Χρήστος Ζαβός
Φαντάσου ότι οι Παφίτες φύλαγαν βαθιά μέσα στο θησαυροφυλάκιο τους, ένα πολύτιμο πετράδι που το λεν «αήττητο».
Όποιος επιχείρησε να τους το πάρει, έφαγε τα μούτρα του.
Ξαπολούν κάτι εκπαιδευμένους και καλοπληρωμένους κομάντο, από την άμυνα μέχρι την επίθεση και δεν σου δίνουν καμία ελπίδα ότι μπορείς να τους πάρεις αυτό που οι ίδιοι κατέκτησαν από τα τέλη του Αυγούστου.
Τούτο ακριβώς έκαναν και στην Ομόνοια. Τους άρπαξαν από το λαιμό και όσο πέρναγε ο χρόνος, δεν τους άφηναν να πάρουν ανάσα.
Και να σκεφτείς, διαβάσαμε την ενδεκάδα και σκεφτήκαμε ότι με τους Εβάντρο και Σίμιτς στα χαφ, τον Λοΐζου, εξτρέμ και τον Γιόβετιτς κορυφή, η ομάδα αν μη τι άλλο έχει επιθετικό προσανατολισμό.
Όσο όμως πέρναγε ο χρόνος, λειτουργούσε επιβαρυντικά για το μάτι. Όσο πηγαίναμε προς το τέλος του ματς, υιοθετούσε ολοένα και πιο παθητικό ρόλο.
Και να πεις εφάρμοσε κανένα αμυντικό μηχανισμό της προκοπής;
Όλα τα μέτωπα της άμυνας, δεινοπάθησαν.
Ο Κίτσος βασανίστηκε με τον Κορέια και τον Μπρούνο, οι κεντρικοί χαφ έμπλεξαν με την ανακατωσούρα που προκαλούσαν οι Τάνκοβιτς και Πέπε,, ενώ ο Ντιουγκού βασανίστηκε από τους Ζάζα και Ζάιρο.
Δημιουργικά; Τίποτα!! Λίγα πράγματα ο Σεμέδο στο Α' ημίχρονο, χωρίς συνεργασίες, με μπαλιές από πίσω.. μα με τους Λουκάσεν και Γκολτάρ, που να βρεις βάθος να τους κτυπήσεις;
Ναι είναι καλά ο Φαμπιάνο, το έσωσε και μια και δύο… πώς να τους πάρεις το «αήττητο» μέσα κιόλας στο κάστρο τους;
Με ληστεία!! Και με τη μέθοδο του ριφιφί.
Αφού δεν το σκότωναν οι Παφίτες το ματς, είδε τους χώρους πίσω ο Αναστασίου και σκέφτηκε να βάλει ότι πιο γρήγορο διαθέτει στον πάγκο. Έριξε μέσα Κακουλλή και Αλιούμ και τους είπε τρυπήστε.
Και τρύπησαν. Εκεί που δεν πίστευε κανείς ότι μπορεί ομάδα να παραβιάσει τον χώρο τους, οι παίκτες του Αναστασίου σε μια από τις αντεπιθέσεις εκτέλεσαν με ακρίβεια το εγχείρημα τους, σπάζοντας σε κομμάτια το πολύτιμο «αήττητο» που είχαν οι Παφίτες στο θησαυροφυλάκιο τους.
Και πλέον καπαρτίζουν και χαίρονται. Δικαίως. Αναθάρρησαν, τόνωσαν το ηθικό τους και αναπτέρωσαν την ελπίδα τους για κάτι καλύτερο.
Με νέο τιμονιέρη, με νέα φιλοσοφία. Μαζευόμαστε πίσω, κλείνουμε, διαβάζουμε το παιγνίδι και ανάλογα πράττουμε. Με Αναστασίου έχει 1-0 ή 0-1. Με «δάσκαλο» 5-4 και 1-3.
Ληστεία; Ληστεία. Ριφιφί; Ριφιφί. Κακά τα ψέματα, με Γιάννη το στυλ γίνεται πιο «πειρατικό».
