Γεννηθείς στις 4 Μαρτίου του 1951, στη Γλασκώβη, ξεκίνησε την καριέρα του στην Σέλτικ, στα 20 του χρόνια, και αγωνίστηκε με τη φανέλα της έως το 1977, κατακτώντας εν τω μεταξύ τέσσερα πρωταθλήματα Σκωτίας, ισάριθμα εγχώρια Κύπελλα και ένα Λιγκ Καπ. Παρότι διέπρεψε αρχικά με τον μεγάλο σύλλογο των «Καθολικών», ο ίδιος ήταν υποστηρικτής των έτερων αντιπάλων τους (σε ποδοσφαιρικό και θρησκευτικό επίπεδο), της Ρέιντζερς, όπως και ο στενός οικογενειακός του κύκλος, με τον πατέρα του κατά βάση.
Μάλιστα, όταν άνθρωποι των «Κελτών» είχαν πάει στο σπίτι του για να μιλήσουν με την οικογένειά του για τις προθέσεις του συλλόγου να τον αποκτήσει, εκείνος φημολογείται έτρεξε στο δωμάτιό του και κατέβασε κατευθείαν τις αφίσες των «Προτεσταντών», ώστε να ολοκληρωθεί η μεταγραφή.
Ο Μπομπ Πέισλι, όντας τεχνικός της Λίβερπουλ τότε, προσπάθησε το καλοκαίρι εκείνο να τον πάρει στο Μέρσεϊσαϊντ, και για χάρη του οι «reds» δαπάνησαν το ποσό των 400.000 λιρών, που ήταν και ρεκόρ για Βρετανό παίκτη τότε! Με τον αγαπημένο του «KOP», Κέβιν Κίγκαν, να αποχωρεί το καλοκαίρι του 1977 και να παίρνει μεταγραφή στο Αμβούργο, αρκετοί αμφέβαλαν για το αν ο Σκωτσέζος θα μπορούσε να βοηθήσει τους «κόκκινους».
Η παρουσία του, συνέπεσε με μια από τις καλύτερες γενικότερα φουρνιές παικτών της Λίβερπουλ, με την οποία πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα Αγγλίας, τέσσερα Λιγκ Καπ, τρία Κύπελλα, καθώς και τέσσερα από τα πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών που πανηγύρισε ο σύλλογος στην χρυσή περίοδο 1978-1984. Μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία της Λίβερπουλ, με απόγειο τη σεζόν του 1984, που ναι μεν αποκλείστηκε από τη Μπράιτον στο FA Cup, αλλά πανηγύρισε κάθε λογής άλλον τίτλο που ήταν διαθέσιμος, παίζοντας σχεδόν όλα τα ματς της σεζόν, πλην του αρχαιότερου ποδοσφαιρικού θεσμού.
Το 1985, όντας ακόμη εν ενεργεία ποδοσφαιριστής, έγινε παίκτης-προπονητής στη Λίβερπουλ, διαδεχόμενος τον Τζο Φάγκαν στην τεχνική ηγεσία, γεγονός που μπορεί πλέον να μοιάζει… απίθανο, αλλά τότε δεν ήταν ούτε καν οξύμωρο. Ο κορυφαίος παίκτης του συλλόγου, τον καθοδηγούσε από δύο πόστα. Μισό αιώνα πριν, κάτι τέτοιο φάνταζε φυσιολογικό.
Υπηρετώντας την Λίβερπουλ τόσα χρόνια, ο Νταλγκλίς έμελλε να βιώσει δίπλα της, δύο από τις πιο τραγικές στιγμές του συλλόγου, σε διάστημα τεσσάρων ετών. Τόσο τα γεγονότα του «Χέιζελ», στον τελικό της Λίβερπουλ με την Γιουβέντους το 1985, όσο και όσα συνέβησαν στο Χίλσμπορο τον Απρίλιο του 1989.
