Χρήστος Ζαβός
Κανένας δεν του χαρίστηκε, δεν τον στήριξαν παρά μόνο ελάχιστοι στις δύσκολες στιγμές, όταν δηλαδή βίωνε την αμφισβήτηση από τους ανθρώπους της ομάδας του. Ούτε και κανείς δεν τον συντρόφευε εκεί στην Αθήνα όπου και μετέβη μοναχός φεύγοντας από τη Λεμεσό με τον φόβο να μην παίξει μπάλα σε υψηλό επίπεδο.
Τούτο το παιδί, τραβώντας τα δικά του ζόρια, παλεύοντας με την αμφισβήτηση, βιώνοντας την ανασφάλεια στο πετσί του δεν έχει πια καμία ανάγκη να τον αποθεώσει κανείς και τίποτα.
Όπως και τα υπόλοιπα παιδιά που εργάζονται επαγγελματικά, δεν έχουν την πολυτέλεια να κοιτάνε την πραγματικότητα αλλοιωμένη ή περιτυλιγμένη με φρου, φρου και αρώματα.
Δεν έχουν την ανάγκη της λαφαζανιάς που θα πει ή θα γράψει ο καθένας. «Αμάν και τι παίκτης είναι!!», «Θ’ αφήσει εποχή!!», « θα γίνει ο αρχηγός μας στο μέλλον» και κάτι τέτοιες μαλακίες που απλά γεμίζουν τα σάιτ ή την κουβέντα μεταξύ των οπαδών, χωρίς όμως να ωφελούν τίποτα και κανένα.
Άσε κιόλας που με την πρώτη στραβή, αυτοί που τον αποθεώνουν, θα τον αποκαθηλώσουν, θα του γυρίσουν την πλάτη και θα τον κτυπήσουν ανελέητα έως ότου νιώσουν καλύτερα και ανώτεροι.
Ο αγώνας των αθλητών, είναι μοναχικός, ανηφορικός και δύσκολος. Δεν είναι στρωμένος ούτε με ροδοπέταλα, ούτε με σαμπάνιες και συντροφιά.
Άμα οι ίδιοι κατανοήσουν, ότι δεν έκαναν τίποτα απολύτως στην καριέρα τους, άμα δεν νιώσουν την ανάγκη ν’ αφήσουν την ψυχή τους στο χώρο της προπόνησης, άμα ταυτόχρονα δεν είναι ευγνώμονες για το ταλέντο που προικίστηκαν ή για το ότι βιοπορίζονται σ’ ένα αντικείμενο που αγαπούν από μικρά παιδιά, τότε απλά δεν θα γίνουν αυτό που θέλησαν ή που ονειρεύτηκαν να γίνουν.
Βέβαια για ν’ αναδείξουν την αξία τους και να σταθεροποιηθούν στον επαγγελματικό στίβο, οφείλει και ο οργανισμός στον οποίο ανήκουν να τους βοηθήσει και να τους παράσχει όλες εκείνες τις συνθήκες που θα τους προστατεύσουν.
Η διαχείριση στο αγωνιστικό κομμάτι, η πνευματική και η ψυχολογική ετοιμότητα ακόμη και η προστασία από εξωγενείς παράγοντες είναι θεμελιώδης σημασίας για παίκτες που καλά, καλά δεν έχουν αρχινήσει την καριέρα τους.
Η τεχνογνωσία ανάδειξης και καθιέρωσης ταλέντων απουσιάζει πλήρως από την ΑΕΛ. Το αποθεωτικό ύφος, τα στημένα δημοσιεύματα, οι δημόσιες σχέσεις, τα σούξου μούξου με τους μάνατζερ, δεν βοηθούν ούτε τους μικρούς, ούτε και την ομάδα.
Όσοι εργάζονται στο ποδοσφαιρικό τμήμα, είναι υποχρεωμένοι να δώσουν σημασία σε μια ιστορική ευκαιρία που τους δίδεται και σχετίζεται με την πλούσια σπορά που έβγαλαν τα κίτρινα φυτώρια με τους Άγγελο Ανδρέου, Φραντζή, Γερολέμου, Κολιά, Θεμιστοκλέους και όποιο παιδί έρχεται από τα γήπεδα των μικρών ομάδων.
Το timing και οι συνθήκες μοιάζουν πάντως οι κατάλληλες . Σε μια εποχή που η ΑΕΛ παλεύει να κρατήσει την αίγλη της, που προσπαθεί να παραμείνει ανταγωνιστική, που η οικονομική στενότητα αποτελεί βασικό μέρος της λειτουργείας της, που η ομάδα επέστρεψε στο σωματείο είναι υποχρέωση των ειδικών και των διοικούντων να επιστρέψουν και οι Αελίστες ποδοσφαιριστές!!!
Ο κόσμος με τη σειρά του πρέπει να δείξει αγάπη και υπομονή. Γιατί άμα γλυτώσουν τα παιδιά, τότε υπάρχει ελπίδα
