Ομόνοια: Η μεταμόρφωση του Γάτου…και του συνόλου

Ποιος να στο έλεγε και πώς να τον πίστευες, ότι θα πας να δεις ματς της Ομόνοιας του Σωφρόνη Αυγουστή και τα μπακ δεν θα πέρναγαν το κέντρο ή τα εξτρέμ θα λειτουργούσαν ωσάν και είναι στρατιώτες που έχουν καθήκον τους να κοιτάνε την πίσω μεριά και όχι πώς να επιτεθούν.

Λίγο κιόλας να συνειδητοποιήσεις ότι στον πάγκο είναι ο Σωφρόνης Αυγουστή, ο κύπριος προπονητής που έπαιξε όσο κανείς άλλος συμπατριώτης του επιθετικό ποδόσφαιρο και άμα είσαι συγγενής του θ’ ανησυχήσεις;

Τι έκαναν στο παιδί; Που έμπλεξε και με ποιους κάνει παρέα; Ποιοι είναι αυτοί που προσπαθούν να μεταμορφώσουν το Σωφρόνη σε Ανδρονίκου; Μήπως είναι η ηλικία; Μήπως έχει θέματα στο σπίτι; Πίνει ή καπνίζει; Μήπως παρέμβηκαν στον εγκέφαλο του οι επιστήμονες του Ηλίας Πούλλος;

Λαμβάνοντας όλα τα πιο πάνω ως χιούμορ και με σεβασμό στον προπονητή Ανδρονίκου, γίνεται προσπάθεια εκ μέρους μας να καταλάβουμε ή και να περιγράψουμε την αλλαγή της προπονητικής οντότητας του Σωφρόνη, σε βαθμό που δεν αναγνωρίζεται πια.

Το είχαμε επισημάνει στον αγώνα με την Πάφο ( δες εδώ) , πάμε να το εμπεδώσουμε μετά το ματς με την ΑΕΚ και απομένει να δούμε πως θα διαμορφωθεί ή και να τελειοποιηθεί τούτη η συμμετοχική άμυνα που λάνσαρε ένας φύσει επιθετικός κόουτς σε μια φύσει επιθετική ομάδα όπως είναι η Ομόνοια ανά την ιστορία της.

Και όμως όλα αυτά, δεν έχουν αρνητικό πρόσημο. Αντιθέτως, κατά την άποψη μου η μεταμόρφωση του Γάτου, έτσι όπως συντελείται στο Ηλίας Πούλλος και το στρατηγείο της Ομόνοιας, είναι άκρως εποικοδομητική και ωφέλιμη ως σκέψη και προς το παρόν και στην πράξη. Δεν λογίζεται στραβή μήτε το διπλό στην Πάφο ούτε και η ισοπαλία με την ΑΕΚ.

Το ποδόσφαιρο δεν είναι πια να επιτίθεσαι αέρα πατέρα, ούτε και να βάζεις γκολ με τη σέσουλα. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο κυρίως προσαρμόζεσαι και ακολούθως διαφυλάσσεις τα νώτα σου.

Και στην περίπτωση της Ομόνοιας νομίζω ισχύουν και τα δύο.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αυτοπεποίθηση του συνόλου δεν εξασφαλίζεται με τα γκολ που πετυχαίνει αλλά με τα γκολ που δεν δέχεται, νοουμένου κιόλας στην άμυνα δεν υπάρχει και κανένας Αντράντε, υιοθετεί αυτό που εμείς κατονομάσαμε συμμετοχική άμυνα και της οποίας λίγο πολύ ηγούνται οι Μπασιρού και Κούσουλος.

Αμφότεροι πέραν του ότι είναι αφοσιωμένοι να εξολοθρεύουν τ’ ατού του αντιπάλου (δες Βαλακάρι ή Ντίμερς και Λέδες), αποτελούν το συνδετικό κρίκο των γραμμών που αμύνεται είτε από τα πλάγια τους, είτε μπροστά τους με Μπέζους και Κακουλλή, κυρίως όμως πίσω τους με τους Κουλιμπαλί και Νικόλα.

Ταυτόχρονα οι εξτρέμ έχουν σαφείς εντολές να μην ξεχνάνε τους πίσω τους, μ’ αποτέλεσμα ο Σίμιτς ή ο Λοίζου ή ο Αλιούμ να είναι κολλητοί με τον Μάθιους και ο Σεμέδο αποκούμπι των Λέζιακς ή Σιπριάνο.

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι παίκτες επηρεάζονται προς το παρόν, αφού μεταμορφώνονται στο βωμό της συμμετοχής άμυνας. Ποιος να στο έλεγε ότι ο Λοίζου θα τρέχει πίσω ή και ο Σίμιτς, ή οι Λέζιακς και Σιπριάνο θ΄ αφήσουν τα κατεβάσματα τους, κολλώντας δίπλα από το Νικόλα.

Είναι επίσης αλήθεια ότι οι επιθετικές εμπνεύσεις του συνόλου είναι περιορισμένες και πηγάζουν μέσα από την μεγαλειότητα του Μπέζους, την αφοσίωση του Σεμέδο και την βελτίωση του Κακουλλή.

Εκτιμώ ότι αν η ομάδα διαφυλάξει την ηρεμία της με θετικά αποτελέσματα θ’ αρχίσει σιγά, σιγά να προσθέτει και άλλες μεθόδους για να σκοράρει. Ένας τρόπος είναι στημένες φάσεις. Είδαμε όντως καμπίνες, μα τα γκολ ακόμη δεν έχουν έρθει.

Όπως και να έχει, πρέπει άπαντες να χωνέψουν ότι πρόκειται για φαντασίωση, το σενάριο ότι ο Γάτος θα μπει στα ντέρμπι κατασπαράζοντας, τις υπόλοιπες εφτά ομάδες που κυνηγούν την εξάδα ή τον τίτλο.

Το παραμύθι ότι κατεβαίνουν οι πλάγιοι μπακ ασταμάτητα, ότι η τριάδα πίσω από τον επιθετικό αλλάζει συνεχώς θέσεις, ότι η ομάδα βάζει εφτά και οκτώ παίκτες στην αντίπαλη περιοχή, πνίγοντας τον αντίπαλο… με συγχωρείτε δεν υπάρχει παρά μόνο στην φαντασία του καθενός.

Στην πραγματικότητα προσαρμογή χρειάζεται στις δυνατότητες που διαθέτεις αλλά και των αντιπάλων. Εκεί είναι το κλειδί…και μέσω της μεταμόρφωσης του Γάτου και της της ομάδας, ευελπιστούν ότι η Ομόνοια θα το βρει.