Χρήστος Ζαβός
Δεν παν να χτυπιούνται, να οδύρονται, να τρέχουν τα σάλια τους από την απελπισία, να πήρε φωτιά το πληκτρολόγιο τους, αναθεματίζοντας τον καθένα και το οτιδήποτε.
Δεν παν να νιώθει ο καθένας ή και όλοι μαζί, αδικημένος, αδικημένοι, κατατρεγμένοι του καθεστώτος και της άρχουσας τάξης του ποδοσφαίρου.
Δεν πάν να είναι σε πλήρη λειτουργεία ο μηχανισμός προπαγάνδας του καθενός ατομικά ή και των ομάδων… η φετινή διαιτησία δεν έχει καθορίσει την εικόνα του βαθμολογικού πίνακα όπως κάποιοι ψυχωτικά ισχυρίζονται.
Το ανέβασμα του επιπέδου της διαιτησίας αποτελεί μια κεφαλαιώδης σημασίας βάση, για να δημιουργηθεί κάτι καλύτερο. Απομένει πια η μείωση των ομάδων για να πάμε ακόμη ένα βήμα παραπέρα
Αντιθέτως, οι ομάδες έχει η κάθε μια κατακτήσει την θέση που βρίσκεται, άξια, με βάση την απόδοση, την διάρκεια, την σταθερότητα και την αποτελεσματικότητα που επέδειξε κατά τη διάρκεια της χρονικής περιόδου.
Ο ΑΠΟΕΛ είναι πρώτος γιατί έδειξε τη μεγαλύτερη σε χρόνο συνέπεια, ο Άρης δεύτερος πληρώνοντας μεταξύ άλλων την συμμετοχή στην Ευρώπη, η ΑΕΚ ή η Πάφος, αναλόγως της θέσης που θα λάβουν, βρίσκονται εκεί, οι μεν Σκαλιώτες γιατί μπήκαν στο πρωτάθλημα αποχαυνωμένοι, οι δε Παφίτες γιατί ποτέ δεν κατάφεραν να διατηρήσουν μια σταθερότητα στην απόδοση τους.
Όσον αφορά την Ομόνοια, από μόνη της πρέπει να γυρευτεί γιατί έμεινε στην Πέμπτη θέση, ενώ οι της Ανόρθωσης, λίγο η ατυχία, λίγο το στενό ρόστερ, πολύ περισσότερο η ανασφάλεια που επικρατεί στο οικονομικό την καθήλωσαν στην έκτη θέση.
Ως προς τον Απόλλωνα, η εικόνα που έβγαλε δεν του δίνει το δικαίωμα ένταξης στην πρώτη εξάδα. Ομοίως και η ΑΕΛ ή και η Σαλαμίνα.
Τα τελευταία χρόνια όσο μίζεροι και γκρινιάρηδες παραμένουμε, βιώνουμε μια εξέλιξη στο πρωτάθλημα που πηγάζει κυρίως με την έλευση των ξένων διαιτητών.
Επί τούτου ο ανταγωνισμός είναι ανεπανάληπτος στα χρονικά, πολλές ομάδες μοιράζονται τους ίδιους στόχους, μικρές ομάδες ορθώνουν το ανάστημα τους έναντι των μεγάλων, εκπλήξεις προκύπτουν εντός ή εκτός έδρας και γενικώς κανένας απαλλαγμένος από το οπαδικό συναίσθημα, δεν μπορεί να είναι απογοητευμένος με την έκβαση του πρωταθλήματος.
Αν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης; Τεράστια. Πελώρια.
Το ανέβασμα όμως του επιπέδου της διαιτησίας αποτελεί μια κεφαλαιώδης σημασίας βάση, για να δημιουργηθεί κάτι ακόμη καλύτερο.
Προφανώς ο κόσμος πρέπει να εκπαιδευτεί, να κατανοήσει, να αφομοιώσει πλήρως, ότι τα διαιτητικά λάθη είναι μέρους του παιγνιδιού και ότι δεν υπάρχει διαιτητής στον κόσμο, που παραμένει αλάνθαστος σ’ ένα παιγνίδι.
Αν κιόλας η Ομοσπονδία μεριμνήσει επιτέλους να λειτουργεί προστατευτικά έναντι των διαιτητών, κυρίως των κυπρίων τότε η εξέλιξη θα είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Και θα εδραιωθεί γερά, αν οι ηγέτες της Ομοσπονδίας, πάψουν να εκλαμβάνουν την διαιτησία, ως χώρο άσκησης εξουσίας τους, τσιλημπουρδίζοντας με τις ομάδες.
Είναι πλέον ξεκάθαρη ανάγκη οι ομάδες να σταματήσουν να λειτουργούν ως μόνιμη πηγή απειλής για τους διαιτητές, ξεκινώντας σιγά, σιγά να σέβονται την ουσία του αθλήματος, που είναι η ισότητα, η αξιοκρατία και το ανέλπιστο του αποτελέσματος.
Όταν επιτέλους αποφασίσουν ότι οι ομάδες πρέπει να μειωθούν, τότε οι βάσεις για να εκτιναχθεί το προϊόν, θα είναι ακόμη πιο στερεές.
Για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών, την βελτίωση της εικόνας της Εθνικής και το όποιο πλάνο για την ανάδειξη του κύπριου ποδοσφαιριστή, ας περιμένουμε.
Βήμα, βήμα… μέχρι να ξυπνήσουμε από το όνειρο
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κύπρου στις 18 Φεβρουαρίου, 2024
