Πάφος: Κιχ!!!

Είναι από τις σπάνιες στιγμές όπου τα πάντα συγχρονίζονται. Επικρατεί η απόλυτα ησυχία, δεν ακούς ούτε κιχ!!

Τόσο οι θεατές όσο και οι τηλεθεατές, χρειάστηκαν λίγα δευτερόλεπτα βουβαμάρας για να καταλάβουν που κατέληξε το σουτ του Τάνκοβιτς.

Ξεκίνησε ήδη ένας μύθος που βγήκε μέσα από τον ημιτελικό στο Άλφα Μέγα, που φέρει ακόμη και τους φιλοξενούμενους οπαδούς να μην αναφωνούν γκολ, έως ότου καταλάβουν ότι όντως η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα.

Προφανώς πέραν της ποδοσφαιρικής υψηλής τέχνης που προέκυψε από το δεξί πόδι του Τάνκοβιτς, σημαντικό ρόλο παίζει και το χρονικό σημείο που πραγματοποιείται η φάση.

Πες το buzzer beater, πες το μπαμ και κάτω, πες το fuck it όπως το είπε ο Τάνκοβιτς... μια φάση, μια ενστικτώδης απόφαση, μια αυθόρμητη αντίδραση ενός μεγάλου παίκτη, καθόρισε την εξέλιξη της ιστορίας και την πρόκριση της Πάφου στον τελικό του κυπέλλου.

Τι και αν η ομάδα ήταν κακή, τι και αν ο προπονητής και πάλι δεν βοήθησε με την τακτική του, τι και αν όλα τ’ αστέρια της βρέθηκαν σε κακή μέρα, το ποδοσφαιρικό αριστούργημα του Τάνκοβιτς είναι αυτό που διέγραψε κάθε αρνητικό, κάθε φόβο ότι η ομάδα θα χάσει την ευκαιρία να προκριθεί στον τελικό, αν το ματς είχε οδηγηθεί στην παράταση ή στα πέναλτι.

Αγχωμένοι, κάτι που παραδέχθηκε και ο Τάνκοβιτς στις δηλώσεις του, χωρίς ποτέ να βγάλουν τις αρετές που έχουν σαν παίκτες, οι περισσότεροι δεν βοήθησαν παρά ελάχιστα.

Ο Τάνκοβιτς ήταν εξαφανισμένος, ο Ζάιρο νικήθηκε από τους αμυντικούς του Απόλλωνα, ο Βαλακάρι σαν αριστερό εξτρέμ δεν μπορούσε να δώσει βοήθειες, ούτε και να παίξει στον χώρο, ο Ντράγκομιρ ποτέ δεν έπαιξε κάθετα… ο καλύτερος μακράν παίκτης της ομάδας στον ημιτελικό πέραν των τεσσάρων της αμυντικής γραμμής που πάλευαν, ήταν ο Ναμέ.

Ο Σενεγαλέζος ήταν συγκλονιστικός, λειτουργούσε ως ηγέτης της άμυνας και ταυτόχρονα προσπαθούσε να δέσει τις γραμμές που έμοιαζαν ν’ απέχουν μεταξύ τους. Έδινε ανάσες κρατώντας την μπάλα και λειτουργούσε υποστηρικτικά στους συμπαίκτες του που έμοιαζαν επιθετικά χαμένοι.

Άξιος συμπαραστάτης του ήταν και ο Πέπε, μα και οι δύο χαφ, δεν είχαν βοήθειες επιθετικά, αφού η ομάδα λειτουργούσε ωσάν και είναι τρομαγμένη να κάνει το επόμενο βήμα.

Στο ποδόσφαιρο όμως όπως πολύ καλά ξέρουμε, καμιά φορά, δεν χρειάζεται να είναι η ομάδα καλή, ούτε και να κουβαλά το πνεύμα του νικητή.

Καμιά φορά, χρειάζεται απλά, το ποδοσφαιρικό μεγαλείο μιας μονάδας.

Μιας μονάδας που με μία κίνηση ή με μια απόφαση της, σου προκαλεί δέος, αφήνοντάς σε άφωνο.

Όπως δηλαδή συνέβηκε στην περίπτωση του Τάνκοβιτς, που επέβαλε την σιωπή.. μη ακούγοντας ούτε ένα κιχ για κάποια δευτερόλεπτα, έστω και κλάσματα!!!