Η παλιά, κλασική παραίνεση (μεταξύ άλλων και) της Ανατολικής προς την ομάδα ποτέ δεν ήταν πιο επίκαιρη, τουλάχιστον το τελευταίο διάστημα. Με όποιο τρόπο κι αν έχει προσπαθήσει, ωστόσο, παίζοντας πότε με έναν δημιουργικό χαφ μπροστά από τον «κόφτη» πότε με δύο, με εξτρέμ ή μπακ-χαφ στις πτέρυγες, με έναν ή δύο φορ στην κορυφή, οι ευκαιρίες της ΑΕΛ μετά από κάθε 90λεπτο συνεχίζουν να μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν της αρκούν για να βάλει ένα γκολ κι έτσι, αναπόφευκτα, τα άσχημα αποτελέσματα συνεχίζουν να στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο.
O Ντούσαν Κέρκεζ ξένισε την εντεκάδα που παρέταξε στο παιχνίδι με την Ομόνοια, όμως υπάρχει εξήγηση για τις επιλογές του. Με τον Τόρρες να προέρχεται από τραυματισμό, τον Έουλερ παροπλισμένο και τον Πελέ να πελαγοδρομεί ξέμεινε με τον Άντονι στα εξτρέμ, εξού και η επιλογή να παίξει με τριάδα στα στόπερ και να αναθέσει στους Μηνά και Σάντος να κάνουν τη δουλειά από τα άκρα.
Παράλληλα, εκτιμώντας πιθανώς ότι η Ομόνοια θα παρατασσόταν μια ακόμα φορά με το -ελλείψει κλασικού αμυντικού χαφ- πιο ντελικάτο δίδυμο των Ντίσκερουντ και Γκόμεθ (όπως και έγινε), επέλεξε να φορτώσει τη μεσαία γραμμή με έναν παίκτη επιπλέον επιδιώκοντας να κερδίσει έτσι τη μάχη του κέντρου.
Τα πράγματα ίσως και να εξελίσσονταν διαφορετικά και το «διάβασμα» του αντιπάλου να αποδεικνυόταν σωστό αν η ΑΕΛ έπαιρνε προβάδισμα με τον Ριστέφσκι ή αν είχε φιλοτιμηθεί κανείς να μαρκάρει τον Λέτσιακς δυσκολεύοντάς τον, έστω, στην κεφαλιά που έπιασε αμαρκάριστος μέσα στη μικρή περιοχή μετά από κόρνερ. Όπως θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η μοίρα της αν δεν έβαζε εκείνη την γκολάρα ο Ούγγρος που κανείς δεν προφέρει σωστά ή αν ο Νικολάου της έδινε το πέναλτι που δικαιούταν στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, αν ο Άρης δεν προηγείτο κόντρα στη ροή του ματς και ούτω καθεξής.
«Αν» πολλά, γκολ όμως κανένα. Και χωρίς αυτό είναι καταδικασμένη, ακόμα και σε ματς που ο αντίπαλός της δεν είναι κατ’ ανάγκη καλύτερος από την ίδια, αλλά επειδή σκοράρει με μεγαλύτερη ευκολία φέρνει την κατάσταση στα μέτρα του και διατηρεί τα κεκτημένα εκμεταλλευόμενος την αδυναμία της ΑΕΛ να δημιουργήσει. Αυτό έκανε η Ομόνοια, το ίδιο έκαναν πριν από αυτήν κι οι προαναφερθέντες.
Τούτη τη στιγμή η ΑΕΛ έδειξε να μην μπορεί να διαχειριστεί ένα παιχνίδι στο οποίο μένει πίσω στο σκορ. Δεν έχει την ψυχολογία, αλλά ακόμα κι όταν υπάρχει θέληση, δεν έχει τον τρόπο να ανατρέψει τα σε βάρος της δεδομένα. Εν αντιθέσει με πέρσι δεν έχει πρωταγωνιστές σε ατομικό επίπεδο, ούτε κάποιο σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της ως σύνολο.
H κατάσταση (ως προς την έξοδο στην Ευρώπη κι όχι, προφανώς, για το πρωτάθλημα, ενώ είναι και το κύπελλο που θα μπει σιγά σιγά στη ζωή μας) είναι ακόμα αναστρέψιμη, αρκεί να βρει άμεσα έναν παίκτη που θα πάρει την ομάδα πάνω του, ένα συνδυασμό, μια ομαδική προσπάθεια, μια στημένη φάση. Οτιδήποτε μπορεί να φέρει μια νίκη, ένα προβάδισμα, ένα καταραμένο γκολ, μπας και γυρίσει ο διακόπτης...