Ο Νταλγκλίς δεν ήταν όμως μόνο μεγάλος παίκτης. Ήταν και κορυφαίος σαν άνθρωπος. Από την πρώτη στιγμή προσπάθησε όσο μπορούσε να σταθεί δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων και να κυνηγήσει τη δικαίωση που ήρθε βέβαια πολλά χρόνια αργότερα κι έπειτα από μεγάλο αγώνα και κόπο της επιτροπής που συστάθηκε. Φρόντισε ώστε να δώσουν το «παρών» εκπρόσωποι του συλλόγου σε όσο το δυνατόν περισσότερες κηδείες των οπαδών μετά από την μαύρη εκείνη μέρα, ενώ σε πολλές παραβρέθηκε και ο ίδιος.
Πάλεψε και προσπάθησε για κάθε τι που έμοιαζε με δικαίωση, διότι δεν μπορούσε να δεχθεί το ενδεχόμενο της αμφισβήτησης, αλλά και το ανθρώπινο λάθος.
«Ήταν απίστευτο. Είδαμε πώς οι φίλοι της Λίβερπουλ προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσους υπέφεραν. Έκοβαν τις διαφημιστικές πινακίδες και τις χρησιμοποιούσαν σαν φορεία. Προσπαθούσαν να τους φροντίσουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πώς μπόρεσαν να πουν τέτοια ψέματα; Ήταν απίστευτο». Αυτή ήταν η αντίδρασή του όταν διάβασε τη «Sun» μετά την τραγωδία.
Το τέλος της ιστορίας και το πέρασμα των ετών τον καταπόνησαν ψυχολογικά και ο ίδιος επέλεξε να αποχωρήσει για να ζήσει στην Φλόριντα των ΗΠΑ. Οι μεγάλες αγάπες όμως δεν ξεχνιούνται και τον Οκτώβριο του 1991, επέστρεψε στο «Νησί», αλλά η θέση στο Λίβερπουλ δεν ήταν διαθέσιμη, με τον ίδιο να αναλαμβάνει εν τέλει την τεχνική ηγεσία της Μπλάκμπερν.
Κατέκτησε μαζί της τη μοναδική Premier League της ιστορίας της, για να έρθει το πέρασμα του χρόνου και τον φέρει και πάλι στο αγαπημένο του γήπεδο, μετά από ένα ακόμη, σύντομο αυτή τη φορά, πέρασμά του από τον πάγκο της Λίβερπουλ.
Τον Οκτώβριο του 2017 όμως, προς τιμήν του, μια συγκεκριμένη εξέδρα του «Άνφιλντ» πήρε την ονομασία «Kenny Dalglish Stand», μέχρι να έρθει ο Νοέμβριος του 2018, με την ύψιστη τιμή προς το πρόσωπό του. Μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικά προσωπικότητες της Μεγάλης Βρετανίας, ο Κένι Νταλγκλίς, τιμήθηκε με τον τίτλο του «Sir» και πλέον είχε και η Λίβερπουλ τον… δικό της Σερ, μετά τους Αλφ Ράμσεϊ, Μπόμπι Ρόμπσον, Mπόμπι Τσάρλτον, Άλεξ Φέργκιουσον, Στάνλεϊ Μάθιους και Ματ Μπάσμπι.
Αναμφίβολα, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πώς δεν την αξίζει, δεδομένης της πορείας του στο αγγλικό ποδόσφαιρο, μέσα και έξω από τα γήπεδα, όλα αυτά τα χρόνια… Αλλά στο τέλος της ημέρας, μιλάμε για τη σύγχρονη ιστορία της Λίβερπουλ. Έναν από τους λίγους που ενέπνευσε τόσο πολύ κόσμο στο να υποστηρίξουν αυτή την ομάδα. Και όσα χρόνια και αν περάσουν, κάθε φορά που θα έχει γενέθλια, το κόκκινο του «Άνφιλντ» θα γίνεται ακόμη εντονότερο για χάρη του Σερ Κένι Νταλγκλίς.
Πηγή: sport-fm.gr
