Χρήστος Ζαβός
Δεν είχα καταλάβει γιατί αναστατώθηκα τόσο, μαθαίνοντας πριν από λίγες εβδομάδες, ότι είναι βαθιά άρρωστος.
Έτσι και αλλιώς όσοι πλησιάζουμε την πέμπτη δεκαετία της ζωής μας, είμαστε «εκπαιδευμένοι» ν’ ακούμε δυσάρεστα νέα για τους πιο παλιούς μας.
Με την περίπτωση όμως του κύριου Ζήνωνα, ήταν αλλιώς,
Δεν ήταν απλά μια κακή είδηση, που αφορά ένα άτομο που πέρασε από τη ζωή μου. Ούτε και απλά το προσπέρασα, ευχόμενος να παν όλα καλά.
Μήτε και τρόμαξα ότι δεν ξανά πάμε, βόλτα τα σκυλιά μας. Ούτε και πως νοιάστηκα που δεν θα ξανά προσπαθήσω να του αλλάξω θέμα, μήπως και σταματήσει να μιλάει για την ΑΕΛ, στις μεταξύ μας συζητήσεις.
Καλά, καλά δεν ένιωσα δέος, για το γεγονός ότι έφυγε από τη ζωή, ένας παίκτης που κατά τους παλιούς υπήρξε από τους καλύτερους που έβγαλε ο τόπος.
Διαβάζοντας στο κινητό μου την είδηση ότι έφυγε ο αγαπημένος κύριος Ζήνωνας, δεν πήγε το μυαλό μου η όποια διάκριση κατέχτησε σαν παίκτης της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού.
Ούτε τον ίδιο δεν ενδιέφεραν οι ξεχωριστές αναφορές προς το πρόσωπο του. Δεν του το επέτρεπε η έμφυτη απλότητα που τον χαρακτήριζε ως άτομο, καθιστώντας τον σπάνιο είδος ανθρώπου.
Ένα σπάνιο είδος ανθρώπου που κατάφερε μ’ ένα μαγικό τρόπο να δημιουργήσει την αίσθηση ότι ανήκει σε όλους.
Για μερικούς είναι το είδωλο, γι’ άλλους ο μέντορας, για κάποιους ο θείος, ο «τίγρης»… παίζοντας τη ζωή του απλά ως άνθρωπος, διείσδυσε στη ζωή όλων όσων των γνώρισαν από κοντά ή μακριά.
Ο Ζηνωνής είναι το κίτρινο που λιάζει την Λεμεσό, είναι το μπλε της θάλασσας που αγνάντευε μικρό παιδί από τη φτωχογειτονιά του Άη Νικόλα.
Είναι θεμελιωτής μιας σπάνιας, για τα κυπριακά δεδομένα, σύνδεσης μεταξύ μιας οικογένειας, των Παπαδόπουλων, μιας γειτονιάς, του Άη Νικόλα, μιας ομάδας, της ΑΕΛ και μιας πόλης, της Λεμεσού.
Όσοι δε, σκέφτηκαν έστω και μια φορά την έννοια «Λεμεσός-ποδοσφαιρομάνα» απλά χρησιμοποιήσαν, αυτό που δημιούργησαν ο Ζηνωνής και δύο τρεις άλλοι ποδοσφαιράνθρωποι της πόλης μας.
Μέσω του ποδοσφαίρου ως παιγνίδι, κατάφερε να συνδεθεί με κάθε ταλαντούχο παιδί που ξημεροβραδιαζόταν στις αλάνες της Λεμεσού, κλωτσώντας μια μπάλα ή ένα τενεκεδάκι αναψυκτικού.
Και όμως η μεγάλη ποδοσφαιρική του οντότητα, μοιάζει μικρή, έναντι της ανθρωπιάς του.
Γι’ αυτό και ξεκίνησε ο κόμπος στο λαιμό μου.
Τελικά βούρκωσα ακούγοντας ότι έφυγε, γιατί βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι πήρε μαζί του, όλες εκείνες τις αξίες που κουβάλαγε πάνω του και που τόσο σπανίζουν πλέον.
Έφυγε ο Ζηνωνής και πήρε μαζί του, την ανθρωπιά, την απλότητα, την καλοσύνη.
Την έννοια που έχει ένας ενήλικας για να είναι καλά τα παιδιά της γειτονιάς ή οι θυμωμένοι έφηβοι.
Έφυγε ο κύριος Ζήνωνας και συνέδεσε ως δια μαγείας το παρελθόν μας, το παρόν και το μέλλον μας.
Έφυγε ο Ζηνωνής και πήρε μαζί του τις αλάνες…εκεί που πρώτη φορά ονειρεύτηκαν τα παιδιά της Λεμεσού.
Γι’ αυτό κλαίμε!!!
