Άκρως συγκινητικές σκηνές εκτυλίχθηκαν στην κηδεία του Μίμη Δομάζου στο τελευταίο «αντίο» της οικογένειάς του, των μελών του Παναθηναϊκού και των φίλων του.
Μάλιστα, πολύ συγκινησιακό κλίμα δημιουργήθηκε και από τους επικηδείους που διαβάστηκαν από διάφορα μέλη της «πράσινης» οικογένειας. Ένα εξ αυτών ήταν ο νυν αρχηγός της ομάδας, Φώτης Ιωαννίδης, ο οποίος ανέφερε:
«Είναι δύσκολο για εμάς τους νεότερους να μιλήσουμε για τον Μίμη Δομάζο. Δεν είχαμε καν γεννηθεί όταν φορούσε την φανέλα του Παναθηναϊκού και της Εθνικής μας ομάδας με τον αριθμό "10". Όμως ταυτόχρονα μας είναι οικείο να πούμε δύο λόγια για τον Στρατηγό μας. Είναι αδύνατον ποδοσφαιριστής της γενιάς μας να μην έχει ακούσει περιγραφές από συγγενείς ή παλαιότερους παίκτες για τις ικανότητες του Μίμη Δομάζου.
Και μόνο το γεγονός ότι ήταν ηγέτης και αρχηγός της ομάδας του Παναθηναϊκού που αγωνίστηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971 λέει πραγματικά πολλά. Κατάφερε πάρα πολλά στην καριέρα του, κυρίως ενέπνευσε αρκετούς νέους να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο, έχοντας αυτόν ως πρότυπό τους. Η απώλειά του είναι τεράστια για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον Παναθηναϊκό μας. Η διαδρομή του αποτελεί οδηγό για όλους μας. Έφυγε αναπάντεχα, αλλά δεν θα ξεχαστεί ποτέ».
Παράλληλα, ο Βασίλης Κωνσταντίνου αποχαιρέτησε τον καλό του φίλο, Μίμη Δομάζο, με μια πολύ συγκινητική ομιλία:
«Μίμη αδερφέ μας, Στρατηγέ μας, μας αιφνιδίασες έτσι όπως ήξερες εσύ να αιφνιδιάζεις τον αντίπαλο, να παίρνεις την μπάλα, να την κλωτσάς και να την στέλνεις στα δίχτυα. Στο άκουσμα της είδησης ότι μπήκες στο νοσοκομείο όλοι σκεφτήκαμε ότι είσαι δυνατός, θα τα καταφέρεις. Όμως μας αιφνιδίασες για μια ακόμα φορά στο άκουσμα ότι τα κατάφερες, γιατί όλοι ξέρουμε πως ήσουν αήττητος. Όμως δυστυχώς, στο μοιραίο παιχνίδι, όλοι μας, όση δύναμη και να βάλουμε, όσο κι αν παλέψουμε, νικητής είναι ένας. Ήσουν ατρόμητος, αλύγιστος στις δυσκολίες.
Παθιασμένος για νίκες, αξιοπρεπής και ήπιων τόνων. Κέρδισες τον σεβασμό των συναγωνιστών και των αντιπάλων σου. Η Λεωφόρος γέμιζε για να δουν τον Δομάζο και τα άλλα παιδιά. Ήσουν πειθαρχημένος στον στόχο σου και όλη σου η ζωή ήταν το ποδόσφαιρο. "Πρέπει να είσαι σωστός, η ζωή σου να είναι μετρημένη" μας έλεγες. Κι έτσι ήσουν, πάντα σωστός και μετρημένος. Κάθε Κυριακή ο κόσμος ερχόταν να σε δει και δεν έλεγαν "πάμε να δούμε τον Παναθηναϊκό", έλεγαν "πάμε να δούμε τον Δομάζο με την παρέα του". Κατάφερες να κάνεις το ποδόσφαιρο υπόθεση όχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά όλων. Κάθε μέρα σε προπονήσεις και αγώνες, εμείς οι συμπαίκτες σου μαθαίναμε από σένα, παίρναμε δύναμη από σένα όταν σε βλέπαμε να ορμάς στο γήπεδο και να μας λες "Πάμε, θα τους νικήσουμε, όλοι μαζί σαν μια παρέα". Είναι αυτή η παρέα και ο σύλλογος που εσύ οδήγησες στην μεγαλύτερη διάκριση που είχε ποτέ ελληνική ομάδα το 1971, στο έπος του Γουέμπλεϊ.
