Άρης- Πάφος ή ΑΠΟΕΛ- Απόλλων; Μοντερνισμός ή παράδοση...

Να μην στα πολύ λέω, μοιάζει με καινούργιο πιάτο σ’ ένα μαγαζί που για χρόνια σερβίρει παραδοσιακό φαγητό.

Πιάτο με υλικά της εποχής, πιο κοντά στις σύγχρονες απαιτήσεις του πελάτη και εννοείται πιο προσιτό στην αισθητική του, έτσι όπως διαμορφώθηκε μέσα από την τηλεοπτική σύνδεση του με το ευρωπαϊκό- παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Κάπως έτσι μοιάζει το «μοντέρνο» ντέρμπι μεταξύ Άρη- Πάφου, σ’ αντίθεση με το ΑΠΟΕΛ- Απόλλων που παραμένει ένα παραδοσιακό πιάτο, με συγκεκριμένα υλικά και δοκιμασμένη συνταγή που διατηρείται για δεκαετίες.

Άμα τις αντέχει το στομάχι σου καλώς. Άλλωστε οι περισσότεροι παραμένουν προσκολλημένοι στην παράδοση. Πόσοι από μας στ΄ αλήθεια πλακωνόμαστε στα λαδερά γεμιστά της γιαγιάς ή καταπίνουμε τις σεφταλιές το βράδυ ακόμη και όταν γνωρίζουμε ότι για να χωνέψουμε θα χρειαστούμε τη μισή φαρμακολογία που σχετίζεται με το στομάχι και το έντερο;

Η χθεσινή αγωνιστική μέρα του πρωταθλήματος, έμοιαζε με διαδικασία δοκιμής πιάτων για τον κύπριο φίλαθλο που τέθηκε ενώπιον δύο διαφορετικών προσεγγίσεων. Από τη μια το Άρης- Πάφος και λίγη ώρα μετά το ΑΠΟΕΛ- Απόλλων.

Ομολογουμένως το ματς στη Λεμεσό, έμοιαζε ξένο για την ποδοσφαιρική μας παράδοση. Δύο ομάδες που κυνηγούν το πρωτάθλημα και καλά, καλά δεν μπορούν να γεμίσουν δύο κερκίδες, χωρίς ηχητικά εφέ έτσι όπως δημιουργούνται από τον πυρήνα των οπαδών, χωρίς σύμβολα, καπνογόνα, φωτοβολίδες, χωρίς ίχνος αντιπαλότητας και ποδοσφαιρικής έχθρας, έτρεχαν ασταμάτητα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, αναδεικνύοντας την άρτια φυσική τους κατάσταση, το βάθος του ρόστερ που διαθέτουν και εννοείται την υψηλού επιπέδου ποιότητα που διαθέτει η συντριπτική πλειοψηφία των μονάδων τους.

Επί τούτου, σου δίνεται η εντύπωση ότι ανά πάσα στιγμή, ο οποιοσδήποτε παίκτης μπορεί ν’ αλλάξει τα δεδομένα υπέρ της ομάδας του. Είτε λέγεται Κακόριν, είτε Ζάιρο, είτε ο Μπέγκτσον που μπαίνει αλλαγή και βάζει γκολ είτε ο Ντράγκομιρ που αν και αμυντικό χαφ, σκοράρει συχνά με βολίδες εκτός περιοχής.

Από την άλλη στη Λευκωσία, η συνταγή γνωστή και με συστατικά που γευόμαστε χρόνια. Βαρύ πιάτο να το χωνέψεις, τόσο, που αναγκαστήκαμε να το αλλάξουμε κατά κάποιο τρόπο προσθέτοντας εισαγόμενο υλικό, τον ξένο δηλαδή διαιτητή.

ΑΠΟΕΛ- Απόλλων, εκ των παραδοσιακών ντέρμπι που προσφέρει το μενού του κυπριακού ποδοσφαίρου, για γερά στομάχια, νεύρα, ανακατωσούρα, αργός ρυθμός, με τις ομάδες να έχουν σοβαρές ελλείψεις και μειονεκτήματα στο σκελετό τους.

Αμφότερες σε καμία περίπτωση δεν διαθέτουν ομάδες που είχαν κατά το παρελθόν. Ίσα, ίσα που κάποιοι εκ των παικτών που τώρα αγωνίζονται είτε στον Απόλλωνα, είτε στον ΑΠΟΕΛ δεν θα πέρναγαν ούτε έξω από το Κολόσσι ή τον Αρχάγγελο πριν από λίγα χρόνια. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε ονόματα και συγκρίσεις αλλά όποιος παρατηρεί ψύχραιμα την πραγματικότητα το αντιλαμβάνεται εύκολα.

Η παράδοση όμως είναι παράδοση και δύσκολα φθείρεται ακόμη και αν τα υλικά δεν είναι πρώτης επιλογής. Δύσκολα γυρίζεις την πλάτη σε κάτι που διαχρονικά το επιλέγεις και αποτελεί μέρος της οπαδικής σου ταυτότητας.

Αναπόφευκτα όμως θα πρέπει να σταθούμε στην πραγματικότητα και τη συνύπαρξη των δύο αυτών διαστάσεων. Του παραδοσιακού με το μοντέρνο. Αν λάβουμε υπόψη ότι ΑΠΟΕΛ και Απόλλωνας, λογίζονται ως σοβαροί εκπρόσωποι της παραδοσιακής συνιστώντας του πρωταθλήματος, όπως επίσης η Ομόνοια, η Ανόρθωση και η ΑΕΛ, θα διαπιστώσει ότι τουλάχιστον αγωνιστικά μειονεκτούν σε σχέση με τους δύο βασικούς εκπροσώπους της μοντέρνας εκδοχής. Σ’ όλα σχεδόν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Βάθος, ποιότητα, ρυθμό και φυσική κατάσταση.

Την ίδια ώρα εξακολουθούν να υπερτερούν σε στοιχεία όπως η μαζικότητα του κόσμου, η ιστορία, το βάρος της φανέλας ακόμη και η τεχνογνωσία για το πώς κατακτιόνται τα πρωταθλήματα.

Ποιο στάτους θα επικρατήσει στο τέλος, ο χρόνος θα το δείξει και οι υπόλοιπες 32 αγωνιστικές που απέμειναν για να τελειώσει το πρωτάθλημα;

Αυτό που πλέον όμως είναι πασιφανές και αναμφισβήτητα αποτελεί μέρος της νέας πραγματικότητας, είναι ότι πια ο κύπριος και όχι μόνο, φίλαθλος, έχει ενώπιον του ένα καινούργιο πιάτο για να γευτεί, που εκατό τοις εκατό μοιάζει να βρίσκεται σε ρήξη με το παρελθόν και τις παραδοσιακές γεύσεις…