Οι οπαδοί της έχουν να το λένε, όμως όσοι δεν έζησαν το κύπελλο του ‘19 και, προφανώς, την εποχή που η Ανατολική έσφυζε από παλμό και φωνή, δεν είχαν βιώσει τίποτα απ' όσα είχαν ακούσει από τους γνωρίζοντες. Μέχρι χθες, που, το τεχνικό τιμ και οι παίκτες της ΑΕΛ έγιναν ένα με τον κόσμο σε μια νύχτα ήταν κατάδική τους, από το μήνυμα για ΣΥΦΑΕΛ και Εναέριο στην αρχή μέχρι τα πανηγύρια στο τέλος.
Η σημασία της πρόκρισης είναι περιττό να σημειωθεί. Ο αντίπαλος σε βάρος του οποίου την πήρε, το ότι την κρατά στη διεκδίκηση (του «καλού» μάλιστα αν εξαιρεθούν αυτά του Τσάμπιονς Λιγκ) ευρωπαϊκού εισιτηρίου και βάζει στο καλεντάρι της ουσιώδη παιχνίδια με πραγματικό ενδιαφέρον και διακύβευμα την υπερτονίζουν.
Για να φτάσει σ’ αυτήν, η ΑΕΛ παρουσιάστηκε αντίθετη στη νόρμα των τελευταίων εβδομάδων που τη θέλει να παίζει από καλά έως και θαυμάσια στο πρώτο ημίχρονο και από άσχημα μέχρι άθλια στο δεύτερο.
Στο πρώτο κομμάτι του αγώνα είχε πολλά προβλήματα στην αναχαίτιση του κάθετου παιχνιδιού του αντιπάλου, που κρατούσε περισσότερο την μπάλα, την είχε κλεισμένη στο δικό της μισό και δεν της επέτρεψε να φτιάξει φάσεις πλην αυτής του Έουλερ, που δεν της έδωσε προβάδισμα γιατί ο VARίστας και οι γραμμές του (για την ορθότητα της χάραξης των οποίων πίστευε και μη ερεύνα) τον έβγαλαν οφσάιντ. Με τη μετατόπιση του Μαζάν ως τρίτο στόπερ το πράγμα συμμαζεύτηκε, η ΑΕΛ βελτίωσε την εικόνα της και βρήκε τον τρόπο να ανατρέψει την κατάσταση με πυλώνες τους Μέγερι, Σάντος και Παπαφώτη.
Ο Ούγγρος σταμάτησε όλες τις μπάλες που πήγαν προς την εστία του και, πρώτο και σημαντικότερο, το πέναλτι που πολύ πιθανόν να έριχνε από νωρίς την ομάδα του στο καναβάτσο. Μάλιστα, από τον τρόπο που αντιδρά, σαν να φαίνεται να μην είχε επιλέξει εκ των προτέρων να βουτήξει σε κάποια από τις γωνιές του όπως συνηθίζουν οι τερματοφύλακες, αλλά περίμενε να δει πρώτα προς τα πού θα έστελνε την μπάλα ο Χαμάς και μετά έπεσε.
Με τον Μέγερι και, για να είμαστε ειλικρινείς, την αστοχία των αντιπάλων να κρατούν το μηδέν, έπρεπε πια να βρεθεί κάποιος να βάλει ένα γκολ. Και σε μια βραδιά στην οποία ο Μιλιτσεάνου ήταν για πολλή ώρα ξεκομμένος από το παιχνίδι της ομάδας, ο Μαρόσα δραστήριος αλλά όχι ουσιαστικός, ο Τόρρες άφαντος (ειδικά από το σημείο που έκλισε στον άξονα) και ο Έουλερ από ένα σημείο και μετά πιο οπισθοχωρημένος σε σχέση με τα συνηθισμένα, τη λύση έμελλε να τη δώσει ένας ακραίος μπακ, με τελείωμα που θα ζήλευαν όχι μόνο όλοι οι παραπάνω, αλλά και (μεσο)επιθετικοί που πληρώνονται αδρά και παίζουν σε πρωταθλήματα (πολύ) ανώτερα από το δικό μας. Τι κι αν έχει πλάτη την εστία στην πρώτη του επαφή με την μπάλα και πριν εκτελέσει πήγε να τον κλείσει ο κορυφαίος στόπερ κι ο καλύτερος τερματοφύλακας του πρωταθλήματος, συν ένας αντίπαλος ακόμα; Με τρομερή άνεση και άψογο στιλ, ο Σάντος έσκαψε την μπάλα πάνω από τα τάκλιν των Ρομπέρζ και Χαμάς, έπιασε «αδιάβαστο» τον Γιοβάνοβιτς και χάρισε στους οπαδούς της ομάδας του και τους ουδέτερους μια γκολάρα από τις λίγες.
Και μετά ήρθε ο Παπαφώτης, που λίγο πριν μείνει στο γήπεδο απλώς για τους τύπους, αδυνατώντας να τρέξει ταλαιπωρημένος από κράμπες κι ένας θεός ξέρει τι άλλo, έπαιξε «σπόντα» στην πλάτη του Ντιγκινί για να βάλει το κατά πάσα πιθανότητα σημαντικότερο γκολ της καριέρας του, επιστεγάζοντας έτσι τις καλές εμφανίσεις που είχε το τελευταίο διάστημα.
Όσο σπουδαία κι αν ήταν, βεβαίως, η πρόκριση επί του Απόλλωνα για την ώρα δεν εξαργυρώνεται με κάτι παραπάνω από τη χθεσινοβραδινή χαρά και το δικαίωμα στην ελπίδα ότι μέσω του κυπέλλου θα σωθεί η χρονιά, πηγαίνοντας μέχρι τέλους. Ειδοποιός διαφορά, πως μετά τη χθεσινή επιτυχία το πιστεύει παραπάνω και η ίδια η ομάδα και πολύ δε περισσότερο ο κόσμος της.
