Χρήστος Ζαβός
Πως άραγε να χαρακτηρίσεις αυτό που έπαθε η Ομόνοια στα δύο τελευταία ματς; Κακοτυχία; Μαλακία; Απροσεξία; Απειθαρχία; Να μου πεις, έχει σημασία;
Σημασία έχει ότι άπαντες ήταν μανικωμένοι για να στήσουν πάρτυ και στο τέλος κατέληξαν να τεστάρουν την καρδιά τους σε αγχώδεις καταστάσεις. Ή να χρειάζονται ψυχίατρο για ηρεμιστικά. Ή στην περίπτωση του Παπουλή… μια ο Γιούστε, μια ο Σεχού, μοιάζει να είναι ο τύπος που τρέχει στις τράπεζες και τους δικηγόρους γιατί οι μαλάκες που τον έβαλαν να εγγυηθεί δεν έχουν πληρώσει ούτε και μια δόση.
Δεν ξέρω κιόλας αν πρέπει να συζητήσουμε το ορθό της απόφασης του Λένον να βγάλει το Φώτη που τέτοια ματς τα έχει όπως ο παπαγάλος το κανναβούρι.
Μια σχολή σκέψης λέει ότι η παρουσία του Μάταβζ, αναγκάζει τους αντίπαλους στόπερ να μείνουν μακριά από την άμυνα σου, κάποια άλλο επιχείρημα ισχυρίζεται ότι τον Μάταβζ μπορεί να τον αντικαταστήσεις κατά τη διάρκεια του ματς γιατί έχεις παρόμοιους παίκτες στον πάγκο, τύπου Τσέποβιτς ή Κακουλλή… Παπουλή δεν έχεις.
Όπως και να έχει, δεν είναι μόνο του Φώτη που του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, είναι και της μισής Κύπρου που περίμενε να στήσει πάρτυ, να δει την ομάδα του Λένον να επιτίθεται, να επιβάλει την κυριαρχία της στον αντίπαλο, τον Παπουλή να επιτίθεται κατά μέτωπο, τον Λοίζου να διεισδύει από δεξιά, το Λοβέρα να κλείνει προς τον άξονα, τον Μάταβζ να στριφογυρίζει στην περιοχή, τους Σεχού και Κίκο να έρχονται από πίσω, τους Μιξ και Μπασιρού να κλείνουν τον αντίπαλο στην περιοχή του… και τσακ ξανά έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και το έργο άλλαξε εντελώς.Και άντε να βγάλεις άκρη, χωρίς Λέζιακς, χωρίς Σεχού, χωρίς τον Φώτη και στην κερκίδα να είναι οι Κούσουλος και Γκόμεθ.
Η κωμωδία έγινε δράμα, η φαντασία, δράση και το μιούζικαλ, θρίλερ. Άντε τώρα να σκέφτεσαι ότι στην έκανε ο Κίκης, ότι γέμισες το ΓΣΠ και στο πήρε το χωριό, ότι Ευρώπη γιοκ, ότι ο Παπασταύρου θα κλείσει τις κάνουλες, ότι έχασες την ευκαιρία να κάνεις πλάκες στους Αποελίστες και πάει λέγοντας.
Και όταν φοβάσαι και τρως τα νύχια σου, κατουριέσαι συνεχώς και σε ζώνουν τα φίδια, που απευθύνεσαι άμα είσαι Ομονοιάτης;
Στον Φαμπιάνο. Που λειτουργεί μέσα σου όπως οι εικόνες για τον χριστιανό ή όπως για τα μωρά, η μαμά. Ο αθεόφοβος έβαλε στα γόνατα του δεκάδες χιλιάδες πράσινα ανθρωπάκια και τα καθησύχασε. Του ξέφυγε κιόλας από την αγκαλιά, ο μικρός Χάμπος πήγε και κτύπησε το πέναλτι και εκτόξευσε τον κόσμο στους εφτά ουρανούς και το ταμείο με κάτι εκατομμύρια επιπλέον.
Μην μου πεις. Αυτό που κάνει ο Χάμπος, το έχουμε δει όνειρο όλοι όσοι αγαπάμε την μπάλα. Να είσαι μικρό παιδί, να παίζεις με την ομάδα που μεγάλωσες, να σε περιμένει ένα ολόκληρο γήπεδο και να κτυπάς πέναλτι δίνοντας της τίτλο… πέφτεις από το κρεβάτι και μέχρι να καταλάβεις, τι και πως, αναφωνείς ανακουφιστικά ή από δυσαρέσκεια «ουφ!!».
«Ουφ» ο Λένον, «ουφ» ο Παπασταύρου, «ουφ» και ο λογιστής της εταιρείας, πριν από το «Ομόνοια Λαός Κύπελλο» , η ψυχή και η καρδιά του Ομονοιάτη ξέρει που ταξίδεψε για 120 λεπτά!!!
Υ.Γ Μιλάμε όλοι για καρδιές, μα η δικιά σου δεν επέτρεψε καν να δεις την Ομόνοια σου να σηκώνει το 15ο. Το Κάστρο της Λεμεσού φτώχυνε…και ο οπαδικός ρομαντισμός επίσης. Αιώνια σου η μνήμη αγαπητέ Σάρκη.
