Εφραίμ Γεωργίου
Υπερβολή, ιεροσυλία μα στη κουβέντα με ένα φίλο τόλμησε μετά το πρώτο παιχνίδι του Κονσταντίνοφ και μου 'πε ο αθεόφοβος πως αυτός ο παίκτης θα είναι ο πρώτος που θα προσφέρει την ασφάλεια που ένιωθαν άπαντες στον Αρχάγγελο στην εποχή Νούνο Μοράις ρίχνοντας μάλιστα την ατάκα πως η κερκίδα θα ξεχάσει τον Πορτογάλο.
Στην πρώτη του χρονιά όταν ήταν καλά έδειχνε πως μπορεί να προσφέρει πολλά, ωστόσο με τους πολλούς τραυματισμούς δεν κατάφερε να φανερώσει στο γήπεδο όλες τους αρετές και να σταθεροποιήσει την απόδοση του σε υψηλά στάνταρ. Στη φετινή χρονιά ωστόσο ο Κονσταντίνοφ αποτελεί έναν απ’ τους πιο σταθερούς και καταλυτικούς ποδοσφαιριστές της ομάδας του.
Στο παιχνίδι κόντρα στην Ομόνοια δεν άφησε τον Μπεζούς να αναπνεύσει. Απ’ την αρχή σε συνεργασία με τον Ντάλσιο ξεκίνησαν να καταπίνουν χιλιόμετρα και να συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι της ομάδας. Έκλεισαν τόσο καλά τους χώρους με αποτέλεσμα ο αντίπαλος να γράψει μόλις μια τελική σε όλο το πρώτο ημίχρονο κι αυτή από απευθείας εκτέλεση φάουλ.
Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο Κονσταντίνοφ εντυπωσιακός. Τρέχει, μαρκάρει, καλύπτει χώρους, λειτουργεί σαν σκούπα στο χώρο του κέντρου και συνάμα παίζει μυαλωμένα. Ταυτόχρονα όπως γράψαμε ξανά, ο Βούλγαρος δεν είναι ο ποδοσφαιριστής που τον συνοδεύει η φιλοσοφία «παίκτης περνά, μπάλα ποτέ». Ξέρει να δώσει σωστά μπάλα και να βοηθήσει στην ανάπτυξη με την καλή πρώτη του πάσα (δες εδώ).
Γενικότερα δεν μπορείς να ζητήσεις και πολλά περισσότερα από ένα αμυντικό χαφ. Επί αυτού έστω και στο όριο της υπερβολής η φετινή χρονιά του Κονσταντίνοφ θυμίζει κάτι από Νούνο Μοράις.
