Ηζωή όλων μας είναι γεμάτη με «what if». Επιλογές που κάναμε, δρόμοι που δεν πήραμε, συμπτώσεις… Αν υπάρχει αυτό που λέμε «μοίρα» είναι κάτι γεμάτο φαντασία. Τη σήμερον ημέρα, Ρόι Κιν και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πάνε μαζί, σαν ποιηματάκι ένδοξο και ωραίο.
Το οποίο καλύπτει χρονικά την περίοδο 1993-2005, διανθισμένο με κάμποσους τίτλους – 7 Πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα και 1 Champions League μεταξύ άλλων. Έλα όμως που αυτή η σχέση ζωής που έκανε τον Ιρλανδό έναν legend των Κόκκινων Διαβόλων λίγο έλειψε να μη ξεκινήσει ποτέ…
Για να εξηγήσουμε τα τι και πώς, πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 1993. Ο Κιν προέρχεται από μια εξαιρετική 3ετία με τη φανέλα της Νότιγχαμ Φόρεστ. Είναι δικαίως περιζήτητος και δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να συνεχίσει σε μια ομάδα που μόλις είχε υποβιβαστεί.
Ο Κένι Νταλγκλίς, κόουτς της Μπλάκμπερν που σημειωτέον συγκαταλεγόταν τότε στις τοπ δυνάμεις στο Νησί (το 1995 θα έπαιρνε και το πρωτάθλημα), κινείται πιο γρήγορα από όλους. Και όλα δείχνουν πως αυτό (θα) ήταν αρκετό.
«Ψαρωμένος», όσο τέλος πάντων μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο για ένα θρυλικό bad boy των γηπέδων, ο 21χρονος εκείνη την εποχή Κιν, λέει «ναι σε όλα» στον Σκωτσέζο κόουτς. Μπορεί σε πρώτη φάση να είχε ζητήσει ίδιες απολαβές με αυτές του Άλαν Σίρερ αλλά τελικά συμφωνεί με λιγότερα. Αμέσως, ο Νταλγκλίς παίρνει τηλέφωνο στα γραφεία του συλλόγου για να ετοιμαστεί το συμβόλαιο. Ντριν, ντριν.
Απόκριση καμία. Είναι Παρασκευή απόγευμα και όλοι έχουν φύγει. Δεν υπήρχαν ούτε mail ούτε κινητά τηλέφωνα για να λύσουμε την απορία που φανταζόμαστε θα ‘χουν οι νεότεροι. Το connecting people δεν ήταν τότε τόσο απλή υπόθεση.
Ξενερωμένος, απογοητευμένος και ελαφρώς εκνευρισμένος, ο Νταλγκλίς ζητάει από τον νεαρό Ιρλανδό μέσο να περιμένει ως το πρωί της Δευτέρας για να πέσουν οι τζίφρες. Ο Κιν απαντάει θετικά και στη συνέχεια πηγαίνει στο πατρικό του στο Κορκ. Είναι ευτυχισμένος.
Την επομένη βγαίνει έξω για να γιορτάσει τη μεταγραφή, πίνοντας ως το πρωί με τους φίλους του – κατά τις παραδόσεις του καιρού εκείνου και ως γνήσιος Ιρλανδός.
Το πρωί της Κυριακής ο αδερφός του τον ξυπνάει λέγοντας του ότι κάποιος τον ζητάει στο τηλέφωνο. Ρωτάει με το ζόρι ένα «ποιος». Όταν ακούει πως περιμένει να του μιλήσει στην άλλη άκρη του ακουστικού ο Άλεξ Φέργκιουσον himself, σηκώνεται μεμιάς όρθιος. Το ‘χε η μοίρα του φαίνεται να τον κυνηγούν Σκωτσέζοι προπονητές. Ο «Φέργκι» μιλάει αργά, σταθερά και κυρίως με αυτοπεποίθηση. Τον ρωτάει ήρεμα πρώτα αν έχει υπογράψει στην Μπλάκμπερν. Ζαλισμένος ακόμα, ο Κιν του λέει πως όχι.
Ο Φέργκιουσον αυτό και μόνο ήθελε να ακούσει. Του εξηγεί πως θέλει να τον συναντήσει για να τα πουν. Προφανώς υπήρξε αρκούντως πειστικός καθώς ο Ιρλανδός ενστερνίστηκε τελικά την άποψη πως το μέλλον του βρίσκεται στο «Όλντ Τράφορντ», όχι στο «Ιγουντ Παρκ». Και πολύ καλά έκανε, αλλά αυτό δεν μπορούσε να το ξέρει τότε – μόνο να το ελπίζει.
Μία ή άλλη και μετά από αυτήν την ανατροπή, ο Κιν είχε ένα δυσάρεστο χρέος μπροστά του: Να πει στον Νταλγκλίς πως η συμφωνία τους δεν ίσχυε πια και πως θα πήγαινε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Όταν, τη Δευτέρα, του το ξεφούρνισε, ο κόουτς της Μπλάκμπερν νεύριασε. Ένιωσε προδομένος και δεν το έκρυψε: «Κοίτα, δεν είμαι καθόλου χαρούμενος. Δώσαμε τα χέρια». Ο Κιν άρχισε να ψελλίζει δικαιολογίες και νόμιζε πως η συζήτηση τελείωσε με ένα «συγνώμη κόουτς, ό,τι έγινε έγινε, αύριο πάω διακοπές στην Αγία Νάπα».
«Θα ‘ρθω και θα σε βρω εκεί!», ήταν η απίθανη απάντηση του Νταλγκλίς. «Ορκίζομαι ότι μου είπε αυτό το πράγμα», έχει δηλώσει ο Κιν, ο οποίος δεν πέρασε μάλλον και τόσο ξένοιαστες διακοπές το καλοκαίρι του ’93 στην Κύπρο. «Ειλικρινά τις δύο εβδομάδες που ήμουν στην Αγία Νάπα, ακόμα και στα μπαρ τα βράδια, κοιτούσα πίσω, πάνω από τον ώμο μου. Μου είχε μείνει η φοβία ότι θα έρθει και θα με βρει!»
Τελικά ο Σκωτσέζος προπονητής δεν πήγε ποτέ στη Μεγαλόνησο. Χρόνια αργότερα, όταν ρωτήθηκε σε μια κοινή τηλεοπτική συνέντευξή του με τον Ρόι Κιν τι θα είχε κάνει αν όντως τον πετύχαινε κάπου μετά την «προδοσία», απάντησε γελώντας: «Μα θα τον έβαζα να υπογράψει!».
Ο χρόνος αμβλύνει τα πάθη, δεν του κράτησε κακία. Κι άλλωστε, ο καιρός έδειξε πως ό,τι έγινε, καλώς έγινε. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως εκείνες τις «θερμές» ημέρες του 1993 ο Νταλγκλίς ήταν τόσο… ζεν – κάθε άλλο.
Πηγή: menshouse.gr
