Χρήστος Ζαβός
Περιφερειακά της πλατείας Ηρώων των καμπαρέ, του αγοραίου έρωτα, των φατριών και του υποκόσμου,, τις δεκαετίες 80 και 90, λειτουργούσε στην Αγίου Ανδρέου ένα μπαρ, συγκεκριμένης αισθητικής, που συγκέντρωνε πελατεία απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας.
Πλούσιοι, φτωχοί εργάτες, ξένοι που έμεναν μόνιμα στο νησί, τουρίστες, επισκέπτες από άλλες πόλεις μαζί και γυναίκες, διαμόρφωναν ένα μωσαϊκό ανθρώπων, που «κοσμούσε» το περιθώριο και όχι την βιτρίνα της κοινωνίας.
Μολονότι σύχναζαν εκεί κάθε «καρυδιάς- καρύδι», μπεκρήδες, επιχειρηματίες, ξενύχτηδες,, οικογενειάρχες, τζογαδόροι… κυριαρχούσε ένας αλληλοσεβασμός, μεταξύ των θαμώνων.
Σ’ αντίθεση με την ονομασία του, στο «Αλαλούμ», υπό την καθοδήγηση του ιδιοκτήτη του Στέλιου Παυλίδη, επικρατούσε μια ισορροπία που πήγαζε μέσα από την σοβαρότητα της διεύθυνσης.
Βασικός στόχος του ιδιοκτήτη, ήταν ακριβώς να αποφευχθεί το μπάχαλο, η αναμπουμπούλα και το μπέρδεμα. Πως αλλιώς να επιβίωνε το «Αλαλούμ», μέσα στο αλαλούμ της «άγριας» νύχτας της Λεμεσού;
Η σοβαρότητα είναι το πλέον ισχυρό όπλο για ν’ αντιμετωπίσει κανείς μια δυσκολία, ν’ αποτρέψει ανεπιθύμητες καταστάσεις, να επιβάλει την τάξη ή και να βελτιώσει τις συνθήκες γύρω από τις οποίες ζει.
Πολύ φοβάμαι ότι ακριβώς το στοιχείο της σοβαρότητας, απουσιάζει στην προσπάθεια των κυβερνώντων, ν’ αναλυθούν τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής.
Πιο πολύ σημασία δόθηκε από τον κάθε αξιωματούχο, να φτιάξει την επικοινωνιακή του εικόνα, παρά να εμβαθύνει στην ουσία του ζητήματος.
Περισσότερη ενέργεια δαπανήθηκε δημόσια, για να σταλεί το μήνυμα στον Κούμα, παρά προέβησαν στην αυτοκριτική για την στάση που κράτησαν ενόψει των γεγονότων.
Αντί ν’ αναζητήσουν τους λόγους που η αστυνομία ήταν απούσα στην πόλη, σ’ αντίθεση με αυτά που ισχυριζόντουσαν πριν από το ματς, αντί ν’ ανοίξουν ένα κανάλι επικοινωνίας με τους οργανωμένους ούτως ώστε να εποπτεύεται η μετακίνηση του κόσμου στο γήπεδο, αντί να εστιάσουν στην ανυπαρξία ελέγχων κατά την είσοδο, αντί να εκμεταλλευτούν τις συνθήκες και την συναίνεση του κόσμου να υπακούσει των διαταγών αποχωρώντας από την κερκίδα, αντί να ασκήσουν έρευνα για τυχόν ξυλοδαρμό ατόμου με αναπηρία, αντί να προβούν σε ειλικρινή αυτοκριτική που θα βοηθήσει την Πολιτεία να βελτιωθεί, οι αξιωματούχοι της Κυβέρνησης επέλεξαν ν’ αναλωθούν σε επικοινωνιακά τρικ, δαιμονοποιώντας καταστάσεις και ομάδες ανθρώπων.
Και τι δεν ακούσαμε;
Ότι εντοπίστηκε μια τσάντα μολότοφ, είπε ο αρχηγός της αστυνομίας, μα δεν έπεισε κανένα που πραγματικά ασχολείται με τα γεγονότα.
Το γεγονός κιόλας ότι εν τη παρουσία του πάρθηκε η απόφαση ν’ ανοίξουν από κοινού οι έξοδοι και για τις δύο ομάδες, είναι από μόνο του σούπερ ανησυχητικό.
Από την μεριά του Υπουργού, η περιγραφή επί των γεγονότων την αμέσως επόμενη ημέρα, ήταν επιεικώς εκτός πραγματικότητας.
Αφού περιέγραψε μια κατάσταση που παρέπεμπε στα γεγονότα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, ο επικεφαλής της Πολιτείας στην μάχη κατά της βίας, εξέφρασε μεταξύ άλλων και την αμφιβολία κατά πόσο είναι άνθρωποι (!!), όλοι όσοι συμμετείχαν στα επεισόδια, ανεξαρτήτως αν δεν υπήρξαν στην τελική επεισόδια.
Από τη μεριά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επέλεξε να εστιάσει στην αντιπαράθεση του με τον Κούμα, επιρρίπτοντας του την ευθύνη για όσα συνέβησαν ενώ αξιωματούχοι της Κυβέρνησης του επέκριναν την λειτουργεία των Συνδέσμων, αγνοώντας ότι η ΚΟΠ δεν έχει καμία δικαιοδοσία επί τούτου και ότι είναι δική τους αρμοδιότητα να πράξουν.
Το κερασάκι μπήκε από τον εκπρόσωπο της Κυβέρνησης, Λετυμπιώτη, ο οποίος σ’ ένα επιεικώς άκομψο τσουβάλιασμα ή και επικίνδυνή γενίκευση, λίγο, πολύ χαρακτήρισε 800 άτομα, χούλιγκαν.
Ανεξαρτήτως αν όλη Κύπρος, παρακολουθούσε στην κερκίδα εκατοντάδες κόσμο, μεταξύ των οποίων γυναικόπαιδα, να εισακούου την εντολή της αστυνομίας να αποσύρονται από την κερκίδα για να δεχθούν ξανά έλεγχο.
Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, ολοένα και ισχυροποιείται η άποψη πολλών, ότι η αστυνομία σε συνεργασία με το υπουργείο δεν είχαν έτσι και αλλιώς, καμία πρόθεση να ξεκινήσουν τον αγώνα.
Ότι μάλλον, ήθελαν να δώσουν απαντήσεις στην διαμάχη τους με τον Κούμα και την ΚΟΠ και ότι δεν πολύ νοιάζονται για τα γεγονότα και τη συνολική τους στάση.
Η δε πρόθεση τους να βασιστούν σε παλιομοδίτικα επικοινωνιακά τρικ, μάλλον αποδείχθηκε μπούμερανγκ και δεν είναι τυχαίο ότι θέμα υποβαθμίστηκε στην επικαιρότητα.
Καλά, καλά έχουν κάνει το ακατόρθωτο, ν’ αναδείξουν την ΚΟΠ ως μια σοβαρή διοργανώτρια που βάλλεται από τους κυβερνώντες σ’ ένα παιγνίδι εξουσίας που παίζεται ανάμεσα τους.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αποδεικνύονται αναξιόπιστοι, μεγεθύνοντας έτσι και αλλιώς το αλαλούμ που επικρατεί στο μυαλό των πολιτών στην Κύπρο το 2024.
