Είναι νούμερο ασυνήθιστο, όμως ο λόγος που το διάλεξε δεν είναι διόλου τυχαίος ούτε έχει να κάνει με κάποια παραξενιά του, όπως πιθανώς να πιστέψει κάποιος με μια επιφανειακή ματιά.
Για κάθε παιδί της Αλ Αχλί, όπως ο Αμρ Ουάρντα, το «74» που θα φορά -και- στην Ανόρθωση είναι ένας αριθμός γεμάτος νόημα. Ένας αριθμός που δεν θα ξεχαστεί ποτέ όσο υπάρχουν ομοϊδεάτες να υπενθυμίζουν σε ολόκληρο τον κόσμο τα γεγονότα που οδήγησαν σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που συνέβησαν ποτέ σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, κρατώντας ζωντανή τη μνήμη του καθενός από τους ανθρώπους που έχασε τη ζωή του άδικα των αδίκων την 1η Φεβρουαρίου του 2012 στο στάδιο του Πορτ Σαΐντ.
Η ατμόσφαιρα ήταν εκ των προτέρων ηλεκτρισμένη πριν καν αρχίσει το παιχνίδι της Αλ Μάσρι με την Αλ Αχλί εκείνη την ημέρα. Παρότι δεν υπήρχε κάποια βαθιά ριζωμένη, παραδοσιακή κόντρα ανάμεσα στις δύο ομάδες (όπως, λόγου χάρη, αυτή που υπάρχει ανάμεσα στην Αλ Αχλί και τη Ζάμαλεκ), οι φιλοξενούμενοι περίμεναν εχθρική υποδοχή από τους αντίπαλους οπαδούς. Αυτό που έγινε στο τέλος του αγώνα, ωστόσο, δεν είχε προηγούμενο.
Με το σφύριγμα της λήξης, χιλιάδες οπαδοί της Αλ Μάσρι εισέβαλαν στο γήπεδο και επιτέθηκαν αδιακρίτως στους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και οπαδούς. «Μπήκαν και έτρεχαν μέσα στο γήπεδο. Ήξερα ότι με μισούσαν κι εμένα και όλους τους παίκτες. Όλοι τρέξαμε και κατεβήκαμε στα αποδυτήρια για να προστατευτούμε. Δεν ήξερα τι γινόταν έξω, αλλά ήταν προφανές ότι κάτι γινόταν. Μετά από αυτό, σκότωσαν τα παιδιά… Όχι άντρες, παιδιά...», είπε εξιστορώντας τα όσα είχε ζήσει ο διεθνής αμυντικός Αχμέντ Φατχί.
Εβδομηντατέσσερις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τα όσα έγιναν. Περισσότεροι από 500 τραυματίστηκαν. Οι πλείστοι ποδοπατήθηκαν, κάποιοι μαχαιρώθηκαν, άλλοι σπρώχτηκαν και έπεσαν από ύψος πέραν των 10 μέτρων από τις κερκίδες του γηπέδου.
Με το που άρχισαν προβάλλονται οι ιστορίες αυτοπτών μαρτύρων, η κοινή γνώμη άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι είχε ενώπιόν της μια τραγωδία που δεν είχε να κάνει απλώς και μόνο με οπαδική βία. Οι μαρτυρίες εξέθεταν τις αρχές, την αστυνομία και τον στρατό. Περιέγραφαν ότι οι αστυνομικοί στέκονταν και παρακολουθούσαν άπραγοι, χωρίς να παρέμβουν, τα μαχαιρώματα, το ξυλοκόπημα και το ποδοπάτημα αθώων ανθρώπων. Εξηγούσαν πώς ο στρατός όχι απλώς δεν έκανε κάτι για να την αποτρέψει, αλλά με τις ενέργειές του ήταν στην ουσία συνένοχος στη σφαγή.
«Είδαμε ότι δεν μπήκαν να πανηγυρίσουν, αλλά κατευθύνθηκαν προς το μέρος μας. Είχαμε αστυνομικούς μπροστά μας και νομίσαμε ότι θα τους σταματήσουν, αλλά ξαφνικά έφυγαν και οι θύρες άνοιξαν, με εκατοντάδες ανθρώπους να έρχονται κατά πάνω μας. Οι πίσω θύρες ήταν κλειδωμένες και εγκλωβιστήκαμε, 800 άτομα σε 60 τετραγωνικά μέτρα. Πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο. Η αστυνομία απλώς παρακολουθούσε. Ο στρατός φρουρούσε τις θύρες και απλώς παρακολουθούσε», ήταν τα λόγια του Χέεμα, ενός εκ των ιδρυτικών στελεχών των οργανωμένων οπαδών της Αλ Αχλί που βρισκόταν εκείνη την ημέρα στην κερκίδα.
«Κατηγορούμε τους πάντες. Τον στρατό, που φρουρούσε την κλειδωμένη θύρα. Και στην αστυνομία. Έγινε εξαιτίας της αντιπαλότητας ανάμεσα στις δύο ομάδες και τον ρόλο που είχαμε κατά την επανάσταση. Συνέβη εξαιτίας των οπαδών της Αλ Μάσρι, για ποδοσφαιρικούς λόγους αλλά και πολιτικούς», πρόσθεσε, καταγγέλλοντας τις αρχές ότι ενήργησαν εκδικητικά εξαιτίας της συμμετοχής των Αχλάουι στην επανάσταση του Ιανουαρίου το 2011 που είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ, αλλά και της γενικότερης αντιεξουσιαστικής δράσης τους.
Εβδομηντατρία άτομα, ανάμεσα στους οποίος εννέα αστυνομικοί, δύο αξιωματούχοι της Αλ Μάσρι αλλά και υπεύθυνοι των τοπικών αρχών κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία 72 οπαδών της Αλ Αχλί. 21 άτομα καταδικάστηκαν σε θάνατο, πέντε σε ισόβια κάθειρξη, 10 τιμωρήθηκαν με ποινή 15ετούς φυλάκισης (ανάμεσα στους οποίους δύο αστυνομικοί και οι δύο αξιωματούχοι του Πορτ Σαΐντ), έξι με δεκαετή φυλάκιση, δύο με πενταετή και ένας με μονοετή. Εικοσιοκτώ άτομα, ανάμεσα στα οποία εφτά αστυνομικοί, αθωώθηκαν. Τόσο οι κατηγορούμενοι, όσο και οι κατήγοροι άσκησαν έφεση για τις αποφάσεις και αρκετές από τις ποινές διαφοροποιήθηκαν, με το δικαστήριο να επικυρώνει τελικά την απόφαση να εκτελεστούν 11 θανατικές ποινές.
Σχεδόν δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε αλλά οι ιστορίες γύρω από την τραγωδία και τα αίτιά της εξακολοθούν να απασχολούν συγγραφείς και δημοσιογράφους. Πόσο μάλλον αυτούς που τις είχαν ζήσει στο πετσί τους. Κι όπως και ο Σαλάχ στον παρελθόν, έτσι και ο Ουάρντα κάνει το κομμάτι του για να μείνει άσβεστη η μνήμη των θυμάτων και για να γίνει γνωστή η ιστορία τους όσο παραπέρα γίνεται.
