Πέτρος Παπαγιώργης
Η εικόνα της Ομόνοιας είναι θέμα συζήτησης του κόσμου της, και όχι μόνο. Πέρασαν τα πρώτα 24ωρα από την πρώτη γκέλα στο πρωτάθλημα και λογικά ηρεμεί το μυαλό. Αμ, δε…. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει γιατί ο ήχος του ξεκούρδιστου βιολιού είναι συνεχόμενος εδώ και καιρό. Μόνο οι συνάνθρωποι μας που έχουν πρόβλημα ακοής δεν τον ακούουν. Και όσοι φυσικά δεν θέλουν να τον ακούσουν.
Από την αρχή της σεζόν η κατάσταση είναι ανεπιθύμητη πλην κάποιων αγωνιστικών εκλάμψεων. Αν θέλετε τις λέμε και φωτεινά διαλειμματα Γενικώς κάτι πάει …χ, όπως είθισται να λένε. Εννοείται πως δεν θα σταματήσουν οι απόψεις, γενικώς για την κατάσταση και ειδικώς γύρω από το ρόστερ. Προφανώς όσο εκτιμά ο καθένας σε ποιο βαθμό απαιτούνται αλλαγές, προσθήκες κοινώς, αλλά και για κάποιους (και) αποχωρήσεις. Σε εκείνο που όλοι συμφωνούν είναι ότι χρειάζονται προσθήκες. Η καλύτερα …σχεδόν όλοι.
Ανκαι δε είναι θέμα παλιών η νέων ποδοσφαιριστών στην Ομόνοια της σεζόν 2023-24, συμβαίνει και το εξής. αρνητικό. Δεν φθάνει που οι νεοφερμένοι (Γουίλι Σεμέδο, Βέλικο Σίμιτς, Σενού Κουλιμπαλί, Μαρκίνιος Σιπριάνο) δεν ανταποκρίνονται, για την ώρα, στις απαιτήσεις ενός συνόλου που θέλει να είναι πρωταγωνιστικό, (η μήπως δεν θέλει;), ποδοσφαιριστές καταξιωμένοι και πανταχόθεν αναγνωρισμένοι για την αξία τους είναι από αγνώριστοι μέχρι μέτριοι. Ποδοσφαιριστές διαθέτοντες ικανότητες τέτοιες έτσι ώστε η πράσινη φανέλα να μην τους πέφτει βαριά με την Ομόνοια να περιμένει δικαίως πολύ περισσότερα. από αυτούς.
Υπάρχουν 4 ποδοσφαιριστές δεν έχουν προσφέρει συνολικά ούτε το εν δέκατο του τι αποδεδειγμένα μπορούν να προσφέρουν. Πέρυσι δε είχαν καλή χρονιά.
Ο Φουάντ Μπασιρού (4 συμμετοχές στη Ευρώπη (289’) 2 στο πρωτάθλημα (166) μηδέν γκολ, μηδέν ασίστ), προσπαθεί ακόμη να βρει τα πατήματα του, μένοντας στη μετριότητα. Προσέξτε, μέτριος. Ουχί κακός.
Ο Καρίμ Ανσαριφάρντ (4 συμμετοχές στην Ευρώπη (148΄) 2 στο πρωτάθλημα (114') μηδέν γκολ, μηδέν ασίστ), δεν έχει καμία σχέση με τον παίκτη που θαυμάσαμε πέρυσι. Δείχνει ράθυμος και δεν βγάζει ενέργεια στο παιχνίδι του. Και το χειρότερο δεν έχει καλά τελειώματα.
Ο Γιάννης Κούσουλος (3 συμμετοχές στη Ευρώπη (146’) 2 στο πρωτάθλημα (25΄) μηδέν γκολ μηδέν ασίστ) δεν θυμίζει σε τίποτα το …machine, που ευστόχως του κόλλησε κάποτε ο Χένινγκ Μπεργκ. Κάνει διακοπές η μηχανή ειδικά στον ανασταλτικό τομέα. Δε βλέπουμε για παράδειγμα τις επιθετικές άμυνες που ξέραμε. Ψυχάρα, επιδραστικός παίκτης, νικητής έχει δείξει με τον πιο απτό τρόπο (περί του τρόπου αντιμετώπισης του τραυματισμού του ο λόγος) ότι δεν τα βάζει ποτέ κάτω. Όλοι πιστεύουν ότι αυτό θα κάνει και τώρα.
Ο Λοΐζος Λοΐζου (4 συμμετοχές στην Ευρώπη(212)', 2 στην Κύπρο (37’) μια ασίστ στην Ευρώπη) είναι περίπου… άφαντος. Ούτε δημιουργικά προσφέρει, ούτε εκτελεστικά. Δυσκολεύεται να ολοκληρώσει έστω και μια ενέργεια με θετικό για την ομάδα του τρόπο. Δεν έχει σχέση με την ταλεντάρα που έλαμψε και προκάλεσε το ενδιαφέρον ξένων ομάδων. Οφείλει να ανανήψει όσο γρηγορότερα γίνεται. Και για το δικό του μέλλον και βέβαια για το καλό της ομάδας.
Δεν θα γίνει αναφορά σε άλλους ποδοσφαιριστές για την απόδοση και προσφορά τους. Θεωρώ – εννοείται ότι υπάρχουν και διαφορετικές εκτιμήσεις- ότι αυτοί ο τέσσερις είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ως «πακέτο» ο καθένας.
Το τελευταίο, αλλά άκρως σημαντικό που αναφέρεται είναι το εξής …ηλίου φαεινότερο. Εκτός από τον Ρομάν Μπεζούς, τον Ανδρόνικο Κακουλλή και το Φαμπιάνο, κανείς άλλος δεν έχει κάνει ακόμη δυο ματς καλά!
