Στο πρόσωπο ενός ΑΕΛίστα, όσον αφορά στην ομάδα του, μπορεί κανείς να δει «ζωγραφισμένα» όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν. Ανέκαθεν… Διότι στη σύγχρονη ιστορία της τουλάχιστον, η ομάδα τις Λεμεσού έκανε τους οπαδούς της να χαμογελάσουν απλώς, να χαρούν ή να πανηγυρίσουν με τη ψυχή τους, να λυπηθούν, ενίοτε να κλάψουν, να αισιοδοξούν, να απαισιοδοξούν, να μουρμουρούν, να κράζουν, να αποθεώνουν. Τα πάντα…
Η «σταθερότητα» στο πέρασμα των χρόνων, είναι λέξη άγνωστη στο σύλλογο και δυστυχώς για την ΑΕΛ, αυτό είναι η πικρή πραγματικότητα. Είναι ομάδα η οποία τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και μετά κατάφερε να πάρει μονάχα ένα πρωτάθλημα (το 2012 / το προηγούμενο ήταν το 1968) και από τα τέλη της δεκαετίας του 80’, πήρε ένα μονάχα κύπελλο (τελευταίο το 2019 / προηγούμενο ήταν το 1989). Ο ΑΕΛίστας είναι μαθημένος να βιώνει όλα τα συναισθήματα για την ομάδα του, αλλά ένα είναι το σίγουρο: δεν θα πάψει ποτέ να τη λατρεύει.
Από την αισιοδοξία… στην απαισιοδοξία
Επειδή το θέμα μας είναι ο απολογισμός του 2021, είναι ένα έτος κατά το οποίο υπήρχαν και χαρές, μα και λύπες στις τάξεις του συλλόγου και του κόσμου της. Από το πρώτο εξάμηνο της προηγούμενης σεζόν, μέχρι την ολοκλήρωσή της, ο ΑΕΛίστας απολάμβανε την ομάδα του, η οποία κέρδισε και τον θαυμασμό όλων. Και των αντιπάλων... Δεν υπήρχε άτομο που να μην στάξει μέλι για την ομάδα της Λεμεσού μέσα στο 2021.
Αντίπαλοι οπαδοί δεν έκρυβαν πως ζήλευαν που αυτή η ομάδα έπαιξε εκπληκτικό και θεματικό ποδόσφαιρο, ήξερε πως να πάρει θετικό αποτέλεσμα και είχε έναν ικανότατο προπονητή που ο καθένας θα ήθελε να βλέπει στον πάγκο της ομάδας του. Όλα αυτά με χαμηλό προϋπολογισμό. Χαμηλότερο από όλες τις ομάδες του λεγόμενου Big-6. Χαμηλότερο ακόμη και από της Πάφου των ζάμπλουτων Ρώσων ιδιοκτητών.
Χάθηκαν σχεδόν τα πάντα μέσα σε λίγες μέρες
Κι αν η ΑΕΛ διεκδικούσε και τους δύο εγχώριους τίτλους και έδειξε ότι είχε τις δυνατότητες να τους κατακτήσει, κατάφερε να βάλει από μόνη τα χέρια της και να βγάλει τα μάτια της μένοντας εκτός διεκδίκησης πρωταθλήματος και κυπέλλου μέσα σε λίγες ημέρες, προς το τέλος της περιόδου.
Οπόταν, στους πρώτους πέντε μήνες του 2021, αν και οι χαρές ήταν πολλές, μετατράπηκαν σε στεναχώρια τον περασμένο Μάιο. Η εξασφάλιση της συμμετοχής της ΑΕΛ στο Europa Conference League, αν μη τι άλλο χαροποίησε τον κόσμο της και η σεζόν 2020-21 θεωρήθηκε επιτυχημένη, αν ληφθεί υπόψη ότι άρχισε με πολύ χαμηλούς τόνους και κανείς από τον σύλλογο δημοσίως δεν έλεγε μεγάλα λόγια.
Από την αισιοδοξία… στην απαισιοδοξία (Ε)
Για να ολοκληρωθεί η σεζόν αυτή λοιπόν με αυτόν τον τρόπο, να αποχωρήσουν σημαντικοί παίκτες της περσινής «ραχοκοκαλιάς» (Ραϊάν Μαέ, Ντανίλο Κάμπος, Στράχινια Κέρκεζ), αλλά αφού η ΑΕΛ κατάφερε να βάλει σημαντικό ποσό στο ταμείο της από την πώλησή τους, όπως κι αν αυτή προέκυψε και να λεχθεί πως «ΟΚ βγήκε η ομάδα κερδισμένη οικονομικά τουλάχιστον, θα φέρει ισάξιους ή καλύτερους».
Ο προϋπολογισμός αυξήθηκε κάπως, ήρθαν παίκτες αξίας και νοουμένου ότι διατηρήθηκε και μεγάλο ποσοστό του βασικού κορμού, η αισιοδοξία ήταν ευδιάκριτη με τους πλείστους των οπαδών της ΑΕΛ να έχουν πίστη πως η ομάδα τους θα τα πάει καλύτερα. Η έναρξη της φετινής σεζόν άρχισε ιδανικότατα για την ΑΕΛ στις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της και παρά τον αποκλεισμό από την Καραμπάχ στις λεπτομέρειες από τον γ’ προκριματικό γύρο, η αισιοδοξία δεν χάθηκε. Τουναντίον, αυξήθηκε μετά από εκείνο το εμφατικό 4-0 επί της Πάφος FC στον πρώτο αγώνα πρωταθλήματος.
