Κωνσταντίνος Νικολάου
Ιδιαίτερο απόηχο άφησε τις τελευταίες ημέρες η διακοπή στο Νέα Σαλαμίνα - ΑΠΟΕΛ, με το ότι συνέβη στο εν λόγω ματς να αποτελεί βεβαίως την αφορμή για να ξεσπάσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων για τη βία στα γήπεδα. Άποψη μας πως θα μπορούσαν να παρθούν πολύ καλύτερα μέτρα απ' αυτά που ανακοινώθηκαν (βλέπε απαγόρευση μετακίνησης οπαδών κτλ.), ωστόσο για να μην ξεχνιόμαστε το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο... επεισόδια.
Ως γνωστόν λοιπόν, στο δημοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη υπάρχουν κι άλλα πολλά με τα οποία αξίζει κανείς να ασχοληθεί. Βλέπε τακτική προσέγγιση, βλέπε ποιότητα παικτών ή ακόμη και τη σημαντικότητα των συμβολαίων για τη βιωσιμότητα των ομάδων και πιο συγκεκριμένα... των κυπριακών!
Όπως αντιλαμβάνεστε, στην προκειμένη περίπτωση δεν έχουμε πρόθεση να βγούμε εκτός συνόρων, αφού όσο απλό κι αν ακούγεται… οι διαπραγματεύσεις των συλλόγων μας με ποδοσφαιριστές, μάνατζερ και άλλες ομάδες είναι τεράστιας σημασίας όσον αφορά τη γενικότερη διαχείριση που γίνεται.
Μπαίνοντας αμέσως στο ψητό, είναι γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που υπογράφουν σε ομάδες του νησιού μας προέρχονται από την ανεργία. Σαφώς και γίνονται αγορές και δανεισμοί, όμως σε αντίθεση με τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης οι περισσότερες προσθήκες αφορούν παίκτες που είναι χωρίς συμβόλαιο.
Όπως επίσης γνωρίζουμε πολύ καλά, ένας μεγάλος αριθμός αυτών των ποδοσφαιριστών αποδεικνύεται κατώτερος των προσδοκιών και αποχωρεί. Κάποιες φορές με συνοπτικές διαδικασίες (κοινή συναινέση λύση της συνεργασίας ή ολοκλήρωση συμβολαίου) και κάποιες άλλες… εξαιρετικά επώδυνα.
Εκεί που την πατάνε ως συνήθως οι ομάδες μας είναι όταν υπογράφουν πολυετές συμβόλαια (δυο συν χρόνια) σε ποδοσφαιριστές που είτε δεν τους έγινε σωστή αξιολόγηση από πριν, είτε οι οποίοι δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν για διάφορους λόγους (προπονητή, δυσκολίες προσαρμογής κτλ.).
Στην προσπάθεια τους να αποδεσμεύσουν έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος δεν βοήθησε, για να καλύψουν το κενό του με κάποιον θεωρητικά καλύτερο, λόγω διαφωνιών στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις… αναγκάζονται στο τέλος να δίνουν μεγάλες αποζημιώσεις.
Καταλήγουν ουσιαστικά να πληρώνουν ένα μεγάλο μέρος του μισθού (αν όχι όλο) κάποιου «κομμένου» συν το μισθό εκείνου που θα τον αντικαταστήσει. Κι αν ούτε αυτός μπορέσει να βοηθήσει το ντόμινο συνεχίζεται και η «τρύπα» μεγαλώνει.
Εννοείται πως για να έχει χρέος μια ομάδα δεν εξαρτάται μόνο απ’ τον πιο πάνω παράγοντα, αλλά για τα κυπριακά τουλάχιστον δεδομένα τα συμβόλαια που υπογράφονται είναι τρομερής σημασίας. Το να βρεις έναν παίκτη, να τον φέρεις και να σε βοηθήσει όπως εσύ υπολογίζεις μπορεί να ακούγεται απλό, ωστόσο εκ του αποτελέσματος μόνο έτσι δεν είναι και οι σύλλογοι μας το γνωρίζουν αυτό από πρώτο χέρι…
Αν έμαθαν απ’ τα λάθη τους δεν είμαστε σίγουροι, αλλά η μεταγραφική περίοδος Ιανουαρίου αποτελεί άλλη μια ευκαιρία ούτως ώστε να αποδείξουν πως αν μη τι άλλο βελτιώθηκαν σε αυτόν τον τομέα.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι το κεφάλαιο «συμβόλαια» για τις ομάδες μας… μοιάζει σαν δίκοπο μαχαίρι, αφού αναπόφευκτα χρειάζεται να μπουν στη διαδικασία «διόρθωσης» του ρόστερ κι ενώ κακά τα ψέματα είναι φοβερά δύσκολο να ξέρεις εκ των προτέρων ποια μεταγραφή θα αποδειχθεί πετυχημένη και ποια όχι.
*Φωτογραφίες από παίκτες που ήρθαν ως άνεργοι στις ομάδες τους και κάνουν τη διαφορά.
