Πέτρος Παπαγιώργης
Νέα νίκη για την Ομόνοια παραμονή στα ψηλά και οι ελπίδες για την ανώτατη διάκριση είναι ολοζώντανες. Ναι, την ανώτατη διάκριση.
Γιατί η Ομόνοια και η κάθε μεγάλη ομάδα, πρέπει να έχει τον πήχη ψηλά. Όταν βέβαια υπάρχει το υπόβαθρο προς τούτο. Γιατί δεν μιλάμε ούτε για την Ομόνοια του Νίκου Νταμπίζα, ούτε του Πάμπου Χριστοδούλου, ούτε του Ανχελ Γκόμεζ. Μιλάμε για την Ομόνοια της σεζόν 2019-20. Μια έκδοση της, που θυμίζει ….Ομόνοια.
Και μια ομάδα που θυμίζει Ομόνοια και δεν τολμά να πει ότι πάει για πρωτάθλημα, αυτουποβιβάζεται και βάζει τους παίκτες της στο «τρυπάκι» της δυστυχίας της νοοτροπίας της μετριότητας. Αυτά τα γλυκανάλατα, «βλέπουμε κάθε ματς ξεχωριστά» και οι λοιπές κοινοτυπίες που σερβίρονται, είναι για τις ομάδες μέσου και περιορισμένου βεληνεκούς. Και για τους… χέστηδες.
Για όποιον με θεωρεί υπερβολικό ή γραφικό, τον παραπέμπω στην ιστορία της ομάδας, το μέταλλο της, που σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ σκουριασμένο και τον προκαλώ στη σύγκριση –ποδοσφαιρικά- με τις άλλες ομάδες που είναι στα ψηλά. Δεν βλέπω καμία... Μπαρτσελόνα, καμία Λίβερπουλ κανένα Άγιαξ του 70… Δε βλέπω δηλαδή κανένα αντίπαλο ακτύπητο. Αν υπάρχει κανείς που τον βλέπει να μου το πει για να μην νεφελοβατώ.
Η φετινή πορεία της Ομόνοιας εστιάζεται στην ποιότητα, στη σωστή δουλειά που έγινε το καλοκαίρι αλλά και στο τρέχον πρωτάθλημα και στην τσιμεντένια άμυνα. Η εξαιρετική άμυνα οφείλεται κυρίως στους δυο τερματοφύλακες- δένδρα που διαθέτει. Η Ομόνοια σε 12 ματς δέχτηκε 6 γκολ. Ο Φαμπιάνο Ριμπέιρο δέχθηκε δυο και ο Φρανσίς Ουζόχο τέσσερα, εκ των οποίων τα δυο με πέναλτι.
Στο ματς με τη Νέα Σαλαμίνα ο Αφρικανός κατέβασε τα ρολά όταν ο αντίπαλος απείλησε μετά το 2-0, απέκρουσε το πέναλτι στο ματς με την ΑΕΚ ( ο Νικολάου όμως …επέμενε), και στάθηκε εμπόδιο στον Απόλλωνα μετά το 1-0. Ο Βραζιλιάνος χθες …πέταξε δις στις προσπάθειες των Παπαφώτη και Μουχτάρη –η πρώτη απόκρουση ήταν η απόκρουση της σεζόν, μέχρι τώρα- ενώ το ίδιο έκανε και στο ματς με το ΑΠΟΕΛ στο σουτ του Ταμάρι. Α, να μη ξεχάσω και τη μπέιζμπολ πάσα στο ματς στο Δασάκι στον Τιάγκο που σέρβιρε το Ντάρμπισαιαρ που σκόραρε.
Στο ποδόσφαιρο ο τερματοφύλακας αξίζει...όσο οι υπόλοιποι δέκα μαζί! Αυτό λένε πολλοί.
Με εμμονή
Πάμε τώρα στο… πολυσυζητημένο. Τη μη πραγματοποίηση αλλαγών εκ μέρους του Χένρικ Μπεργκ. Το ίδιο έγινε και χθες με τον κόσμο να εκνευρίζεται όσο ποτέ προηγουμένως. Ο δουλευτής, μεθοδικός, μεταδοτικός και απαιτητικός Νορβηγός, είναι ταυτόχρονα ο …refuse to change.
Οι άνθρωποι αρνούνται να αλλάξουν γιατί είτε δεν θέλουν να αλλάξουν, δεν χρειάζεται να αλλάξουν, δεν ξέρουν πώς να αλλάξουν, είτε δεν βλέπουν τίποτα να αλλάξουν.
Αν ο συμπαθής και πολύ εργατικός Σκανδιναβός δεν βλέπει αυτό που έχει γίνει copy-paste, υπάρχει θέμα που πρέπει να συζητηθεί και να λυθεί. Δηλαδή το να χάνει η ομάδα την κατοχή της μπάλας σε χρονικά σημεία που… ποδοσφαιρικά πρέπει να την έχει με το μέρος της. Αυτό γίνεται κυρίως γιατί οι χαφ δεν κάνουν ικανοποιητικό πρέσινγκ και κατά συνέπεια δεν κρερδίζουν τη μπάλα από τους αντιπάλους. Ούτε οι… συνονόματοι –ο Ισπανός ειδικά είναι ωσεί παρών ανασταλτικά και αρνητικός γενικότερα με αυτές τις αδιανόητες πάσες προς τα όπισθεν - ούτε ο Μίκαελ Ορτέγα πρεσάρουν στα απαιτούμενα στάνταρτς.
Ο Νορβηγός με εμμονή επιμένει να τους κρατά στο παιχνίδι, με τους παίκτες πέρα από την έλλειψη ικανότητας στο πρεσάρισμα να είναι και σωματικά...νεκροί. Άρα το γεγονός ότι η ομάδα παίζει με μικρό ρόστερ και αυτό δεν αλλάξει, δεν θα αργήσει να καταστεί καταστροφικό.
Όπως επίσης είναι πιθανό να καταστεί καταστροφικό για τη φετινή προσπάθεια αν επαληθευτεί η φήμη που έντονα κυκλοφορά. Ότι δηλαδή η Ομόνοια δεν έχει σκοπό να πάρει χαφ!
