει αποδεδειγμένα πλέον αγωνιστικό πρόβλημα, που ξεκινά από την άμυνα και τελικά επηρεάζει και την επίθεση που δεν μπορεί να βρει ρυθμό. Και το πρόβλημα αυτό λύνεται με αποφάσεις και τομές, όχι με… τρικ. Προφανώς δεν έφταιγε για την προβληματική εικόνα η όποια μουρμούρα του Παπαπέτρου που λειτούργησε ως… εύκολο θύμα προς παραδειγματισμό για τους υπόλοιπους. Ούτε η έμπνευση του βασικού Καλαϊτζάκη (μετά από μόλις 34 λεπτά συνολικά στις δώδεκα πρώτες αγωνιστικές) για να σταλεί το μήνυμα πως «ας παίξουμε κάποτε και λίγη άμυνα» αρκεί.
Ο Τούρκος πρέπει να σφίξει τα λουριά, αλλά και να αναζητήσει τα λειτουργικά σχήματα, γιατί όσο επιμένει σε συνταγές που αποδεδειγμένα δεν αποδίδουν, τα αποτελέσματα δεν θα διαφέρουν. Το σχήμα με τα τρία γκαρντ αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να είναι η βασική επιλογή αλλά πρέπει να χρησιμοποιείται σε ειδικές καταστάσεις. Ομοίως η κατάργηση των τριαριών, ειδικά απέναντι σε ομάδες που υπερέχουν σε αθλητικότητα και μέγεθος σε αυτές τις θέσεις, αποδεικνύεται καταστροφική. Επιπλέον, σχήματα με Σλούκα και Μπράουν ταυτόχρονα στο παρκέ θα είναι μόνιμα ευάλωτα στην άμυνα, ενώ πεντάδες χωρίς Γκραντ ή Καλαϊτζάκη θα στερούνται ισορροπίας ανασταλτικά.
Το DNA που… εκφυλίζεται
Ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάλογο πρόβλημα με αυτό του Παναθηναϊκού, ωστόσο η βάση των δυσκολιών του εδράζεται περίπου στο ίδιο σημείο. Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν αναμφίβολα πολλή περισσότερη ποιότητα σε σχέση με πέρσι, που αποτυπώνεται στην εκτόξευσή του από την ένατη στη δεύτερη θέση μεταξύ των κορυφαίων επιθέσεων της Ευρωλίγκας. Όμως την ίδια ώρα, η καλύτερη άμυνα της περσινής περιόδου έχει κατρακυλήσει στην έβδομη θέση.
Θαρρείς και ο Ολυμπιακός έχει ερωτευτεί το ανανεωμένο και πολύ πιο όμορφο αισθητικά είδωλό του στον καθρέφτη και έχει εγκαταλείψει τις αρχές του. Το DNA της σκληρής ομάδας που έχει ως αφετηρία την άμυνα μοιάζει να έχει εκφυλιστεί και δεν επιτρέπει στην επίθεση να κεφαλαιοποιήσει την ποιοτική της υπεροχή απέναντι σε σχεδόν όλους τους αντιπάλους. Κι αν απέναντι στη Μονακό ένα μικρό διάστημα αποτελεσματικής λειτουργίας των μετόπισθεν αρκούσε για τη νίκη, απέναντι στην Παρί αποδείχτηκε ανεπαρκές.
Κοινό επιμύθιο
Ουδείς αμφιβάλλει πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν τα πιο ποιοτικά και γεμάτα ρόστερ στην Ευρωλίγκα. Όμως η ιστορία διδάσκει πως την κούπα δεν κατακτά ο πιο ταλαντούχος, αλλά αυτός που μπορεί να συνδυάζει την ποιότητα με την σκληράδα, να τροφοδοτεί την επίθεση από την άμυνα και που είναι διατεθειμένος να παλέψει αν όχι πιο σκληρά τουλάχιστον το ίδιο με τον αντίπαλό του. Η ψευδαίσθηση της υπεροχής είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος για τους «αιώνιους», που σε αυτή τη διαβολοβδομάδα πήραν ένα πολύ καλό μάθημα χάνοντας από ομάδες που ούτε κατά το ελάχιστο διαθέτουν το ταλέντο τους, αλλά έπαιξαν με πολύ μεγαλύτερη ένταση.
ΥΓ1: Περαστικά στον Μόουζες Ράιτ. Κάποια πράγματα είναι πάνω από το μπάσκετ κι ας το αναγάγουν ορισμένοι σε ζήτημα ζωής ή θανάτου.
YΓ2: Τους έχουμε αποθεώσει για τη δουλειά τους, αλλά οφείλουμε να επισημαίνουμε και τα στραβά. Τόσο η ατάκα του Εργκίν Αταμάν πως... συγχωρεί τον Ιωάννη Παπαπέτρου, όσο κι αυτή του Γιώργου Μπαρτζώκα πως ο Βασίλης Σπανούλης πήρε τη δουλειά στη Μονακό εξαιτίας του ονόματος που είχε ως παίκτης ήταν τουλάχιστον άκομψες. Γιατί ούτε ο πρώτος έκανε κανένα... έγκλημα, ούτε ο δεύτερος έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουν κάνει τόσοι μεγάλοι παίκτες που έγιναν προπονητές, από τον Ομπράντοβιτς μέχρι τον Γιασικεβίτσιους.
Πηγή: sport-fm.gr
