Χρήστος Ζαβός
Χθες σε τούτο το κείμενο (δες εδώ) αναφερόμασταν στην αναξιοπιστία που δείχνει το σωματείο ως προς την ενημέρωση και την επαφή γενικότερα που έχει με τον κόσμο της Ομόνοιας.
Σε καμία περίπτωση δεν αναφερθήκαμε, ούτε και αναλύσαμε το δίκαιο ή άδικο των επιχειρημάτων- αιτημάτων που καταθέτουν κατά τη διάρκεια των πολύμηνων διαπραγματεύσεων με τον Παπασταύρου καθότι ουδείς γνωρίζει το τελικό κείμενο... πως θα μπορούσε ν’ αξιολογήσει ποιος και γιατί κέρδισε ή έχασε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;
Με λίγα λόγια οι του σωματείου καθίστανται σωστά αντικείμενο κριτικής γιατί εκπροσωπούν τον κόσμο και λογοδοτούν σ' αυτόν.
Σ’ αντίθεση με τον Παπασταύρου που δεν λογοδοτεί σε κανένα παρά μόνο στους λογιστές και το οικονομικό επιτελείο που εργοδοτεί.
Επειδή όμως μιλάμε για την Ομόνοια και όχι για εταιρεία που τοποθετεί φίλτρα νερού ή ασχολείται με την πώληση μεταχειρισμένων ανταλλακτικών αυτοκινήτου, ο Παπασταύρου ως ο ηγέτης της ποδοσφαιρικής Ομόνοιας δεν μπορεί και δεν πρέπει να τεθεί εκτός της κριτικής του κόσμου και των μίντια.
Επί τούτου, επιτρέψτε μου εκ του μακρόθεν, χωρίς δηλαδή να ει΄μαστε στον πυρήνα των εξελίξεων, να επισημάνω δύο βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη στάση του στις διαπραγματεύσεις.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον κυνισμό που χειρίζεται τα θέματα της Ομόνοιας. Λες και περιφρονεί τις ανησυχίες που έχουν οι φίλαθλοι γι’ αυτό που αγαπούν και λατρεύουν, αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση ωσάν και πρόκειται για την αγορά μιας όποιας επιχείρησης. Αγνοεί τη συναισθηματική παράμετρο που συνοδεύει την Ομόνοια και διαιωνίζει την όλη ανησυχία και ανασφάλεια που επικρατεί, προσδοκώντας το καλύτερο.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την αβεβαιότητα που πηγάζει μέσα από τη συνολική του στάση. Το παίζω- ξιπαίζω, η διακοπή των διαπραγματεύσεων εκ μέρους του, η αποστασιοποίηση του καμιά φορά από τις εξελίξεις σου δημιουργούν το ερώτημα κατά πόσο όντως επιθυμεί να συνεχίσει ή όχι να βρίσκεται στο πηδάλιο της ποδοσφαιρικής Ομόνοιας.
Έχει άμεση ευθύνη για την παρατεταμένη διάρκεια των διαπραγματεύσεων και εκατό τοις εκατό επωμίζεται το μερίδιο που του αναλογεί για την μη ολοκλήρωση της συμφωνίας.
Οι τακτικισμοί που ακολουθεί, παραπέμπουν όντως σε σκληρό διαπραγματευτή που κοιτάει να ωφεληθεί τα μέγιστα από μια συμφωνία, αλλά να μου επιτρέψεις Mr. Παπασταύρου, και ας μου καταλογίσεις λαϊκισμό, τούτη η συμφωνία έχει άμεση επίδραση στις ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων του νησιού, που αγαπούν την Ομόνοια σαν θεότητα ή σαν οικογένεια τους.
Πως είναι δυνατό να διαπραγματεύεται με τους ίδιους ανθρώπους που διαπραγματευόταν το 2018 και να μην μπορεί να βρεθεί μια χρυσή τομή μετά από μήνες και μήνες συζητήσεων; Πως γίνεται να καταλήγουν σ' ένα κείμενο με τους βασικούς πυλώνες της συμφωνίας και λίγες ώρες πριν την ολοκλήρωση της, να υπαναχωρεί σε βασικά ζητήματα που αφορούν όντως την προφύλαξη των ιδεών της Ομόνοιας;
Θέλει τελικώς να μείνει στην Ομόνοια ή όχι; Το ερώτημα τίθεται και θ’ απαντηθεί σύντομα, όχι απαραίτητα με λόγια αλλά με τις πράξεις και τις ενέργειες του.
