Χρήστος Ζαβός
Ξεκινά η χρόνια και όπως και να το κάνουμε, μια αβεβαιότητα την είχες.
Πόσους προπονητές θ’ αλλάξουμε; Τι άραγε να κάνανε πάλι τούτοι με την ενίσχυση; Μήπως να εντόπισαν κανά καινούργιο Χουσαίν; Μήπως έφεραν τη νέα κοπιά του Ογκεντά;
Πετυχημένη χρονιά, θα είναι, ακόμη και αν δεν βγει Ευρώπη, νοουμένου ότι θα καταφέρει να διατηρήσει ένα κορμό για να χτίσει.
Τι σκατά είναι τούτος ο Γκούλα; Τι στο καλό έπαθαν και κόλλησαν μες στα εργοστάσια της Citroen ή τους αμπελώνες της Αιξ- αν- Προβάνς, μαζεύοντας Γάλλους παίκτες ; Ποιος είναι τούτος ο Ζμρχάλ και τι σόι αμυντικός είναι ο Λάμ;
Μην λέμε ψέματα, μια ανασφάλεια υπήρχε.
Η οποία ανασφάλεια, άρχισε να υποχωρεί όσο ολοκληρωνόταν ο προγραμματισμός. Ένας προγραμματισμός που στηρίχθηκε στην λογική (δες εδώ), σ’ αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που νόμιζες ότι το ρόστερ δημιουργεί ο Τερζής, τραγουδώντας «ζήτω τα παράλογα, ζήτω η Ελλάς».
Φέτος τα πράγματα ήταν και φαίνεται να είναι προκομμένα. Ούτε μεμψιμοιρίες για τον προπονητή, ούτε χοντράδες από την διοίκηση, ούτε βιογραφικά παικτών που παραπέμπουν σε χίπηδες.
Παίκτες, εκ πρώτης όψεως φαίνεται να υπάρχουν επίσης. Λες Πέρετζ και θες να χαρίσεις ένα μπουκέτο λουλούδια στον Μπουαγκάρντ.
Θυμάσαι τον Κοστάκε και προσεύχεσαι να είναι καλά ο Ζμρχάλ. Σκέφτεσαι τον Σιέλβικ και θες να πιείς δύο κιλά ρακή στην υγεία του Βούρου.
Μέχρι και ο Κολ ανέβηκε έχοντας πίσω τον Ντ’ Αλμέιδα, που παραπέμπει σε παλιάς σχολής κόφτη.
Όσον αφορά τους δύο Γάλλους στα χαφ, είναι κομψί, κομψά.
Ομορφιές. Αμφότεροι δεν είναι ακόμη έτοιμοι, άρα χρόνο με τον χρόνο θα γίνονται καλύτεροι. Τους βλέπεις όμως στη μεσαία γραμμή και μια αγαλλίαση τη νιώθεις, τόσους που είδες τα τελευταία χρόνια (μπόνους ο Τέκιε).
Όσον αφορά τον προπονητή, αν μη τι άλλο με το καλημέρα έδειξε περί τίνος πρόκειται. Δεν είναι αυτό το μπέρδεμα, που ζούσαμε με προκάτοχους του.
Είναι ένας τεχνικός που ασκεί πρεσσινγκ ψηλά, λαμβάνοντας το ρίσκο της άμυνας του, ποντάρει στις εντάσεις και στα τρεξίματα, εστιάζοντας στο transition.
Με το που συστήθηκε, «καλημέρα, καλησπέρα, εμείς παίζουμε επίθεση». Με γεια με χαρά του, μέχρι στιγμής παρουσιάζει ένα σύνολο σοβαρό, με αυτοσεβασμό. Δεν μάσησε μήτε με ΑΕΚ, ούτε με την Ανόρθωση, μήτε με τον Άρη.
Στο υποθετικό δε ερώτημα, τι θα γινόταν στον αγώνα με τον Άρη, αν ο Μάρκες δεν τραυματιζόταν, κανείς ποτέ δεν θ’ απαντήσει.
Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται περί κακοτυχίας. Μετά τον τραυματισμό του Ντιόν, που κανείς δεν ξέρει πότε θα επιστρέψει, του Χάμπου με την ρήξη τένοντα που θέλει κανά μήνα ακόμη, προέκυψε και του Μάρκες με το σπάσιμο κλείδας, που θα τον αφήσει κανά δίμηνο εκτός.
Πια, ο Γκούλα αναγκάζεται να βγάλει ένα πρόγραμμα, απέναντι σε κλειστές άμυνες (ΕΝΠ, Καρμιώτισσα, 29η) χωρίς τον Μάρκες που είναι top class παίκτης!! Τι να λέμε τώρα, τον έπιασε το κυπριακό μάτι. Να ξέρεις κιόλας, ότι το κυπριακό μάτιασμα, είναι το μοναδικό προϊόν που παράγει η κυπριακή βιομηχανία όπλων.
Όπως και να έχει, είναι γενικώς ένα τεστ! Για το Ντορεγκαράι, για την επίθεση απέναντι σε μικρούς… ο Απόλλωνας καλείται να πάρει βαθμούς για να αγοράσει χρόνο έως ότου φτάσει εκεί που θέλει να φτάσει.
Να σου πω την αλήθεια μου, για μένα πετυχημένη χρονιά για τον Απόλλωνα, θα είναι, ακόμη και αν δεν βγει Ευρώπη, νοουμένου ότι θα καταφέρει να διατηρήσει ένα κορμό. Να φτιάξει κόκκαλο και να χτίσει. Μόνο αυτό.
Ταυτόχρονα, εννοείται ότι θα πρέπει καταστεί ένα ανταγωνιστικό σύνολο, διαγράφοντας τα δύο τελευταία αποτυχημένα χρόνια.
Κατανοητό, ότι οι οπαδοί θέλουν επιτυχίες και θριάμβους, ιδιαίτερα δε άμα τους φουσκώνουν τα μυαλά οι διοικήσεις και οι δημοσιογράφοι, μα στον Απόλλωνα τα πράγματα είναι απλά.
Χτίσιμο ομάδας, ανταγωνιστικό σύνολο, έδρα το Άλφα Μέγα, εξάδα και από κει και πέρα ότι προκύψει.
Προσωπική άποψη ο Απόλλωνας θα είναι ρυθμιστής την φετινή χρονιά. Κατά κάποιο τρόπο θα καθορίσει, την έκβαση του πρωταθλήματος. Αν του κάτσει κάτι περαιτέρω, τότε μιλάμε για τρελό επίτευγμα.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να κάνει πορεία, σαν «τρελό φορτηγό» που τραγουδούσε ο Πάριος. Μεταξύ μας Απόλλωνας και «τρελό» δεν είναι και πολύ μακριά. Άρα καλύτερα να περιμένουμε.
