ΑΕΛ: Αντάρτικο

Να το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ αρχής. Το πρότζεκτ της φετινής ΑΕΛ δεν είναι απλά ενδιαφέρον ή σημαντικό για την ίδια την ομάδα και την επιβίωση της, αλλά για το κυπριακό ποδόσφαιρο γενικότερα. Είναι πρωτόγνωρο και συνάμα ριζοσπαστικό καθώς για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου μια από τις μεγάλες ομάδες του νησιού, πορεύεται μονάχα με τις δυνατότητες που διαθέτει, χωρίς επιχειρηματία ή μεγαλομέτοχο να την καθοδηγεί.

Άμα δε λάβεις υπόψη ότι η μοίρα της ομάδας ορίστηκε από τους ιδίους καθώς δια του σωματείου διακόπηκε η σχέση με τον για 16 χρόνια μεγαλομέτοχο, το λες και επαναστατικό. Και όπως κάθε επανάσταση, επιφέρει ξαφνικές και βαθιές αλλαγές που συνήθως είναι αντίξοες, δύσκολες και καμιά φορά αποτρεπτικές για ν’ ανατραπούν τα δεδομένα.

Επί τούτου, οι επαναστατημένοι καταφεύγουν σε διάφορες τακτικές ούτως ώστε να ισορροπήσουν όσο γίνεται το ισοζύγιο των δυνάμεων έναντι των εχθρών. Η πιο ξακουστή εξ αυτών είναι ο ανταρτοπόλεμος. Η αντιπαράθεση με τους πιο ισχυρούς αντιπάλους, μέσω συγκεκριμένων τακτικών, όπως για παράδειγμα η εγκατάσταση των αναρτών στα βουνά.

Χρησιμοποιώντας εννοείται ως σχήμα λόγου τον παραλληλισμό, έχω την εντύπωση ότι η φετινή ΑΕΛ για ν’ αντιπαρατεθεί έναντι των ισχυρών από κάθε άποψη αντιπάλων της, θα πρέπει να καταφύγει σε τέτοιου είδους τακτικές. Το ισοζύγιο δυνάμεων δεν είναι υπέρ της καθώς οι αντίπαλοι υπερτερούν σχεδόν σε όλα. Ποιότητα, ποσότητα, ετοιμότητα, εμπειρία και εννοείται λεφτά.

Επί τούτου οι της ΑΕΛ, θα πρέπει να βάλουν τα πράγματα κάτω και να ορίσουν ένα προς ένα τα όπλα που διαθέτουν έναντι των άλλων ομάδων.

Αναπόφευκτα, το πρώτο και πιο σοβαρό είναι η έδρα. Αν για τους αντάρτες το βουνό λειτουργεί ως φρούριο , για τους Αελίστες το Κολόσσι θα πρέπει να ισχύει αυτό ακριβώς. Το Άλφα Μέγα θα πρέπει να καταστεί αφιλόξενο έδαφος για κάθε ομάδα, μικρή ή μεγάλη. Για να ισχύσει όμως αυτό, θα πρέπει ο κόσμος να μπει στο παιγνίδι και να κατανοήσει ότι είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.

Ότι δηλαδή έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν και την τακτική «χέρι πούγκα» και να συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί μέρος της αφετηρίας για μια νέα εποχή, βάζοντας μεταξύ άλλων το χέρι στην πούγκα. Όχι ως πελάτης, ως ιδιοκτήτης.  Άμα ο κόσμος το πετύχει, τότε όλα είναι πιθανά.

Όπως καλή ώρα χθες. Σ’ ένα γήπεδο που καμία ομάδα στον κόσμο δεν μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο, που η πίεση ασκείται κυρίως σ’ αυτόν που ακολουθείται από κόσμο, έχοντας κιόλας το άγχος της πρεμιέρας, ο κίτρινοι κέρδισαν γιατί μεταξύ άλλων συμπαρασύρθηκαν από την ενέργεια των οπαδών.

Μπορεί η ομάδα αυτή τη στιγμή να μην διαθέτει τα υπερόπλα που έχουν οι αντίπαλοι, αλλά εκατό τοις εκατό έχει όλα εκείνα τα εχέγγυα για να είναι καλύτερη από πέρσι.

Γενικώς τα δεδομένα είναι μακράν πιο σουλουπωμένα απ’ ότι με το περσινό χτίσιμο που δημιούργησε ένα τερατούργημα, με παίκτες μόνιμα τραυματίες, παίκτες τουρίστες ή παίκτες που δεν είναι καν παίκτες. Φέτος αν μη τι άλλο υπάρχει μια σκέψη πίσω από την ομάδα και ένας προπονητής που την εκτελεί.

Σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι η ομάδα έχει τέτοια ποιότητα που μπορεί να φτάσει στο στόχο της. Αντιθέτως.

Αυτό που λέω και προσπαθώ να εξηγήσω είναι ότι η φετινή ΑΕΛ, για να πετύχει τους στόχους της έχει δύο σημαντικούς άξονες πάνω στους οποίους πρέπει να βασιστεί. Ο ένας είναι ο κόσμος της και η έδρα και το άλλο είναι η οργάνωση της ομάδας.

Και τα δύο βρίσκονται υπό αξιολόγηση, αν και ο κόσμος στο γήπεδο του Καραβίδα έδειξε τις προθέσεις τους. Απομένει να δούμε την ομάδα και τους χειρισμούς του Χρίστου Χαραλάμπους.

Καλός ο Τσούκα αν και πολύ τσαμπουκάς, ταξινομημένο το δίδυμο των Φιλίποβιτς- Ντέγοεστ (τι τα θέλεις τόσα νεύρα αγόρι μου), εγγύηση ο Τζάλμα στ’ αριστερά, αρχηγός και μια ομάδα μόνος του ο αγαπημένος Μεντόγιεβιτς, μπαίνει μαζί και ο Σέρβος που αποκτήθηκε σήμερα αντί του Μαρς που δε κόλλησε ακόμη, έχεις και εξτρέμ τύπου Ανδρέου, Μόρσευ, Μέντες, Τσέρνικ που πέρσι δεν είχες, βάλε και τον Μεντόσα που είναι αξιόλογο επιθετικό χαφ, άμα μπουν οι Χέντυ (επιτέλους) και ο Μπεραχίνο κάτι θα βγει και στην επίθεση.

Πέρσι σου θυμίζω είχες τον Σίς που σούταρε νότια και πήγε η μπάλα βόρεια,, τον Κάσας που τρέχει ακόμη, τον τουρίστα Μιραλάς, το μόνιμα τραυματία Φιλίποβιτς και έναν λέει Πάβλοβιτς που προσωπικά δεν ξέρω αν είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Φέτος έχεις μια ομάδα, που μπαίνει δεν μπαίνει στην εξάδα... δεν το γνωρίζουμε. Άμα όμως είναι να μπει, θα πρέπει να καταφύγει σε τακτικές, τύπου αντάρτικο. Ή κλεφτοπόλεμο. Μια με το Κολόσσι και τον κόσμο και άλλη μια με την βελτίωση και εξέλιξη της ομάδας για να κτυπήσει «κλεφτά» ματς εντός- εκτός.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά, πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι αποτελούν μέρος ενός κινήματος. Της ΑΕΛ. Διαφορετικά, συγγνώμη που στο λέω ωμά, το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό.