Χρήστος Ζαβός
Αρχικά να σου πω, ότι μόνο στην Κύπρο μπορεί να διεξαχθούν δύο ψηφοφορίες για το ποια είναι η καλύτερη ενδεκάδα της χρονιάς και να μην συμπεριληφθεί ο καθοριστικότερος παίκτης της ομάδας που πήρε το πρωτάθλημα.
Στη μια μάλιστα ψηφοφορία, τούτος ο παίκτης δεν συμπεριλήφθηκε ούτε καν στην δεύτερη καλύτερη ενδεκάδα. Μιλάμε για τέτοια γνώση του αντικειμένου!! Επιστήμονες!!
Υπάρχουν παίκτες και παίκτες, μα παίκτες όπως ο Μαρκίνιος καθορίζουν την τύχη της ομάδας τους και την εποχή τους γενικότερα. Αυτή είναι η διαφορά τους με τους υπόλοιπους.
Ποιος όμως νοιάζεται για τα βραβεία;
Υπάρχουν παίκτες και παίκτες, που πήραν το ποδόσφαιρο ένα βήμα παραπέρα και δεν αξιώθηκαν να τους δώσουν ούτε μια χάντρα, αφού οι δημόσιες σχέσεις και το μάρκετινγκ δεν τους επέλεξαν ως προϊόν.
Σταμάτησαν ν’ αγωνίζονται; Μειώθηκε η απόδοσης τους; Με ποιο τρόπο;
Αφού κάποιοι, μεταξύ των οποίων και το άτομο που θέλουμε να τιμήσουμε στο κείμενο μας, είναι γεννημένοι για να παίζουν μπάλα. Είναι αυτό που λέμε «μπαλαδόφατσες».
Δεν είναι ιδιαίτερα όμορφοι στην εμφάνιση, ούτε πηδάνε ψηλά, ούτε τρέχουν σαν τσίτα, ούτε η κορμοστασιά τους μπορεί να κριθεί ως επιβλητική.
Είναι απλά άτομα που κατά ένα εντελώς πηγαίο, σχεδόν έμφυτο τρόπο, γνωρίζουν το παιγνίδι και εφαρμόζουν κάθε κανόνα του. Και ως παίκτες, κάνουν ακριβώς ότι είναι ταγμένοι.
Αυτά ακριβώς κάνει και τούτος ο Βραζιλιάνος, από τις λίγες μπαλαδόφατσες που κυκλοφορούν στην πιάτσα την δική μας.
Του αθεόφοβου μέχρι και τ’ όνομα του είναι ταυτισμένο με το ποδόσφαιρο. Λες Μαρκίνιος και το μυαλό σου αναπόφευκτα ταξιδεύει ανάμεσα στις γραμμές του γηπέδου.
Η δική του η γραμμή είναι στ’ αριστερά και ο κύριος Μάρκος Βινίσιους, Σόουζα Νατιβιδάδε έμελλε να έρθει στην Κύπρο το καλοκαίρι του 22, για να διδάξει πως καλύπτεται η θέση του αριστερού εξτρέμ.
Ως τέτοιος καταπίνει την γραμμή, κλίνει προς τον άξονα, θα σουτάρει , θα βγει στην κόντρα, θα αμυνθεί, σεκοντάροντας τον αμυντικό από πίσω του, θ’ ανταλλάξει την πάσα με τον επιθετικό χαφ, θα μπουκάρει στην τρύπα που θα του ανοίξει ο φορ, θα σκοράρει από πλάγια ή φάτσα κάρτα με τον αντίπαλο πορτιέρο… και από το Κινσινάου πια, θα μας δείξει αποθεωτικά, μια κλασσική ποδοσφαιρική κίνηση που κάνουν μονάχα, οι μερακλήδες του αθλήματος.
Υποδέχεται την «θεά» στο στήθος, αφού την έχει τσιμπήσει ο Σαρφό, την ψηλώνει, δίνοντας της αγκυλωτή κατεύθυνση ωσάν και σχηματίζει το σομπρέρο και πριν αυτή κάτσει στο έδαφος και αφού στριφογυρίσει το σώμα του, με δύο βηματισμούς, την στέλνει ξερά με το αριστερό του στ’ αντίπαλα δίχτυα, αφήνοντας μας όλους τάβλα και τους Αποελίστες στους εφτά ουρανούς.
