Πέτρος Παπαγιώργης
Το παιχνίδι με τον Εθνικό στο Δασάκι έφερε νέες απώλειες βαθμών σε ακόμη ένα απογοητευτικό βράδυ της Ομόνοιας. Η απουσία αγωνιστικής συνέπειας, στοίχισε ακόμη μια φορά στο τριφύλλι.
Η Ομόνοια δεν έδειξε επ' ουδενί πως «έχει» τον Εθνικό. Σε ένα ματς που άπαντες χαρακτήριζαν εκ προοιμίου ως φαβορί τους πράσινους, σε καμία περίπτωση δεν ήταν (φαβορί). Αυτή είναι η γενικώς αποδεκτή παραδοχή. Η δε εικόνα που καταγράφηκε στον αγωνιστικό χώρο, δεν ήταν ακριβώς κολακευτική για την ομάδα. Όχι ότι το φαινόμενο αυτό είναι ασύνηθες φέτος.
Η δε εικόνα που καταγράφηκε στον αγωνιστικό χώρο δεν ήταν ακριβώς κολακευτική για την ομάδα
Δυο ήταν τα ματς που απέμεναν μέχρι τη λήξη της κανονικής περιόδου. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Και τα δυο -σε θεωρητικό επίπεδο- συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες να τα κερδίσει η Ομόνοια. Το ένα ήδη δεν το κέρδισε, ενώ μένει αυτό με τον Οθέλλο στο ΓΣΠ.
Η γενική παθητικότητα, η αδυναμία να κάνει κουμάντο και κατ’επέκταση να δώσει κατεύθυνση σε ένα ματς με κατώτερο αντίπαλο που τον κέρδιζε με 2-0 πριν συμπληρωθεί το πρώτο τέταρτο του αγώνα, που επί πλέον έπαιζε από το 65’ με 10 παίκτες, είναι άλλη μια απόδειξη ότι η φετινή Ομόνοια δεν βοηθά ούτε η ίδια τον εαυτό της. Πως εξηγείται αλλιώς η προχθεσινή αποτυχία μετά από δυο συνεχόμενες νίκες σε ντέρμπι που ανόρθωσαν τη ψυχολογία της ομάδας και έδωσαν μια νέα ευκαιρία αγωνιστικής και βαθμολογικής αναβάθμισης;
Ούτε αυτός βοηθά τον εαυτό του
Είναι και ο προπονητής. Ο Τσέτιλ Ρέιχνταλ δέχεται πολλά πυρά από τον κόσμο. Σαφώς και ο εκάστοτε προπονητής σε μια ομάδα αποτελεί τον εύκολο στόχο. Εννοείται ότι ο Νορβηγός δεν φέρει την ευθύνη για τη φετινή κατάσταση της ομάδας. Ευθύνη φέρει για τα 7 ματς που κάθεται στον πάγκο. Την κύρια ευθύνη σε επίπεδο αποτελεσμάτων, αλλά και εικόνας έχουν όσοι έφεραν το Γέσπερ Γιάνσον και όσοι εμπλέκονται στο σχεδιασμό.
Το θέμα όμως είναι ότι ο Νορβηγός συνεχίζει να κάνει ποδοσφαιρικές …αλλοκοτιές. Όπως την τοποθέτηση του Νικόλα Παναγιώτου στην αριστερή πλευρά της άμυνας του Αλεξάντερ Φράνσον στη δεξιά πλευρά της επίθεσης –η αλήθεια είναι ότι η χρησιμοποίηση του αυτή καθ’ αυτή προκαλεί απορία- και (αυτό είναι το top) η τοποθέτηση του αδρανοποιημένου για ένα περίπου χρόνο από επίσημο ματς Αμίνι Χαμάς στο δεξί φτερό.
Με τέτοιες κινήσεις ο κόουτς κάνει ακριβώς αυτό που κάνει και η ομάδα του. Δεν βοηθά τον εαυτό του έτσι ώστε να κάνει τον κόσμο να τον αντικρύσει με περισσότερη συγκατάβαση, κατανόηση και το σημαντικότερο, εμπιστοσύνη. Αυτό που περιμένει κανείς από τον προπονητή είναι η εγκαθίδρυση μιας αγωνιστικής συνέπειας, που θα βοηθήσει την ομάδα να αποκτήσει μια αγωνιστική σταθερά και να χτίσει πάνω σε αυτή. Στην πράξη τούτο για την ώρα δεν αποτυπώθηκε.
Τούτη την ώρα, η Ομόνοια περιμένει την κλήρωση του κυπέλλου με τον κόσμο να περιμένει να οδηγηθεί η ομάδα προς μια κατεύθυνση που θα είναι διαφορετική. Όσο για προοπτική; Ευρώπη μέσω προνομιούχας θέσης στο πρωτάθλημα, ή μέσω κατάκτησης του κυπέλλου.
