Ο Κέρκεζ ήθελε να το περάσει στους παίκτες του ως το σημαντικότερο παιχνίδι της σεζόν και, αν και στην ουσία είμαστε ακόμα στην αφετηρία, εύκολα καταλαβαίνεις το γιατί. Το τελευταίο που θες είναι να μπεις σ' ένα «αδρανές» (από αγωνιστική δράση) δεκαπενθήμερο με την γκρίνια και τη μιζέρια που θα σήκωνε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα τρίτο σερί ανεπιτυχές αποτέλεσμα, το οποίο συνάμα θα έκανε τους περισσότερους να ξεχάσουν πώς είχε έρθει αυτό της περασμένης εβδομάδας και να κρατήσουν την ήττα και μόνο.
Το γκολ της ΠΑΕΕΚ έβαλε πρόσθετο βάρος στους ώμους της ΑΕΛ πριν καλά-καλά σφυρίξει ο διαιτητής την έναρξη του ματς. Βεβαίως, της έδινε συνάμα ένα ολόκληρο ματς για να ανατρέψει την κατάσταση και εξαρτιόταν από την ίδια να καθαρίσει το μυαλό της μετά την αναποδιά που της έλαχε και να βρει τον τρόπο να το κάνει.
Στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν δημιουργική στον βαθμό που θα ανέμενε κανείς βάσει της ολοκληρωτικής κυριαρχίας της. Οι ευκαιρίες των Παπαφώτη και Τσέποβιτς ήταν μεγάλες μεν, δύο μόνο δε κι αν η εικόνα της ήταν ανάλογη και στο δεύτερο ημίχρονο μάλλον δεν θα είχε και πολλές πιθανότητες να γυρίσει το παιχνίδι.
Μετά την ανάπαυλα, ωστόσο, βγήκε από τη φυσούνα μια άλλη ΑΕΛ σε πρόσωπα, σχήμα και απόδοση. Μάζουρεκ και Μάιντεβατς μπήκαν στο γήπεδο κεφάτοι, ήταν ενεργητικοί, δραστήριοι και, προπαντός, αποτελεσματικοί. Το πήραν πάνω τους, έκαναν τα πάντα δημιουργικά και εκτελεστικά και θα ‘χουν να το λένε για την καθοριστική συνεισφορά τους στην ανατροπή.
Η αλλαγή στην εικόνα της ΑΕΛ όμως δεν ήταν μόνο θέμα προσώπων, αλλά και τακτικής προσέγγισης. Το plan B με την τριάδα στα στόπερ επιστρατεύτηκε ξανά και για δεύτερο σερί παιχνίδι έκανε την ομάδα πιο πρακτική και λειτουργική, σε βαθμό που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί να το αξιοποιήσει ως κάτι παραπάνω από μια απλή εναλλακτική επιλογή σε παιχνίδια που «στραβώνουν» με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Έχει τους παίκτες να το υπηρετήσουν
Χθες (1/10) είδαμε τον Μαζάν και τον Μεντόγεβιτς σαν τρίτο στόπερ, όμως σ’ ένα ματς που θα επιλέξει να παίξει έτσι από την αρχή και δεν θα ‘χει να σκέφτεται ότι θα «χαραμίσει» αλλαγή, έχει και τον Ριστέφσκι για να βάλει δίπλα σε Σωτηρίου και Τεϊσέιρα. Στα άκρα, δε, Σάντος και Έουλερ είναι στο στοιχείο τους όταν τους δώσεις όλη την πλευρά να αλωνίζουν.
Στον άξονα μπορεί να το παίξει με δύο διαφορετικές βερσιόν, μια συντηρητική (με Μεντόγεβιτς, Νταβόρ κι ένα δημιουργικό χαφ) και μια πιο δημιουργική (με ένα εξάρι και δύο εκ των Ριέρα, Μάζουρεκ ή Παπαφώτη λόγου χάρη). Και στην επίθεση βεβαίως μπορεί να συνδυάσει τους Σέρβους μεταξύ τους ή και με τον Τσάβες, όταν με το καλό είναι πια κι αυτός έτοιμος για εντεκάδα.
Έχοντας λοιπόν τις επιλογές για να στελεχώσει το 3-5-2 και βλέποντας επί χόρτου τα αποτελέσματα της εφαρμογής του, ας είμαστε υποψιασμένοι. Ποιος ξέρει, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ίσως το δούμε και ως plan A.