Ο Κέρκεζ δεν μένει πια εδώ…
Η συνέχεια γνωστή, ακολούθησαν πολλά αρνητικά αποτελέσματα (μόλις δύο νίκες) και πλήρωσε το… μάρμαρο ο Ντούσαν Κέρκεζ ο οποίος παραιτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου. Ο μακροβιότερος προπονητής στη σύγχρονη ιστορία της Λεμεσιανής ομάδας. Ο άνθρωπος που τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και ως προπονητής πρόσφερε όσο λίγοι στην ομάδα. Που στις φλέβες του ρέει αίμα χρώματος… γαλαζοκίτρινου. Ανέλαβε την ΑΕΛ, σε μια δύσκολη χρονική συγκυρία το 2018. Οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του κυπέλλου τη σεζόν 2018-2019, καθώς και στην έξοδο στην Ευρώπη τις περιόδους 2019-2020 και 2021-2022.
Μπορεί με τον Σάββα Πατελίδη; Ιδού η απορία…
Ακολούθησε η πρόσληψη του Σάββα Παντελίδη με τον οποίο η ΑΕΛ μετράει μέχρι στιγμής μία νίκη και δύο ήττες και σύμφωνα με όσα έδειξε επί… χόρτου η Λεμεσιανή ομάδα, θα είναι θαύμα αν σωθεί η σεζόν με επίτευξη συμμετοχής στην Ευρώπη η κατακτώντας το κύπελλο. Οι μαθηματικές πιθανότητες υπάρχουν και είναι αρκετές, όμως, η αγωνιστική εικόνα των γαλαζοκίτρινων στην παρούσα φάση και συγκριτικά με αυτήν των πλείστων ομάδων που βρίσκονται πιο πάνω, δεν είναι τέτοια που να προκαλεί αισιοδοξία για θετική κατάληξη.
Το 2022, τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί η σεζόν, δεν θα μοιάζει καθόλου με το 2021 και θα χρειαστούν υπερβάσεις και ανατροπές για να φέρει χαρές. Διότι από τη θέση που βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή η ΑΕΛ (9η), ούσα μια ανάσα από τη ζώνη του υποβιβασμού, κανείς δεν μπορεί να είναι αισιόδοξος και η πίστη μοιάζει με… μωρό που ακόμη θηλάζει.
Μεγάλα λόγια μη μου λες…
Αποδείχθηκε για άλλη μία φορά για την ΑΕΛ πως οι φανφάρες και τα μεγάλα λόγια, δεν αρμόζουν στην ιστορία της. Η πορεία της στην τρέχουσα σεζόν διδάσκει για ακόμη μια φορά πως δηλώσεις και αναφορές τύπου «φέτος πάμε για πρωτάθλημα», εύκολα καταλήγουν στον κάλαθο και αφήνουν εκτεθειμένο οποιονδήποτε το λέει και το πιστεύει. Και όταν μία ομάδα δεν τα πάει καλά και επηρεάζεται και η απόδοση των ποδοσφαιριστών, αυτομάτως και αυτοί από ιδανικοί μετατρέπονται σε «παλτά». Όσες σεζόν ή χρονιές αν προτιμάτε, άρχισαν με… χαμηλούς τόνους και χωρίς να γίνεται δημοσία λόγος για μεγαλεπήβολους στόχους, ήταν επιτυχημένες αναλόγως βέβαια και των δυνατοτήτων που παρουσίαζε η ΑΕΛ στο γήπεδο.
Δεν κτίζει στις επιτυχίες της
Να φύγει, λοιπόν, και να μην ξανάρθει το 2021; Ασφαλώς και όλοι στο σύλλογο θέλουν να ζήσουν κάτι ανάλογο με το περσινό, αλλά χωρίς να χτίζεις στις επιτυχίες και χωρίς να ποντάρεις στον επαγγελματισμό σε όλα τα επίπεδα, εντός και εκτός γηπέδου, στο ποδοσφαιρικό τμήμα και έξω από αυτό, πάντα θα πηγαίνεις στη βρύση και θα γεμίζει η κανάτα, αλλά θα πέφτει και θα σπάει. Και στην ΑΕΛ αυτό είναι που συμβαίνει. Δεν καταφέρνει η ομάδα να κτίσει στις επιτυχίες της και αυτό είναι πρόβλημά της διαχρονικό.
Εν κατακλείδι: Ας είναι διδακτικό τουλάχιστον το 2022 μπας και γίνει επιτέλους μία αρχή, να μάθουν όλοι στο σύλλογο από τα λάθη τους για να σταθεροποιηθεί η ΑΕΛ μόνιμα στους διεκδικητές τίτλων με την είσοδό της στο νέο γήπεδο Λεμεσού να αποκτήσει και τη δυναμική επιτέλους που αρμόζει στο εκτόπισμά της.
