Χρήστος Ζαβός
Δεν χρειάζεται καμία ανάλυση, για να περιγράψεις πως μια ομάδα χωρίς προβλήματα, μπορεί να ηττηθεί από έναν αντίπαλο που αντιμετωπίζει του κόσμου τις κακουχίες.
Ούτε και θα γράψουμε, ότι έχασαν από έναν αντίπαλο σαφώς κατώτερο ποιοτικά.
Ούτε και ότι απώλεσαν, το μομέντουμ που έδειχναν να δημιουργούν με το διπλό πάνω στον Μπεργκ.
Ούτε και είναι αναγκαίο, να εστιάσουμε στην αδυναμία του Αναστασίου, να κερδίσει ματς, εις τα οποία χρειάζεται η ομάδα να επιβληθεί στο χώρο και στον ρυθμό.
Δεν ξέρω και πόσο σημαντικό είναι να εστιάσεις στο γεγονός, ότι ενώ ο αντίπαλος κατέθεσε ψυχή και καρδιά στο γήπεδο, ως γηπεδούχοι και ενώπιον χιλιάδων οπαδών τους, έμοιαζαν με άψυχα κέρινα ομοιώματα.
Δεν θ’ αναφερθούμε ούτε και σ’ αυτήν την αποκρουστική πια προσέγγιση στις μεταγραφές, που στηρίζεται σε κλισέ φράσεις του τύπου «Άμα φύγει κανένας παίκτης, θα δούμε», «ψάχνουμε καλύτερους απ’ αυτούς που έχουμε», «η ομάδα είναι γεμάτη και άμα χρειαστεί ενίσχυση θα το δούμε»… ξέρεις κάτι ξανά ζεσταμένα φαγητά, που σε κάνουν να βάλεις το δάκτυλο στο στόμα, μήπως και καταφέρεις να ξεράσεις από την δυσανασχέτηση που σου προκαλούν.
Απ’ όλα περισσότερο, αυτό που μοιάζει πιο σημαντικό και από τις μεταγραφές και από την ήττα και από την αστάθεια και από την αδυναμία της ομάδας να επιβληθεί και από το πόσο ευάλωτη έδρα διαθέτει και από την κόντρα Παπασταύρου- Κούμα… είναι ότι η Ομόνοια ταλαιπωρείται από μια αβεβαιότητα.
Αβεβαιότητα που πηγάζει μέσα από τους χειρισμούς της διοίκησης και σχετίζεται με το αν θα πάρει ή όχι προπονητή.
Πάει τώρα ενάμιση μήνας, που ξήλωσαν ένα πρότζεκτ που οι ίδιοι εκπόνησαν το καλοκαίρι με το Λιθουανό προπονητή και άφησαν να εκκρεμεί ένα μέγα θέμα, προσπαθώντας να το υποβιβάσουν. Ωσάν και πρόκειται να προσλάβουν κάποιοι για να κοιμάται στα κρεβάτια και να ελέγχει αν είναι άνετα.
Δεν υπάρχει ομάδα στο παγκόσμιο, που πρωταγωνιστεί, θέλει και διεκδικεί τίτλους και αφήνει ως αφηρημένη έννοια, την πρόσληψη ή όχι νέου προπονητή ή την παραμονή του υπηρεσιακού.
Ο οποίος υπηρεσιακός δεν ξέρει και κανείς αν είναι υπηρεσιακός. Ή μπορεί να το ξέρουν μεταξύ τους και όχι όλοι οι υπόλοιποι.
Κατάλαβες; Ούτε και εμείς!!
Να το πούμε τελικώς αφηρημάδα, μην γράψουμε ότι πρόκειται περί ασχετοσύνης που διατηρεί την αβεβαιότητα εντός του κλαμπ και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει την αδυναμία να στελεχώσουν επιτέλους το ποδοσφαιρικό τμήμα με κάποια προσωπικότητα, η παρουσία του οποίου στην ομάδα θα σκιάζει κάθε τι ποδοσφαιρικό… ακόμη και τον Παπασταύρου.
Θες προπονητή να τον πεις; Θες να τον πεις τεχνικό διευθυντή;
Κάποιος, στις πλάτες του οποίου θα στηριχθεί ένα πρότζεκτ, αντάξιο μιας σύγχρονης ποδοσφαιρικής επιχείρησης!!!
Χωρίς αφηρημένες έννοιες, τη συνήθη αναβλητικότητα και χωρίς την συνήθη μυστικοπάθεια!!!