Ρε με το δεξί, ρε το αριστερό μια τέτοια «δολοφονική» τάση, στην Κύπρο, την έχουν, δεν την έχουν δύο τρία άτομα. Η ικανότητα του δε στο ένας εναντίος ενός, σπάει κόκκαλα.
Υπάρχουν παίκτες και παίκτες, μα υπάρχουν και παίκτες του τύπου Μαρκίνιος που κουβαλούν μια ευφυΐα, ένα ένστικτο όπως τα ζώα για να επιβιώσουν.
Παρατηρεί τον αγώνα, διαβάζει την κίνηση του αντιπάλου, επιλέγοντας την στιγμή που θα επιτεθεί. Ακριβώς όπως τα ζώα.
Τούτος είναι ποδοσφαιρικό ζώο με τατουάζ δάκρυ, επιδεικνύοντας έτσι τον πόνο που κουβαλά μέσα του.
Υπάρχουν παίκτες και παίκτες. Μα ο Μαρκίνιος θέλει ειδική μεταχείριση από τον αντίπαλο προπονητή, θέλει διάβασμα… με το παραμικρό όμως λάθος, θα σε κατασπαράξει. Θα σου προκαλέσει πόνο.
Πόνος που μεταφράζεται σε χρήμα. Κάτι τέτοιο θα είχε στο μυαλό του ο δαιμόνιος πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ, όταν τον έφερνε μετά από εισήγηση του Βραζιλιάνου συνεργάτη του, επιμένοντας να ενταχθεί στο ρόστερ της ομάδας που τότε χτιζόταν υπό τον Σοφρώνη.
Την οικονομική παράμετρο μάλλον θα σκέφτηκε και τούτο το καλοκαίρι, κλειδώνοντας τον με συμβόλαιο στον Αρχάγγελο μέχρι το 2028!!
Σταρ ο Μάγιερ, κλάση ο Ελ Αραμπί, χρήσιμος ο Τεχέρα μα η προέκταση του συμβολαίου με τον Μαρκίνιος, μπορεί με άνεση να θεωρηθεί, απ’ όσους βλέπουν σε βάθος, ως η καλύτερη κίνηση του καλοκαιριού.
Δεν είναι μονάχα τα εκπληκτικά νούμερα που γράφει στα δύο χρόνια που φορά την γαλαζοκίτρινη (79 συμμετοχές, 19 γκολ, 9 ασσίστ), μα κυρίως η προοπτική για το πώς θα αξιοποιηθεί τούτο το μεγάλο κεφάλαιο που εντοπίστηκε στην βορειοδυτική Βραζιλία.
Επί τούτου ο Γκράντε Μάκης, ερεθίζεται επιχειρηματικά, νιώθοντας την απόλυτη ικανοποίηση στους χειρισμούς που έγιναν εκ μέρους του, πάνω σε τούτο το πρότζεκτ.
Πιθανόν ούτε και ο ίδιος να πίστεψε ότι τούτος ο παίκτης θα ανταπόδιδε και το τελευταίο σεντ ή το ίχνος ενέργειας που δαπανήθηκε για πάρτη του.
Τόσους και τόσους παίκτες έφερε, πως αλήθεια να εκτιμήσει ότι ο Μαρκίνιος θα «έκλεβε» τον Ντιουγκού, ακουμπώντας το 29ο, μετά από πέντε χρόνια ανομβρίας;
Πως αλήθεια ο Πρόδρομος Πετρίδης να μάντευε, ότι εκείνη η μεταγραφή δύο χρόνια μετά, θα τον επανασύνδεε με ένα γνώριμο γι’ αυτόν περιβάλλον, όπως είναι οι όμιλοι ευρωπαϊκής διοργάνωσης;
Είπαμε. Υπάρχουν παίκτες και παίκτες, μα παίκτες όπως ο Μαρκίνιος καθορίζουν την τύχη της ομάδας τους και την εποχή τους γενικότερα. Αυτή είναι η διαφορά τους με τους υπόλοιπους.
Υπόκλιση!!!
