Χρήστος Ζαβός
Το κομμάτι το αγωνιστικό είναι ένα πράγμα. Και στην ΑΕΛ υπήρξαν εποχές που ήταν η ίδια και χειρότερη ποιοτικά. Τι Τσούκα, τι Παπάνκο (τον θυμάσαι;); Τι Μπεραχίνο, τι Νιάνγκ (αυτός δεν ξεχνιέται);
Ομάδα που ποιοτικά δεν άξιζε να είναι στην εξάδα, διέθετε πολλές φορές η ΑΕΛ. Δεν είναι η φετινή η πρώτη φορά, μα πολύ φοβάμαι δεν είναι και η τελευταία.
Τι να σου γράψω για τον Κόσκελα και αν ο Τσούκα μπορεί να παίξει φουλ-μπακ χαφ; Ποιος ο λόγος ν’ αναλύσουμε αν της ταιριάζει η τριάδα πίσω; Το πρόβλημα στην ΑΕΛ είναι πέραν του αγωνιστικού.
Από κει και πέρα, το κομμάτι των φιλάθλων είναι επίσης ένα άλλο κομμάτι της όλης κατάστασης.
Η ΑΕΛ διαχρονικά με χιόνια και βροχές, με άδεια ταμεία ή χωρίς, με πρόεδρο ή και παραγοντικά ορφανή είχε ναυαρχίδα της τον κόσμο. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει.
Το ΣΥ.Φ.ΑΕΛ ακολουθεί πιστά όπως επίσης και οι κάτι χιλιάδες κόσμος που την ακολουθούν βρέξει χιονίσει.
Το υπόλοιπο κομμάτι του κόσμου που είναι ίσως πιο επιλεκτικό, πιο απαιτητικό ή και παρτάκηδες, που παν μόνο όταν η ομάδα κερδίζει, απουσιάζει. Και δεν είναι να το υποτιμάς, αλλά δεν είναι της παρούσης για ν’ ασχοληθούμε.
Είναι και ο οικονομικό, το οποίο… δεν ήταν και ποτέ η ΑΕΛ ελβετική τράπεζα. Και η Ανόρθωση με συναυλίες την βγάζει, μα είναι αυτή που είναι φέτος. Παίζει μεν ρόλο το οικονομικό, μα με προκομμένη δουλειά, το βολεύεις κατά κάποιο τρόπο.
Από κει και πέρα, υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι που αφορά τις ομάδες και δεν άπτεται του αγωνιστικού. Δεν έχει να κάνει με τον κόσμο, ούτε και το οικονομικό.
Σχετίζεται αποκλειστικά με την ενέργεια που πηγάζει μέσα από την ομάδα και τ’ άτομα που την περιβάλλουν. Διευθυντές, διοικητικά στελέχη, πρόεδροι, παρά- πρόεδροι ακόμη και δημοσιογράφοι.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν τ΄ άτομα που θ’ ανάψουν την σπίθα. Που θα βάλουν την ομάδα στο κέντρο του ενδιαφέροντος. Δεν υπάρχει αναβρασμός. Νταβαντούρι. Νεύρο. Συναίσθημα.
Και μιντιακά να το δεις, δεν πουλά. Δεν δημιουργεί ενδιαφέρον.
Η ΑΕΛ το 2011 ήρθε έβδομη στο πρωτάθλημα με τον Ράζιακ και τον Χόφς και έτρεχαν τα σάιτ να «κατασκευάσουν» ρεπόρτερ ΑΕΛ για να ανταποκριθούν στην ζήτηση του κόσμου.Το 2016 με τον Παπάνκο και τον Μέσκα γινόταν της τρελής.
Να ξέρεις κιόλας δεν είναι μόνο οι οπαδοί της ομάδας που προκαλούν το τζέρτζελο. Είναι και οι αντίπαλοι σου, που νοιάζονται καθημερινώς για τι κάνει ο ανταγωνιστής τους.
Σε τούτη τη φάση που είμαστε, ούτε οι αντίπαλοι δεν νοιάζονται. Και αυτό μην το λάβεις θετικό, γιατί στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο μέσα από τον ανταγωνισμό γράφεις την ιστορία σου.
Φτάσαμε να λέμε παίζει η ΑΕΚ με την ΑΕΛ και όχι η ΑΕΛ πάει στη Λάρνακα.
Τι να σου γράψω για τον Κόσκελα και αν ο Τσούκα μπορεί να παίξει φουλ-μπακ χαφ; Τι να κάτσω να καταγράψω το έτσι και αλλιώς ανύπαρκτο επιθετικό κομμάτι της ομάδας και πόσο ακίνδυνη είναι για τον αντίπαλο; Ποιος ο λόγος ν’ αναλύσουμε αν της ταιριάζει η τριάδα πίσω που είναι αργή όπως τα τρένα του 19ου αιώνα;
Ο τελευταίος που φταίει είναι ο Κόσκελα. Το πρόβλημα στην ΑΕΛ είναι πέραν του αγωνιστικού. Είναι η αναξιοπιστία που πηγάζει μέσα από τους επαγγελματίες.
Είναι η απουσία εκείνων των ανθρώπων που θα εμπνεύσουν στο διοικητικό κομμάτι. Άτομα που θα ηγηθούν της αγέλης, σε τούτη την όντως μεταβατική περίοδο.
Δεν σου λέω φταιν για την κατάσταση οι του συμβουλίου, που καλά, καλά ανέλαβαν το ποδοσφαιρικό πριν από λίγους μήνες. Εδώ άλλοι με τριπλάσιο μπάτζετ και χρόνια πείρας και δεν μπορούν να φτιάξουν ομάδα της προκοπής.
Πρέπει όμως σιγά, σιγά να παίρνονται αποφάσεις. Ας ταρακουνήσουν τα πράγματα. Ας αξιολογηθούν άτομα. Κάποιοι να φύγουν και κάποιοι να έρθουν. Να λαδωθεί η μηχανή που τείνει να σκουριάσει.
Η ΑΕΛ δεν είναι μέτρια ομάδα. Είναι τεράστια για τα κυπριακά δρώμενα και έτσι πρέπει να πράττει. Και ας μην έχει λεφτά. Και ας μην έχει βασικούς χρηματοδότες και ας μην έχει τους καλύτερους παίκτες στην Κύπρο. Δεν πρέπει κανείς να βολεύεται μες στην ΑΕΛ.
Φυσικά και δεν αναφέρομαι στον Σοφοκλέους των τελευταίων χρόνων, που έμοιαζε με ερείπιο. Αλλά ακόμη και επί του Σοφοκλέους, υπήρχε γκρίνια. Παραπονιόντουσαν κάποιοι. Φώναζαν. Είχαν απαιτήσεις.
Πλέον δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει ένα απέραντο κενό που δημιουργεί μια ανησυχητική βουβαμάρα. Ωσάν και δεν υπάρχει ψυχή!!! Αυτό χρειάζεται τούτη τη στιγμή η ΑΕΛ. Ψυχή! Και ας είναι και μαύρη.
Υ.Γ Η φώτο είναι σκοπίμως η ίδια με αυτή που χρησιμοποιήθηκε για ένα άλλο άρθρο αμέσως μετά το χαμένο τελικό (δες εδώ). Αν και διαφορετικά κείμενα, μοιάζουν να είναι ενιαίο κομμάτι καθότι αναφέρονται στην ανάγκη η ΑΕΛ να τοποθετηθεί εκεί που της αξίζει.