Ο Παναθηναϊκός με σένα αρχηγό βρέθηκε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, απέναντι στον Άγιαξ. Πρώτος των πρώτων. Η εμβέλειά σου έκανε τους φιλάθλους να ξεπεράσουν τα οπαδικά, να σε παραδέχονται και να σε θαυμάζουν φίλαθλοι από όλες τις ομάδες του κόσμου. Τίμησες τις φανέλες του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ και της Εθνικής. Ήσουν, είσαι και θα είσαι σύμβολο αγωνιστικότητας και ήθους στο ποδόσφαιρο και πηγή έμπνευσης για τους νέους αθλητές. Ταπεινός, με αρχές και αθλητής με όλη την σημασία της λέξης. Ένας μύθος που κόσμησε με την παρουσία του τα ελληνικά γήπεδα.
Για εμάς όμως τους φίλους σου, τα παιδιά της ομάδας, είσαι και ο Μίμης μας, ο φίλος μας. Ήσουν ένας από την παρέα μας, με τις πλάκες, τα πειράγματα και τα αστεία μας. Μια φιλία που δεν χάθηκε ποτέ, γιατί όλοι εμείς, χρόνια τώρα, δίνουμε ραντεβού κάθε Κυριακή στα γήπεδα που παίζει η ομάδα μας. Κάθε φορά που φεύγει κάποιος συμπαίκτης, αισθανόμαστε ότι κάτι λείπει. Τώρα όμως το κενό θα είναι μεγάλο, γιατί θα λείπει ο Στρατηγός μας. Κι αυτό πονάει πιο πολύ. Τώρα το γήπεδο θα είναι πιο άδειο. Γιατί το γέμιζες με την προσωπικότητά σου. Θα μείνεις αθάνατος στις καρδιές μας και στις καρδιές όλων των φιλάθλων. Πρώτα του Παναθηναϊκού αλλά και όλου του αθλητικού κόσμου.
Τώρα, εκεί ψηλά, να κλείσεις το μάτι σε αυτούς που θα συναντήσεις, όπως μας έκλεινες το μάτι στον πάγκο για να μας εμψυχώσεις πριν απ' τους αγώνες. Καλό παιχνίδι στο απέραντο γήπεδο του παραδείσου. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στις αγαπημένες σου, στην σύζυγό σου Ηώ, στις κόρες σου Πόπη, Ουρανία κι Ευαγγελία. Καλό σου ταξίδι».
Το μήνυμά του, παρόλο που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην κηδεία λόγω προβλήματος υγείας, έστειλε και ο Αντώνης Αντωνιάδης, πρώην συμπαίκτης του Δομάζου και καλός του φίλος.
«Αρνούμαι να αποδεχθώ ότι ο γνήσιος φίλος 60 περίπου χρόνων, ο μεγάλος αδερφός, ο διόσκουρος μου δεν είναι πια μαζί μας. Πως να πάω μόνος μου στη Λεωφόρο ή στο ΟΑΚΑ. Πως να αντικρίσω την διπλανή άδεια θέση που επί 40 χρόνια ήμασταν δίπλα δίπλα. Έτσι τα έφερε η ζωή να ζήσω εγώ ο «κανονιέρης» χωρίς τον «Στρατηγό» του, ο «ψηλός» χωρίς τον «μυθικό κοντό» στα όσα χρόνια μου μένουν. Είσαι και θα είσαι το απόλυτο σύμβολο όχι μόνο του Παναθηναϊκού αλλά και του ελληνικού ποδοσφαίρου, όσα χρόνια και αν περάσουν», ανέφερε αναλυτικά.
