Χρήστος Ζαβός
Δεν είναι η αρχοντιά των Μιλίσεβιτς και Ρομπέρζ που έκαναν τα φορ του ΑΠΟΕΛ να μοιάζουν με παίκτες της σειράς.
Δεν είναι ούτε η κυριαρχία του Εκπολό στα δεξιά απέναντι στον Μάγιερ, ούτε η άψογη εμφάνιση του Ναλί που υπό την καθοδήγηση του Ρομπέρζ, γέμισε τα παπούτσια του Γκαρσία.
Δεν είναι σημαντική ούτε η υπεροχή των Λέδες και Πονς στον άξονα έναντι των Αμπάνια, Τεχέρα και Γαλανόπουλου, ούτε ο διαβολεμένος Αΐτόρ που στριφογύριζε ανάμεσα στα στόπερ των αντιπάλων, προκαλώντας ζαλάδες στην αντίπαλη άμυνα.
Δεν είναι επίσης το πιο σημαντικό ότι Καμπρέρα εξελίσσεται σε φορ ολκής, ούτε και το ατόφιο ταλέντο του Τσακόν.
Δεν έχει καμία σημασία μήτε ο άψογος τρόπος που ο Μιραμόν κάλυψε την απουσία του τεράστιου Φαράζ.
Δεν μετρά καν η μεστή εμφάνιση της ομάδας και το στρωτό ποδόσφαιρο με τις εναλλαγές θέσεων και τις ψύχραιμες μεταβιβάσεις.
Δεν μοιάζει σημαντική ούτε και η απόλυτη επικράτηση μες στον αγωνιστικό χώρο, που σε κάνει να φύγεις από το γήπεδο γεμάτος θετικά συναισθήματα.
Ενδεχομένως πιο σημαντικός παράγοντας να μην ήταν ούτε και οι αριστοτεχνικοί χειρισμοί του Μπεργκ που στην σκακιέρα επικράτησε απόλυτα του συναδέλφου του.
Για να το τελειώσω, δεν είναι καν εκείνη η ικανοποίηση που σου προσφέρει το κρύο πιάτο της εκδίκησης, απέναντι σε ομάδα που σου στέρησε πέρσι τον τίτλο.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα τα πιο πάνω, είναι ότι επιτέλους τούτη η ομάδα, επικράτησε σ’ ένα ματς επιβίωσης.
Σ’ ένα δηλαδή ματς που χρειαζόταν να «σκοτώσει» τον αντίπαλο για να μείνει ζωντανή, το έκανε χωρίς να συμβιβαστεί με την αποτυχία, χωρίς να την τρομάξει η επιτυχία. Τούτο είναι το πιο σημαντικό… και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
