Χρήστος Ζαβός
Ο Γιάννης αλά Κάρλος Αντζελότι επί Μίλαν στις αρχές του αιώνα, λάνσαρε το «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» στο αρχικό πλάνο, μα μόλις οι Ομονοιάτες είδαν την ενδεκάδα, κάποιοι αντί για το γήπεδο γύρισαν το τιμόνι και επέστρεψαν σπίτι τους , κάποιοι τσέκαραν την σύνδεση μήπως είχε πρόβλημα το ίντερνετ και κάποιοι αναρωτιόντουσαν ποια κύτταρα του εγκεφάλου δυσλειτουργούν, μπερδεύοντας τον Αναστασίου με τον Νταμπράουσκας και το Νταμπράουσκας με τον Αναστασίου.
Εκ των υστέρων όμως αποδείχθηκε, ότι άλλο αποτέλεσμα έχεις, όταν επιλέγεις Κούσουλο, Μάριτς και Χάμπο για να παίξεις άμυνα και άλλο όταν επιλέγεις Κούσουλο, Μάριτς και Χάμπο για να παίξεις επίθεση.
Στο πρώτο, η ομάδα κλείνεται πίσω και κτυπά στα κενά του αντιπάλου, στο δεύτερο η ομάδα προσπαθεί ανεπιτυχώς να δημιουργήσει και ο αντίπαλος κτυπά στα κενά της. Τόσο απλό!!
Εμπνεύστηκε που λες ο κόουτς Γιάννη, από το πνεύμα των ημερών και «στόλισε» την ενδεκάδα, με τέσσερις πίσω (Ντιουγκού, Κουλιμπαλί, Ελάντερ, Χαμάς), τρεις στην ευθεία (Μάριτς, Κούσουλο, Χάμπο) , δύο μπροστά τους (Σίμιτς, Λοΐζου), τοποθετώντας στην κορυφή το αστέρι (Κακουλλής).
Ο οποίος Κακουλλής στην φάση του γκολ, από τα δεξιά συγκλίνοντας, παίρνει παραμάζωμα τον διεθνή Ούγγρο δεξί τους μπακ που πήραν από την αγγλική Γουλβς το καλοκαίρι, γέρνει το κορμί του αλά Τιερί Ανρί (μην γελάτε, είναι κλασσική κίνηση του Γάλλου) και σκάβει την μπάλα, ρίχνοντας την εκεί που πρέπει να την ρίχνει ένας επιθετικός!!
Δικαιώνει ο αθεόφοβος τον Αναστασίου, που τον έχρισε αστέρι του στο «δέντρο», όπως δικαιώθηκε γενικώς ο Ελλαδίτης επιλέγοντας να παίξει κλειστά, δίνοντας χώρο στους Βιεννέζους και ανοίγοντας την επίθεση του όσο περνούσε ο χρόνος.
Δεν είναι και καμία ομάδα της πλάκας η Ραπίντ. Πριν κατέβουν Λευκωσία έγραψαν τρεις νίκες (Μπασακσεχίρ και Πετροκούμπ εκτός, Νόα εντός) και μια ισοπαλία στην Αυστρία με Σάμροκ. Και με παικταράδες σε πολύ καλή ηλικία, που άμα ποτέ έπαιζαν Κύπρο, θα έκαναν παπάδες.
Όμως ο κόουτς Γιάννης γενικώς ήταν σε πολύ καλή μέρα και δικαιώνεται, σ’ όλες σχεδόν τις αποφάσεις του.
Από τον Ουζόχο που ανάγκασε άπαντες να διερωτηθούν γιατί δεν έπαιξε περισσότερο από τον Ιούλιο μέχρι σήμερα, έως και την τριάδα των χαφ, που λειτουργούσε ως οχυρό της άμυνας.
Ορθώς σκέφτηκε να παίξει και με τον Ελάντερ, αφήνοντας εκτός το Νικόλα και συνάμα να μπάζοντας τον Σουηδό σε ρυθμό αγώνων, νοουμένου ότι απουσιάζει ο Κουλιμπαλί στο ματς πρωταθλήματος, λόγω καρτών.
Πολλοί είναι αυτοί που ενθουσιάστηκαν με την απόδοση του Σουηδού, ο οποίος όντως ήταν βελτιωμένος σε σχέση με προηγούμενα ματς, μα το γκολ της Ραπίντ, όπως και τα περισσότερα φέτος, πάλι προκύπτει μέσα από το κέντρο της άμυνας.
Όσον αφορά τις αλλαγές του, ο Ελλαδίτης, βιώνει την απόλυτη δικαίωση βάζοντας τον Σεμέδο που σκοράρει λίγα λεπτά μετά την είσοδο του, ενώ ρίχνει και το Νεοφύτου σιγά, σιγά μες στα πράγματα μήπως και καταφέρει να εδραιώσει ένα νέο πρότζεκτ, με τον πιτσιρικά ως στράικερ.
Σε σχέση με την κούρσα του Αλιούμ… είναι το μελομακάρονο και ο κουραμπιές μαζί. Γλύκα!!
Για τον Στεπίνκσι και ότι δεν έπαιξε ούτε λεπτό, υπό τον Γιάννη, μη ρωτάτε, μάλλον έχει να κάνει με μαθήματα ιστορίας (Πολωνικής).
Γενικώς, η νέα Ομόνοια έτσι όπως διαμορφώνεται με το νέο προπονητή, είναι μια ομάδα διαφορετική απ’ ότι με τον προκάτοχο της, που στον πυρήνα της σκέψης της, έχει την διαφύλαξη των μετόπισθεν. Στην παρούσα φάση, δείχνει και πιο αποτελεσματική νοουμένου ότι πήρε ένα διπλό με Πάφο, μια ισοπαλία στο αιώνιο και κέρδισε επιτέλους στο Κόνφερενς!!
Η διαδικασία «διακόσμησης» της ομάδας μοιάζει σούπερ ενδιαφέρουσα, καθώς ο Αναστασίου πειραματίζεται με όλα τα στολίδια που υπάρχουν στο ντουλάπι. Από τον Ελάντερ και τον Μπεζούς με το καλό, μέχρι τον Νεοφύτου και το μόνιμα ενδεκαδάτο πια Λοΐζου.
Το δέντρο στολίστηκε και η «πράσινη πολιτεία» χαίρεται, τραγουδώντας για το «έλατο του Γιάννη» . Άμα κιόλας στις 19 του Δεκέμβρη, κάτω από το δέντρο, βρεθεί και το δώρο της πρόκρισης από τη Βοσνία, εκεί να δεις τραγούδια και γλέντια…
